Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ο Αλέξης Τσίπρας, στον τέταρτο χρόνο της διακυβέρνησής του, θα μπορούσε να παραδεχθεί πως ακόμα δεν τα πάει καλά. Από τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη την εποχή της περήφανης διαπραγμάτευσης, μέχρι τον Πάνο Καμμένο στην εποχή της έντιμης συγκυβέρνησης και τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου στην εποχή του κοινοβουλευτικού αλαλούμ, όλα δείχνουν πως δεν βελτιώθηκε σε τίποτα.

Βέβαια διατηρεί ένα αξιομνημόνευτο αλλά όχι και αξιοζήλευτο ταλέντο: Να «τρώει» εκείνους που αρχικά εμπιστεύτηκε, αφού βέβαια πρώτα η ζημιά για τη χώρα έχει γίνει επειδή εκείνος το επέτρεψε. Ζωή Κωνσταντοπούλου, Γιάνης Βαρουφάκης, Παναγιώτης Λαφαζάνης και όλη η ομάδα του παλιού ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πρώτη μαζική εκκαθάριση. Στη συνέχεια, κάθε φορά που το Μαξίμου θεωρούσε πως έμπαινε σε κίνδυνο η κυβέρνηση από κάποιον χειρισμό υπουργού, ακόμα και αν ο χειρισμός αυτός ήταν κατ’ εντολή του Μαξίμου, την πλήρωνε ο υπουργός. Κάπως έτσι θυσίασε τον Νίκο Φίλη, ο οποίος δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να εφαρμόζει το δόγμα ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των Θρησκευτικών. Οταν ο Πάνος Καμμένος έτριξε τα δόντια του, έχασε ο Φίλης. Την επόμενη φορά που ο κυβερνητικός εταίρος δυσανασχέτησε, έφυγε ο Μουζάλας. Μετά έφυγε ο Νίκος Κοτζιάς. Μέχρι που έφυγε και ο Καμμένος και μαζί του η σταθερή δεδηλωμένη.

Τώρα, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα του θα συμμαχήσουν με οποιονδήποτε αρκεί να κρατηθούν λίγους μήνες ακόμα στην εξουσία και θα καταπατήσουν ακόμα και τον Κανονισμό του Κοινοβουλίου για να διασφαλίσουν τις αλά καρτ δεδηλωμένες. Με την Κουντουρά και τον Ζουράρι, τον Κόκκαλη και τον Παπαχριστόπουλο, την Παπακώστα και τον Δανέλλη. Ετσι, για να επιβεβαιωθεί ο στιβαρός πολιτικός λόγος της Θεοδώρας Μεγαλοοικονόμου ότι ο Τσίπρας είναι λεβεντιά και οι άλλοι κουραμπιέδες. Εδώ που φθάσαμε, λοιπόν, ταιριάζει απόλυτα η μακιαβέλεια ρήση: «Κρίνεις το μέλλον ενός ηγέτη παρατηρώντας τους συνεργάτες που τον περιστοιχίζουν».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου