Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Ο Αλέξης Τσίπρας το προκάλεσε όλο αυτό – με την επιλογή του να μην πάει σε εθνικές εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές ή και νωρίτερα. Ο πρωθυπουργός είχε τη λογική ότι αν δεν κέρδιζε, τουλάχιστον θα έχανε με μικρή διαφορά – ο όρος μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το «διαχειρίσιμη ήττα».

Τελικά, η ήττα αποδείχθηκε μη διαχειρίσιμη. Λογικό, θα πει κανείς – αφού ήταν 9,4 μονάδες, τι μπορούσε να κάνει; Δηλαδή αν η διαφορά ήταν πέντε μονάδες, θα μπορούσε η κυβέρνηση να βγάλει ανέμελη το καλοκαίρι; Αν ήταν στις τέσσερις, θα έκαναν πάρτι στο Μέγαρο Μαξίμου; Αν ήταν στις τρεις, θα ζητούσαν από τον κ. Μητσοτάκη να αλλάξει χώρα και θα έθεταν θέμα ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία;
Μπα, το πιθανότερο είναι ότι σε όλες τις παραπάνω εκδοχές, πάλι εκλογές θα είχε προκηρύξει ο κ. Τσίπρας. Διότι όταν θέτεις ζήτημα εμπιστοσύνης των πολιτών μέσω κάλπης, αν χάσεις, έχασες. Και μετά, πρέπει να κάνεις εθνικές εκλογές γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα είσαι ο ηττημένος…

Βεβαίως, ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να μην είχε πάει σε πρόωρες εκλογές, ακόμα κι αν είχε χάσει με… στρογγυλές δέκα μονάδες. Σε ποια περίπτωση; Αν είχε φροντίσει να καταστήσει σαφές ότι οι ευρωεκλογές θα ήταν ένα δημοψήφισμα σαν εκείνο που προκήρυξε εκείνη την Παρασκευή, στα τέλη του Ιουνίου του ’15, επιστρέφοντας από τις Βρυξέλλες: αν ξεκαθάριζε δηλαδή από την αρχή ότι το «όχι» θα μετριόταν ως «ναι».

Δεν το έκανε ούτε αυτό. Επεσε λοιπόν θύμα της φθοράς που επιφυλάσσει σε όλους η εξουσία. Επεσε θύμα της χαλαρής ψήφου των ευρωεκλογών. Αλλά κυρίως έπεσε θύμα της δικής του άποψης που συνοψιζόταν στη φράση «τον Μητσοτάκη τον έχω». Οπως αποδεικνύεται, κανείς δεν έχει κανέναν για πάντα…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου