Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Είναι κοινή παραδοχή πως η ανθρωπότητα βρίσκεται στο καλύτερο σημείο της καταγεγραμμένης και μη ιστορίας της, αφού οι πόλεμοι είναι λιγότεροι από ποτέ, η φτώχεια στα χαμηλότερα επίπεδά της, οι παροχές υγείας στο υψηλότερο επίπεδο από ποτέ, ενώ ο αναλφαβητισμός βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό. Για να μην εξωραΐζουμε την κατάσταση, φτώχεια, ανέχεια, πόλεμοι και ανομία υπάρχουν ακόμη σε πολλές γωνιές του πλανήτη. Κοιτώντας, όμως, την πορεία του ανθρώπινου γένους, ποτέ μας δεν είχαμε φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο σε τόσους τομείς.

Σε πολιτισμικό επίπεδο, όμως, ο άνθρωπος διανύει έναν δρόμο που φαίνεται να αποκλίνει από τους αγώνες που βάφτηκαν με αίμα, τον έβγαλαν από την βαρβαρότητα και δόμησαν την κοινωνία μας όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Η πολιτική ορθότητα, η ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης και η δολοφονία χαρακτήρων που δεν συμμορφώνονται με την αντιδημοκρατική και δικτατορική τάση ελέγχου συνειδήσεων, σκέψης και έκφρασης είναι κινήματα που κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος.

Ζούμε στην εποχή όπου γυναίκες απολύονται από την εργασία τους γιατί κάποιος θίχτηκε επειδή αυτή φορούσε σταυρό, ή οδεύουμε στο να ευχόμαστε «καλές γιορτές» αντί για «καλά Χριστούγεννα» για να μην προσβληθεί κάποιος.  Στο πλαίσιο αυτό, ο φεμινισμός, από ένα κίνημα με αγώνες και κατακτήσεις περνά σε ένα νέο στάδιο αφήνοντας πίσω την πάλη για ίσα δικαιώματα με τους άνδρες και ισότιμη μεταχείριση σε κάθε πτυχή της κοινωνίας.

Ο φεμινισμός σήμερα, ή τουλάχιστον οι εκπρόσωποί του διακατέχονται από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας οδηγώντας την γυναίκα στην εποχή της θυματοποίησης και του μισανδρισμού. Όροι όπως «γυναικοκτονία», «τοξική αρρενωπότητα» και «πατριαρχία» χρησιμοποιούνται κατά κόρον και με την βοήθεια των social media γίνονται viral από κοινωνούς που δεν γνωρίζουν ούτε την έννοιά τους ούτε τις επιπτώσεις της αλόγιστης χρήσης τους.

Η ποινικοποίηση του καμακιού, οι παρανοϊκές δράσεις για την δήθεν τοξική αρρενωπότητα που δήθεν εκφράζεται μέσω του manspreading και… καταπιέζει τις γυναίκες, η διαπόμπευση ανδρών που τόλμησαν να πλησιάσουν μία γυναίκα ερωτικά, η στοχοποίηση όλου του ανδρικού φύλου (και κατά προτίμηση των λευκών ανδρών) και η ερμηνεία κάθε γεγονότος υπό το πρίσμα του σύγχρονου τοξικού φεμινισμού δημιουργούν ένα περιβάλλον στο οποίο η συζήτηση με λογικά επιχειρήματα είναι αδύνατη.

Η χρησιμοποίηση του όρου «γυναικοκτονία» ο οποίος εκφράζει κάτι πολύ συγκεκριμένο έχει μετατραπεί σε καραμέλα αφού κάθε δολοφονία γυναίκας αντιμετωπίζεται πλέον υπό αυτό το πρίσμα στερώντας έτσι την δυνατότητα του να διαλευκανθεί ένα έγκλημα με όρους λογικής. Κάθε έγκλημα του κοινού ποινικού κώδικα στο οποίο το θύμα είναι γυναίκα γίνεται σημαία στην Δύση (και σιγά σιγά στην Ελλάδα) στον αγώνα κατά της πατριαρχίας για την οποία φταίνε όλοι οι άνδρες.

Για ποια πατριαρχία μιλάμε, όμως; Πώς ορίζεται η «συμπεριφορά ενός ολόκληρου φύλου» και από ποια ποσοστά και άνω μπορούμε να πούμε πως «όλοι οι άνδρες κάνουν αυτό ή το άλλο»; Όχι, όλοι οι άνδρες δεν είναι δολοφόνοι, δεν είναι βιαστές, ούτε συνωμοτούν μεταξύ τους για να αμείβονται περισσότερο από τις γυναίκες. Οι άνδρες στην πλειονότητά τους σέβονται τις γυναίκες και τις επιλογές τους.

Η περίπτωση με την ηθοποιό Τραϊάνα Ανανία ήταν χαρακτηριστική της μπουρδολογίας που έχει καταλύσει το μυαλό ορισμένων γυναικών. Η ηθοποιός με αφορμή την προσέγγιση του ποδοσφαιριστή επέλεξε να τον στοχοποιήσει για να μας αποκαλύψει κεκαλυμμένα πως έχει απηυδήσει από τις άγαρμπες προσεγγίσεις άλλων ανδρών και πως έχει κακοποιηθεί σεξουαλικά σε νεαρότερη ηλικία. Αντί λοιπόν να ξεσπάσει κύμα συμπαράστασης προς αυτήν, όπως ήταν λογικό οι χρήστες στα social media πήραν το μέρος του ποδοσφαιριστή διότι είδαν έναν άδικο συμψηφισμό και την προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρα στο όνομα ενός δήθεν φεμινισμού.

Η κοινωνία μας έχει πολλά να διορθώσει, αλλά η πρόοδος δεν θα γίνει με μίσος. Μισογυνισμός και μισανδρισμός είναι τοξικές τάσεις που κάνουν κακό πρώτα σε αυτούς που τις πρεσβεύουν. Άλλωστε, για να ξεγυμνώνουμε τους θιασώτες της αντίστοιχης τοξικής μα και σοσιαλίζουσας ρητορικής που αρκούνται σε τσιτάτα που προορίζονται για like στο twitter και όχι για την βελτίωση της κοινωνίας, αρνούμαι να δεχθώ πως ο πολιτισμός μας είναι ένα πατριαρχικό τυραννικό καθεστώς.

Εν τέλει ένα πατριαρχικό και αυταρχικό καθεστώς δεν θα δεχόταν να έχουμε γυναίκες επιχειρηματίες, μητέρες εργαζόμενες, γυναίκες να καταλαμβάνουν μέρα με την μέρα όλο και υψηλότερα πόστα, γυναίκες σαν την Θάτσερ, την Μέρκελ, την Μέι, την Χίλαρι Κλίντον και άλλες. Θα είχε φροντίσει να μείνει στο 18ο αιώνα όταν και τους απαγόρευαν μέχρι και να σπουδάζουν.

Η κοινωνία μας αποσυντηριτικοποιείται από τα βαρίδια του παρελθόντος και -πρέπει- να οδεύει προς ένα μέλλον ίσης μεταχείρισης και υπερηφάνειας. Όχι μίσους, ρατσισμού και δολοφονίας χαρακτήρων στο όνομα της δήθεν πολιτικής ορθότητας. Άλλωστε το να ξεκινά η συζήτηση με τις γυναίκες ως θύματα, αυτό είναι προσβολή για τις γυναίκες τις ίδιες. Για όλες τις γυναίκες του κόσμου που κοιτούν εμάς τους άνδρες στα μάτια ως ισότιμες και εμάς μας αρέσει αυτό…

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι ο διευθυντής του EleftherosTypos.gr