Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΩΣΤΟΣΟ, η κοινωνία στη μεγάλη πλειοψηφία της ανταποκρίθηκε στις συστάσεις και τα μέτρα που είχε λάβει η κυβέρνηση. Κι όπως έδειξε και η δημοσκόπηση της MRB σε ποσοστό 70% συμφωνεί και επικροτεί τα έγκαιρα μέτρα που είχαν ληφθεί. Το «μήνυμα» ήρθε από «πάνω» κι έπιασε τόπο. Συνέβη το εντελώς αντίθετο απ’ αυτό που συνέβη στην Ιταλία, όπου άργησε να φύγει το μήνυμα από πάνω -λόγω διαφωνιών στους κόλπους της κυβέρνησης συνεργασίας-, με αποτέλεσμα κάτω να επικρατήσει το απόλυτο μπάχαλο. Για να φτάσει στο πραγματικά ασύλληπτο σημείο να πεθαίνει ένας άνθρωπος κάθε δύο λεπτά!

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κοινωνία δεν εμφάνισε την απειθαρχία της ιταλικής. Οπως και η συμπαγής και αποφασιστική στάση της ελληνικής κυβέρνησης δεν είχε καμία σχέση με την αμήχανη και αργή αντίδραση της ιταλικής κυβέρνησης. Αυτό, ωστόσο, δεν εμπόδισε κάποιες μειοψηφίες να μετατραπούν σε δημόσιο κίνδυνο. Λίγοι ανεύθυνοι ή εμμονικοί έγιναν κίνδυνος για όλους. Με την απαγόρευση της άσκοπης κυκλοφορίας δεν πλήττεται ουσιαστικά κανένας άλλος, πέραν των όσων συμπεριφέρθηκαν βλακωδώς ανεύθυνα.

ΧΩΡΙΣ να είναι πολλοί, δεν ήταν και λίγοι. Ηταν οι «εκδρομείς», οι φανατικοί «πιστοί», οι «μάγκες», οι «παρτάκηδες» και οι «αντιρρησίες συνείδησης». Μια ετερόκλητη μειοψηφία, η οποία ως μέγεθος δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη. Μεταξύ των «συλλογικών υπευθύνων», δυστυχώς, εξέχουσα θέση είχε η Εκκλησία. Η οποία δίστασε και χρονοτρίβησε άνευ λόγου, χωρίς ποτέ να αναλάβει πλήρως τις ευθύνες της. Τις μετέθεσε στο κράτος για να μη διαταράξει τη σχέση της με το χριστεπώνυμο πλήθος, το οποίο η ίδια έχει διαπαιδαγωγήσει έτσι.

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ή έκανε πως δεν κατάλαβε τίποτα. Μιμήθηκε ουσιαστικά τον Πόντιο Πιλάτο, ο οποίος με τον τρόπο του καταδίκασε τον Χριστό. Ευτυχώς για τη χώρα, η κυβέρνησή της δεν μοιάζει καθόλου με τον Πόντιο Πιλάτο. Το αντίθετο. Παίρνει θέση και ευθύνες και μάλιστα πολύ έγκαιρα, δημιουργώντας τη λελογισμένη αισιοδοξία ότι η Ελλάδα δεν θα γίνει Ιταλία και θα βγει απ’ αυτή την πρωτόγνωρη κρίση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες ζωών.

ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ του 1828 εμφανίστηκαν στην Ελλάδα κρούσματα πανώλης. Πρωθυπουργός τότε ήταν ίσως ο πιο σημαντικός Ελληνας πρωθυπουργός, ο οποίος έκανε την Ελλάδα κράτος. Ο Ι. Καποδίστριας, ο οποίος δεν δίστασε τότε να διατάξει υποχρεωτικό εγκλεισμό στις οικίες και να κλείσει τις εκκλησίες, ειδικά στις περιοχές που υπήρχαν τα κρούσματα. Ηταν πρωθυπουργός μόλις 3 μηνών όταν πήρε αυτές τις αποφάσεις. Ο Καποδίστριας όμως ήταν και πιστός ορθόδοξος (κάποιοι μάλιστα τον κατηγορούσαν και ως θρησκόληπτο), ήταν και γιατρός και κυρίως ήταν ηγέτης. Αυτή του η απόφαση συνάντησε λίγες αντιδράσεις. Αλλά, όπως λένε οι ιστορικοί, ήταν μια απόφαση που του εξασφάλισε την αγάπη, το θαυμασμό, το σεβασμό και την εμπιστοσύνη των Ελλήνων.

ΒΕΒΑΙΑ, αυτόν τον άνθρωπο που έβαλε την Ελλάδα στον τότε σύγχρονο κόσμο τον δολοφόνησαν Ελληνες. Τα χθεσινά μέτρα ας ελπίσουμε ότι θα αφοπλίσουν εκείνους τους άφρονες, οι οποίοι ακόμα και τώρα είναι διατεθειμένοι να διαπράξουν «φόνο».

ΠΟΙΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ «ΚΟΝΤΥΝΟΥΝ» ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ;

Και ξαφνικά μέσα στη δίνη του κορονοϊού, ακούστηκε δειλά -είναι η αλήθεια- η πρόταση για κοινή πορεία Μητσοτάκη-Τσίπρα. Στο όνομα κάποιας θολής συναίνεσης. Η συναίνεση είναι σπουδαία προϋπόθεση, αλλά και κατάκτηση της Δημοκρατίας. Αλλά ούτε διατάσσεται ούτε επιβάλλεται. Κατακτάται εφόσον υπάρχουν ειλικρίνεια, πολιτική εντιμότητα και καλοπροαίρετη διάθεση. Η μέχρι στιγμής συμπεριφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν δίνει εχέγγυα ότι υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις. Αντιθέτως, με εξαίρεση τη φραστική πλάτη του Α. Τσίπρα στα μέτρα που έχει προωθήσει η κυβέρνηση, βλέπει κανείς μια κλιμακούμενη γκρίνια και αμφισβήτηση από το «σύστημα» του ΣΥΡΙΖΑ. Από τον οικονομικό μαξιμαλισμό που παραπέμπουν στα λεφτόδεντρα του 2015 μέχρι τη στοχοποίηση του Σ. Τσιόδρα.

Η λαϊκιστική διγλωσσία της Κουμουνδούρου ζει και βασιλεύει, όπως και η διάθεση αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση. Προς τι λοιπόν η ξαφνική συζήτηση; Ισως δεν είναι καθόλου τυχαία η στιγμή. Οι δύο κρίσεις που αντιμετώπισε με επιτυχία η κυβέρνηση (στον Εβρο και με τον κορονοϊό) την έχουν ισχυροποιήσει κι άλλο. Ενώ η αυτοδυναμία που κατέκτησε στις εκλογές τής επιτρέπει γρήγορες και καθαρές αποφάσεις. Ο Κ. Μητσοτάκης εξελίσσεται σε έναν ισχυρό πρωθυπουργό, ο οποίος δεν είναι ούτε εκβιάσιμος ούτε διαθέσιμος για περίεργους συμβιβασμούς. Απολαμβάνοντας την εμπιστοσύνη του 70%, είναι ένας δύσκολος πρωθυπουργός και για την εγχώρια διαπλοκή και για τις επιδιώξεις ξένων κέντρων. Να τον αμφισβητήσει κανείς ευθέως σε τέτοιες συνθήκες ισοδυναμεί με πολιτικό αυτοχειριασμό ή με το χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο.

Τι θα μπορούσε να κάνει κάποιος, ο οποίος για τους παραπάνω λόγους δεν του αρέσει, ούτε τον βολεύει ένας ισχυρός Κ. Μητσοτάκης; Θα προσπαθούσε να του βάλει συνεταίρο. Και μάλιστα έναν δοκιμασμένο και βολικό συνεταίρο. Και ο Α. Τσίπρας έχει διαπιστωμένα αυτές τις προδιαγραφές. Ενα μοντέλο πολιτικής ή πολύ περισσότερο κυβερνητικής συνύπαρξης Μητσοτάκη-Τσίπρα, το μόνο που εξασφαλίζει είναι το «κόντεμα» του Κ. Μητσοτάκη. Αλλωστε, κάτι τέτοιο είχε επιχειρηθεί από τα γνωστά εγχώρια και εξωχώρια κανάλια της «εθνικής συναίνεσης» και το 2015. Ο,τι απέτυχε τότε, είναι αδύνατον να επιτύχει τώρα. Που η χώρα έχει πρωτοφανή σταθερότητα, παρά την απρόβλεπτη τρικυμία, και εντυπωσιακή επάνοδο στην κανονικότητα. Οι σχετικές «ιδέες» που πέφτουν στο τραπέζι, εκτός από μη ρεαλιστικές, δημιουργούν και δεύτερες σκέψεις ως προς την ανιδιοτελή στόχευσή τους. Γιατί καλή είναι η συναίνεση, αλλά δεν μπορεί να γίνει ο φερετζές μεθοδεύσεων.

Κικίλιας στην πρώτη γραμμή

Στην «πρώτη γραμμή» εδώ και καιρό ο Βασίλης Κικίλιας, δίνει σκληρή μάχη να είναι έτοιμο το σύστημα Υγείας για να αντιμετωπίσει την πανδημία. Καθημερινές συσκέψεις από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ, επισκέψεις σε νοσοκομεία, τηλεφωνήματα σε ξένες πρεσβείες για προμήθεια αναγκαίου υλικού και τακτική επικοινωνία με τον πρωθυπουργό, πέραν της καθιερωμένης πρωινής σύσκεψης. Οπως λένε από το Μέγαρο Μαξίμου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει καλά τον αγώνα που δίνει ο υπουργός Υγείας και ο πρωθυπουργός μιλάει σε συνεργάτες του διαρκώς με τα καλύτερα λόγια για την καθημερινή προσπάθειά του.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου