Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το κείμενο δεν περιγράφει την παραδομένη μνημονιακή Ελλάδα του 2010. Γράφτηκε το 1997, από τον αείμνηστο φιλόσοφο Παναγιώτη Κονδύλη και περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο περί ελληνοτουρκικών σχέσεων της «Θεωρίας του πολέμου», μιας κλασικής πραγματείας πάνω στα δεινά του σύγχρονου Ελληνισμού.

Η σημιτική Ελλάδα του 1997 μόλις και μετά βίας άρχιζε να συνειδητοποιεί την ποιότητα και το βάθος της τουρκικής απειλής. Το σοκ των Υμίων οδήγησε στην αναγνώριση των δικαιωμάτων της Αγκυρας στο Αιγαίο με τη συμφωνία της Μαδρίτης. Ακολούθησε η εθνική ταπείνωση του Οτσαλάν, η άρση του ελληνικού βέτο στο Ελσίνκι το 1999 και από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Η Τουρκία διεκδικούσε και η Ελλάδα υποχωρούσε βήμα βήμα σε όλα τα μέτωπα. Ηταν μια αναγνώριση αδυναμίας της δήθεν «ισχυρής Ελλάδας», που παράλληλα έθετε τις βάσεις της αυτοκαταστροφής της με τον καταναλωτικό υπερδανεισμό και την ένταξη στο ευρώ, από μια δράκα αδαών (στην καλύτερη περίπτωση) «εκσυγχρονιστών» τεχνοκρατών.

Οπως μας αποκοίμιζαν προ εικοσαετίας οι μύθοι της «οικονομικής υπεροχής» της Ελλάδας και του ευρωπαϊκού κατευνασμού της Τουρκίας, έτσι κινδυνεύει να μας αποκοιμίσει τώρα ο εσωτερικός διχασμός των αντιπάλων μας και η αναρχία στην πολεμική τους μηχανή.

Ο Κονδύλης δεν μπορούσε να προβλέψει την οικονομική κατάρρευση της χώρας και τη μετατροπή της σε ευρωπαϊκό προτεκτοράτο. Τη διαισθανόταν ωστόσο να πλησιάζει, ανησυχώντας για τη διάλυση της παραγωγικής μηχανής, τη δημογραφική στασιμότητα και την εκχώρηση εξουσιών στις Βρυξέλλες.

Ο οξυδερκής διανοούμενος κατόρθωσε επιπλέον να «διαβάσει» σωστά από τη δεκαετία του ’90 πως η Τουρκία θα διατηρούσε τις αναθεωρητικές της βλέψεις απέναντι στην Ελλάδα ανεξαρτήτως κοινωνικοπολιτικού μοντέλου (κεμαλικού, ισλαμικού ή φιλοδυτικού) και χωρίς αυτή η εθνική στρατηγική να επηρεάζεται από τις σφοδρές συγκρούσεις στο εσωτερικό της. Το μεγάλο όπλο της Τουρκίας είναι ο διαρκώς αυξανόμενος νεανικός πληθυσμός, που αναζητά διέξοδο σαν χείμαρρος προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Με αυτό το σκεπτικό, ο Κονδύλης θεωρούσε αναπόφευκτο έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο τον 21ο αιώνα, που μοιραία θα καταλήξει σε ήττα της Ελλάδας, αποτυπώνοντας τους νέους συσχετισμούς δύναμης, σε αντικατάσταση των «αναχρονιστικών» συνθηκών του 1923. Βούτυρο στο ψωμί της Αγκυρας, η αστάθεια του διεθνούς συστήματος και η αποδυνάμωση των ΗΠΑ.

Δυστυχώς, λοιπόν, δεν φταίει ο Ερντογάν για την αμφισβήτηση της Λωζάννης, αλλά το καταραμένο ισοζύγιο «εθνο-γεωπολιτικής» ισχύος, τραγικά ελλειμματικό για τη χώρα μας.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής