Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Τόσο καιρό αργότερα ασχολούμαστε ξανά με μια παρόμοια υπόθεση, που έχει ως μηνυτή και πάλι το ίδιο πρόσωπο. Αυτή τη φορά, ο Παναγιώτης Δημητράς μήνυσε τον Γιάννη Ζουγανέλη, διότι σε τηλεοπτική του συνέντευξη φέρεται να αναφέρθηκε με αρνητικό τρόπο σε κάποιον πρόσφυγα, επειδή εκνευρίστηκε από μία αντίδρασή του. Προσέξτε τη λεπτομέρεια: Ο γνωστός ηθοποιός ήταν παρών ως ένας από τους εθελοντές που μοίραζαν τρόφιμα.

«Να σε φιλοξενήσω αλλά να μου πατήσεις το κεφάλι μέσα στο σπίτι μου; Οχι, δεν το θέλω. Πρέπει κάποια στιγμή να λέμε την αλήθεια. Τσακώθηκα με μετανάστη γιατί όταν τους πήγαμε κάποια στιγμή για να φάνε, εγώ ήμουν αυτός που επιλέχθηκε για να μοιράζω σαλάτες και ένας μου την πετάει και μου λέει “χούμους”. Ε, του την έφερα στο κεφάλι!», είχε πει ο γνωστός ηθοποιός και αυτό σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι ήταν ρατσιστικό. Σύμφωνα δηλαδή με τη λογική του μηνυτή, δεν μπορεί κάποιος να εκνευρίζεται με έναν πρόσφυγα. Μα αν υιοθετήσουμε την άποψη ότι κάποιος είναι καλός και έχει πάντα δίκιο επειδή ανήκει σε μια συγκεκριμένη ομάδα, δεν είναι το ίδιο προβληματικό με το να πιστεύουμε ότι κάποιος είναι κακός και έχει πάντα άδικο επειδή ανήκει σε μια άλλη; Η ατομική ευθύνη πού βρίσκεται μέσα σε αυτή την ισοπέδωση;

Το ίδιο ισχύει και με τα δικαιώματα των γυναικών. Πριν μερικές ημέρες, για παράδειγμα, η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων εξέδωσε ανακοίνωση με αφορμή την τραγική δολοφονία μιας γυναίκας από τον σύντροφό της και την άρνηση ενός διερχόμενου οδηγού ταξί να την οδηγήσει στο νοσοκομείο για να μην του λερώσει το αυτοκίνητο. «Η ανθρώπινη ζωή μιας γυναίκας απαξιώνεται, εξισώνεται με το κάθισμα του αυτοκινήτου το οποίο βγαίνει νικητής», γράφει η ΓΓΙΦ. Συμφωνούμε στα αυτονόητα, αλλά πώς αποδεικνύεται ότι ο συγκεκριμένος ταξιτζής δεν θα αντιδρούσε ακριβώς έτσι αν απέναντί του ήταν ένας αιμόφυρτος άντρας; Το πιθανότερο ήταν ότι θα αντιδρούσε ακριβώς το ίδιο.

Πρόσφατα ο Λοράν Ζοφρέν, διευθυντής της Liberation, σε άρθρο του με τίτλο «Οι ρίζες του μίσους», έγραφε για τα αίτια του αντισημιτισμού και σε κάποιο σημείο ανέφερε: «Με κίνδυνο να γίνουμε δυσάρεστοι, θα προσθέσουμε άλλο ένα αίτιο, επίσης γενικό και έμμεσο, που παίζει όμως έναν όλο και μεγαλύτερο ρόλο: είναι αυτό που αποκαλείται “πολιτική της ταυτότητας”. Πρόκειται για αυτή τη μανία των ημερών να τοποθετείται στο κέντρο μιας πολιτικής σύλληψης ή μιας ακτιβιστικής δράσης η εθνοτική, θρησκευτική ή πολιτισμική ένταξη των ατόμων, να κρίνονται δηλαδή οι άνδρες και οι γυναίκες όχι με βάση αυτά που κάνουν ή λένε, αλλά με βάση αυτό που είναι. Αυτή η “ουσιοκρατία”, που συνιστά άρνηση της ατομικής ευθύνης και ανοίγει την πόρτα σε όλες τις συλλογικές ταξινομήσεις, είναι δυστυχώς κοινό κτήμα της άκρας Δεξιάς και ενός μέρους της άκρας Αριστεράς».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου