Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΤΟ ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες Ανεξάρτητες Αρχές. Και όχι μόνο. Το ίδιο ισχύει και για τις θέσεις – κλειδιά σε ΔΕΚΟ και φορείς του Δημοσίου. Αυτό που απασχολεί τους πολίτες είναι π.χ. να πηγαίνει καλά η ΔΕΗ, να μην παθαίνουν… εγκεφαλικό κάθε φορά που έρχεται ο λογαριασμός κι ας μην ξέρουν το όνομα του διοικητή της επιχείρησης ηλεκτρισμού.

ΟΤΑΝ γίνεται «πρωταγωνιστής» ο εκάστοτε «πρόεδρος», τότε υπάρχει πρόβλημα. Αυτό λοιπόν είναι και το πρόβλημα με την κυρία Θάνου.

ΚΑΙ, βέβαια, όχι μόνο για εκείνη. Πόσοι Ελληνες θυμούνται τα ονόματα των διοικητών που έχουν περάσει από τον ΟΑΣΘ; Κανείς δεν πρέπει να είχε ασχοληθεί ποτέ. Μέχρι που τη διαχείριση συγκοινωνιακού φορέα της Θεσσαλονίκης ανέλαβε ο Στέλιος Παππάς. Ο πατέρας του Νίκου Παππά. Που όπως είχε με εντιμότητα παραδεχθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ το μοναδικό προσόν του ήταν τα «κομματικά ένσημα» που είχε επί δεκαετίες.

ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στην κυρία Θάνου, που είναι και το «πρόσωπο» των ημερών. Οσον αφορά στο έργο της στη Δικαιοσύνη ασφαλώς και κανείς δεν μπορεί να της προσάψει τίποτα. Πότε και πώς «γνώρισαν», όμως, οι πολίτες την κυρία Θάνου; Ως πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων έκανε μια ξεκάθαρα κομματική παρέμβαση τον Οκτώβριο του 2014 όταν αναφέρθηκε σε μια «κυβέρνηση κράτους απολυταρχικού» καταγγέλλοντας ουσιαστικά την κυβέρνηση Σαμαρά. Η δεύτερη φορά ήταν τον Φεβρουάριο του 2015 όταν με επιστολή της προς τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ επιχείρησε να «ανακατευθεί» υπέρ της περιβόητης… τσιπροβαρουφάκειας διαπραγμάτευσης. Ο διορισμός της στη θέση του προέδρου του Αρείου Πάγου έγινε τα ξημερώματα της 29ης Ιουνίου 2015 χωρίς, μάλιστα, να τηρηθεί η επετηρίδα, σύμφωνα πάντοτε με δικαστικούς κύκλους. Ετσι, με αυτό τον τρόπο διορίστηκε και υπηρεσιακή πρωθυπουργός με την προκήρυξη των εκλογών του Σεπτεμβρίου. Στη συνέχεια πρωταγωνίστησε σε μια αντισυνταγματική κυβερνητική μεθόδευση με την οποία θα αυξάνονταν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των ανωτάτων δικαστικών. Ενα κυβερνητικό ρουσφέτι μόνο και μόνο για να παραμείνει στη θέση της. Οταν μετά τις αντιδράσεις δεν προχώρησε η προκλητική ρύθμιση, η κυρία Θάνου συνταξιοδοτήθηκε. Και αμέσως μετά ανέλαβε νομική σύμβουλος του πρωθυπουργού, έως τον Δεκέμβριο του 2018, οπότε και η κυβέρνηση Τσίπρα τη διόρισε πρόεδρο της Επιτροπής Ανταγωνισμού παρά τη θύελλα πολιτικών αντιδράσεων.

ΤΟ ζήτημα με την κυρία Θάνου είναι ξεκάθαρα πολιτικό. Δεν έχει σχέση με τη διαδρομή της στη Δικαιοσύνη. Η σύμπλευση με τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι οφθαλμοφανής. Δεν αποδεικνύεται με ντοκουμέντα. Αποδεικνύεται όμως από τα πολιτικά γεγονότα.

ΓΙΑ οποιονδήποτε τοποθετείται σε διοίκηση οργανισμού ή ανεξάρτητης αρχής με «κομματικά κριτήρια» το απόλυτα λογικό θα ήταν να παραιτηθεί μόλις αλλάξει οποιαδήποτε κυβέρνηση. Οταν αυτό δεν συμβαίνει -όπως στην περίπτωση της κυρίας Θάνου- τότε αντί «παραίτησης» υπάρχει «αποπομπή» και -δυστυχώς- όχι και με τον πιο θεσμικό τρόπο.

ΑΠΟ την άλλη το απόλυτα λογικό για τη χώρα θα ήταν να σταματήσουν οι διορισμοί με «κομματικά κριτήρια». Μακάρι να συμβεί κάποια στιγμή. Ωστε τα κόμματα αντί να «σφάζονται» για τους διορισθέντες και τους αποπεμφθέντες να ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα με τα οποία κοιμούνται και ξυπνάνε οι πολίτες…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου