Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΤΟ παράλογο είναι πως από τις διαμαρτυρίες κατά των μέτρων της κυβέρνησης Μακρόν η κατάσταση… ξέφυγε και το περασμένο Σάββατο στη γαλλική πρωτεύουσα επικράτησε χάος. Ακραία στοιχεία έσπαγαν και έκαιγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Την επόμενη ημέρα το φασιστικό Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν και ο ακροαριστερός, πρώην σύμμαχος του Τσίπρα, Μελανσόν, ζητούσαν πρόωρες εκλογές. Ενώ γκάλοπ που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες εβδομάδες έδειχνε για πρώτη φορά τη Λεπέν να προηγείται του Μακρόν εν όψει των ευρωεκλογών.

Η ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά του Ματέο Σαλβίνι έχει εκτινάξει τα δημοσκοπικά ποσοστά της χάρη στο σκηνικό πολέμου που έχει στήσει με τις Βρυξέλλες. Η κόντρα εκθέτει και γελοιοποιεί και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Οι Βρυξέλλες ζητούν να μειωθεί το έλλειμμα κατά 0,4 μονάδες λες και θα σωθεί η Ιταλία και ο Σαλβίνι δεν το δέχεται λες και θα σώσει τους Ιταλούς με «παροχές» που αντιστοιχούν στο 0,4% του ΑΕΠ.

ΠΡΙΝ από δύο χρόνια ο Φάρατζ και οι υπόλοιποι εθνικιστές υπόσχονταν πως αν οι Βρετανοί ψηφίσουν υπέρ του Brexit τότε θα «υπάρχουν λεφτά» και θα αποφασίζουν μόνοι τους για τον… εαυτό τους. Τώρα, λίγους μήνες πριν συμβεί η έξοδος από την Ε.Ε., η συντριπτική πλειοψηφία των Βρετανών έχει συνειδητοποιήσει πως η επόμενη ημέρα θα είναι πολύ πιο δύσκολη από τη σημερινή πραγματικότητα.

Ο Ορμπαν στην Ουγγαρία, οι ακροδεξιοί στην Πολωνία και σε άλλες χώρες στη Βόρεια και Ανατολική Ευρώπη κάνουν πάρτι.

ΤΑ ζήσαμε και εμείς εδώ την περίοδο 2011 – 2012. Οι Αγανακτισμένοι είχαν απόλυτο δίκιο που διαμαρτύρονταν. Ολοι οι πολίτες είχαμε χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Κάπως έτσι, όμως, εκτινάχθηκαν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝ.ΕΛ. και της Χρυσής Αυγής.

Η αγανάκτηση είναι δικαιολογημένη σε όλες τις χώρες. Το πρόβλημα είναι κοινό. Λιγότερες δουλειές, χαμηλότερα εισοδήματα, πτώση του βιοτικού επιπέδου. Λογικό να υπάρχουν αντιδράσεις. Εκεί, όμως, πατάνε οι ακραίοι λαϊκιστές. Το παραμύθι των «αντισυστημικών» είναι το ίδιο: «το παλιό απέτυχε, το παλιό είναι διεφθαρμένο, είμαστε το… νέο και έχουμε μαγικές λύσεις διά πάσα νόσο». Ε, αυτό το πασπαλίζουν και με τοπικά ζητήματα και ο καταταλαιπωρημένος κόσμος… τρέχει ξοπίσω τους.

ΠΟΣΕΣ φορές ακούσαμε όλα αυτά τα χρόνια ατάκες του στιλ: «να ‘χαμε τη δραχμούλα μας, όλα θα ήταν μια χαρά». Λες και ζούμε σε μια χώρα – μοντέλο, όπου όλα λειτουργούν στην εντέλεια, λες και δεν θα είχαμε χρεοκοπήσει αν δεν είχαμε μπει στο ευρώ. Αλλά οι λαϊκιστικές παραισθησιογόνες υποσχέσεις χαϊδεύουν τα αυτιά.

Η λύση πρέπει να βρεθεί από τους «συστημικούς» πολιτικούς σχηματισμούς στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στην Αθήνα. Αν συνεχίσουν στο ίδιο τροπάριο, τότε αντί για οποιουδήποτε χρώματος «γιλέκα» αγανάκτησης η Ευρώπη θα φορέσει μια και καλή «ζουρλομανδύα». Ακροδεξιό ή ακροαριστερό. Μικρή σημασία θα έχει πια. Η καταστροφή θα είναι μη αντιστρέψιμη.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]