Πάντως ανεξαρτήτως προέλευσης η Πρωταπριλιά δεν αναφέρεται πουθενά στην ελληνική παράδοση και δεν είναι τυχαίο ότι στις αρχές του 19^ου αιώνα, το έθιμο είναι  παντελώς άγνωστο στους αγροτικούς και απομακρυσμένους πληθυσμούς της, υπό κατοχή, χώρας. Σταδιακά εμφανίζεται ως ξενόφερτη συνήθεια στα αστικά κέντρα, και μέσω της ανώτερης τάξης εισχωρεί στον υπόλοιπο πληθυσμό. Οι εφημερίδες μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα, γνωρίζουν πλέον το εισαγόμενο έθιμο, αλλά αποφεύγουν να «εκτεθούν» οι ίδιες, αρκούμενες  σε αναφορές πρωταπριλιάτικων φαρσών του ξένου Τύπου, για προφανείς λόγους. Οι εφημερίδες της περιόδου γνωρίζουν πως το αναγνωστικό τους κοινό είναι ακόμα άμαθο σε τέτοιους νεωτερισμούς, με αποτέλεσμα κι ένα αθώο ψέμα να γίνεται πιστευτό, δημιουργώντας έτσι πολλά προβλήματα στο έντυπο και ελάχιστα γέλια…Εξάλλου ακόμα οι εφημερίδες εκδίδονται μόνο μια ή δύο φορές την εβδομάδα, με αποτέλεσμα σπάνια η μέρα κυκλοφορίας τους να συμπίπτει με την 1^η Απριλίου.

Είναι δύσκολο να πούμε με βεβαιότητα ποια είναι η πρώτη πρωταπριλιάτικη είδηση που δημοσιεύεται στον ελληνικό Τύπο. Ίσως είναι η εφημερίδα “Ταχύπτερος Φήμη” που το 1852 δημοσιεύει την παρακάτω “είδηση” :“Αύριον Κυριακήν, ώρα 6 μ.μ εις κύριος και εις αξιωματικός του μηχανικού του μηχανικού θ’ ανυψώσουν από του κωδωνοστασίου του ναού της Αγίας Ειρήνης ένα μεγάλον χάρτινον αετόν”. Δε γνωρίζουμε αν η πληροφορία για το πέταγμα του αετού από το κωδωνοστάσιο είναι αληθινή, αλλά το βέβαιο είναι ότι τα επόμενα χρόνια το πρωταπριλιάτικο ψέμα, υιοθετείται σταδιακά από τον ελληνικό Τύπο. Πρώτη εφημερίδα που τηρεί συστηματικά το έθιμο σε ετήσια βάση, είναι η “Εφημερίς” που εκδίδεται το 1873 από τον Δημήτρη Κορομηλά και αποτελεί την πρώτη καθημερινή πολιτική εφημερίδα που κυκλοφορεί στην Αθήνα.

Από εκεί και πέρα το έθιμο ακολουθεί πλέον το δικό του,  στρωμένο με χιούμορ, δρόμο. Την Πρωταπριλιά του 1909 απογευματινή εφημερίδα δημοσιεύει την αποκλειστικότητα της παρουσίας του πρώτου ελληνικού αεροπλάνου. Η “είδηση”, συνοδευόμενη  μάλιστα από φωτογραφία του αεροπλάνου, αναφέρει πως τα εγκαίνια θα γίνουν στις 6 το απόγευμα στο χώρο του Πολυτεχνείου, αντιγράφοντας έτσι πρακτικές ξένων εφημερίδων που με τη φάρσα τους συγκεντρώνουν  πλήθη κόσμου κάνοντας έτσι και δωρεάν διαφήμιση.. Επειδή όμως γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος η συγκεκριμένη φάρσα δεν έχει την αναμενόμενη των εμπνευστών τους επιτυχία, με αποτέλεσμα την επόμενη ημέρα οι ανταγωνίστριες εφημερίδες να πανηγυρίζουν: “Το έθιμον όμως, έπαυσε να έχει θύματα. Οι μόνοι που έσπευσαν εις τον τόπον των πειραμάτων ήσαν οι συντάκται της εφημερίδος, επομένως και οι μόνοι γελασθέντες εις την ελπίδα ότι μπορούν να γελάσουν άλλους”

Κάποιες φορές οι δημοσιογράφοι δεν αποτελούν   θύτες αλλά θύματα πρωταπριλιάτικων αστείων. Το 1928 ο συντάκτης εφημερίδας της εποχής  ακούει στο τηλέφωνο μια σοβαρή φωνή να του λέει πως τηλεφωνεί από το Αστεροσκοπείο για να ανακοινώσει λεπτομέρειες της τελευταίας εντυπωσιακής έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης. Ο συντάκτης είναι πολύ χαρούμενος αφού το “κελεπούρι” που του τυχαίνει έχει ως αποτέλεσμα να κλείσει γρηγορότερα το κυριακάτικο φύλλο με μια πρωτοσέλιδη μάλιστα είδηση. Όταν  η αφήγηση της τρομερής έκρηξης, που φέρνει στην επιφάνεια της θάλασσας μέσα σε υδάτινους καυτούς πίδακες ένα νέο νησί, με τον συντάκτη να καταγράφει κάθιδρος την αφήγηση τελειώνει, κλείνοντας το τηλέφωνο ο δημοσιογράφος συνειδητοποιεί πως έχει ξεχάσει να ρωτήσει κάτι ακόμα. Επικοινωνεί με το Αστεροσκοπείο για περισσότερες διευκρινήσεις, όπου ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος :–Αστεροσκοπείο ;–Μάλιστα, τι θέλετε ; –Υπάρχει τίποτα νεώτερο ; –Για ποιο πράγμα ; — Για την έκρηξη. –Ποια έκρηξη κύριε ; Αστειεύεστε ; — Του ηφαιστείου της Σαντορίνης.–Συγχαρητήρια. Μάθετε κύριε, ότι το ηφαίστειο της Σαντορίνης κοιμάται την 1^η Απριλίου.