Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Η πολιτική του «κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε χωριό και ΤΕΙ» χτίστηκε σιγά σιγά εδώ και χρόνια. Κάποτε έμπαιναν σε σχολές οι 4 στους 10 υποψηφίους, τώρα μπαίνουν οι 8 στους 10. Αν κάποια χρονιά, όπως φέτος, μπουν και θέματα μεγαλύτερης δυσκολίας, τότε οι βάσεις κατακρημνίζονται.

ΤΟ «τέλος» των βάσεων είχε «προαναγγελθεί». Αυτός ήταν και ο στόχος των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ. Ας είναι όλοι χαρούμενοι -υποψήφιοι και γονείς- και βλέπουμε τι θα γίνει μετά.

ΤΟ παζλ των πανεπιστημιακών σχολών και των πανελλαδικών εξετάσεων είναι δυσεπίλυτο. Χρειάζεται να ξαναφτιαχτεί από την αρχή. Και δεν αρκεί μόνο η θεσμοθέτηση μιας ελάχιστης βάσης εισαγωγής στο «10», στο «7» ή στο «5». Δεν θα λυθεί έτσι απλά και ξαφνικά το ζήτημα.

ΚΑΤ’ αρχάς πρέπει το υπουργείο Παιδείας να ξεψαχνίσει όλες τις σχολές. Ποιες προσφέρουν πραγματική ακαδημαϊκή μόρφωση και ποιες δίνουν πραγματική επαγγελματική διέξοδο στους φοιτητές τους. Πόσοι από τους επιτυχόντες όχι μόνο απλά εγγράφονται σε αυτές, αλλά πόσοι τις παρακολουθούν, πόσοι ολοκληρώνουν τις σπουδές και τι τους προσφέρει στο τέλος το πτυχίο; Γιατί σε πολλές περιπτώσεις γίνεται πολύ κόπος και φασαρία δίχως κανένα αντίκρισμα. Εχει νόημα να εισάγονται κάθε χρόνο όσοι γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, οικονομολόγοι εισάγονται; Μήπως πρέπει να είναι λιγότεροι ή περισσότεροι ανά κλάδο; Και με την «εγκληματική» κατάργηση των ΤΕΙ από τον Γαβρόγλου τι θα γίνει; Η χώρα δεν πρέπει να έχει άριστα καταρτισμένο τεχνολογικό προσωπικό; Στην ουσία απαιτείται η δημιουργία ενός νέου και σύγχρονου χάρτη σχολών Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

ΑΛΛΑ ακόμα και αν αλλάξουν όλα, και πάλι το πρόβλημα δεν θα έχει επιλυθεί. Το πρόβλημα ξεκινάει από την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Πολύ απλά όμως καμία κυβέρνηση δεν θέλει να το παραδεχθεί. Ολοι οι υπουργοί Παιδείας ασχολούνται με το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων. Κανείς έως τώρα όχι μόνο δεν έχει εφαρμόσει αλλά ούτε καν έχει σχεδιάσει ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα από την πρώτη Δημοτικού έως την τρίτη Λυκείου.

ΕΚΕΙ βρίσκονται οι πραγματικές «βάσεις» της Παιδείας. Και εκεί η κατάσταση είναι τραγική. Ενα παιδί που θα πάει φέτος στο νηπιαγωγείο θα τελειώσει το σχολείο το 2032. Και όμως, αυτό το παιδί θα βιώσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα βγαλμένο από τα βάθη της δεκαετίας του ’80. Τα περισσότερα βιβλία είναι χαμηλού επιπέδου. Οι τεχνολογικές υποδομές στα σχολεία από αστείες έως ανύπαρκτες. Οι εκπαιδευτικοί δεν αξιολογούνται από κανέναν.

Ο πλανήτης εξελίσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εδώ οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι ακόμα να μαθαίνουν «παπαγαλία» τα μισά μαθήματα. Τα άλλα μισά μαθήματα τα διδάσκονται στα φροντιστήρια που χρυσοπληρώνουν οι γονείς – από το δημοτικό πλέον, αυτή είναι η νέα «μόδα». Κάποιοι πολιτικοί ασχολούνται μόνο με το πώς θα διδάσκονται τα Θρησκευτικά και άλλοι με το αν τα εξεταζόμενα μαθήματα στο γυμνάσιο και στο λύκειο θα είναι τέσσερα ή έξι. Ολοι μιλούν για την παραοικονομία αλλά κανείς δεν ασχολείται με το πώς θα απαλλαχθούμε οριστικά από την παραπαιδεία. Κανείς δεν προβληματίζεται από το ότι δεν υπάρχει πλέον τεχνική εκπαίδευση.

ΜΙΑ τεράστια πρόκληση για τη νέα κυβέρνηση. Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση μιας πραγματικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Εχει τη βούληση; Και αν θέλει, μπορεί;

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου