Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

«Το να πληρώσω για τη φροντίδα μου ως άνθρωπος με σοβαρή αναπηρία είναι ασφαλώς ζωτικής σημασίας. Η απόκτηση όμως περιουσίας δεν είναι», τόνισε ο Βρετανός αστροφυσικός, ο οποίος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε αναπηρική καρέκλα λόγω βαριάς μυασθένειας. Καθώς δεν μπορεί να κουνήσει ούτε τα χείλη του, επικοινωνεί με ηλεκτρονικά μηχανήματα στη θέση της φωνής.

«Δεν ξέρω καν τι θα έκανα αν αποκτούσα ένα άλογο κούρσας ή μια Ferrari, ακόμα και αν μπορούσα να τα αντέξω οικονομικά. Βλέπω τα χρήματα ως μέσο για έναν σκοπό -είτε πρόκειται για ιδέες, την υγεία ή την ασφάλεια- αλλά ποτέ ως αυτοσκοπό», συνεχίζει το άρθρο του Χόκινγκ με αφορμή το Brexit. Ο ομότιμος καθηγητής του Κέμπριτζ εκτιμά ότι οι αντιευρωπαϊστές επικράτησαν βάσει ενός στενόμυαλου ορισμού του πλούτου, ο οποίος πρέπει να κατανεμηθεί δίκαια σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, ώστε ο πλανήτης μας και η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσουν τις σοβαρότατες προκλήσεις (αλλαγή κλίματος, παραγωγή τροφίμων, υπερπληθυσμός, αποδεκατισμός των άλλων ειδών, επιδημικές νόσοι, μόλυνση των ωκεανών κ.λπ.).

Παρά το διεθνή ζόφο, ο 75χρονος επιστήμονας πιστεύει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. «Ο άνθρωπος είναι ένα ον αστείρευτα πολυμήχανο, αισιόδοξο και ευπροσάρμοστο. Πρέπει να διευρύνουμε τον ορισμό του πλούτου, συμπεριλαμβάνοντας γνώσεις, φυσικούς πόρους και ανθρώπινο δυναμικό. Αν τα μοιραστούμε πιο δίκαια, τότε δεν υπάρχει όριο σε όσα μπορούμε να πετύχουμε μαζί. Αν όμως αποτύχουμε», προειδοποίησε, «δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τη μακροπρόθεσμη επιβίωσή μας ως είδος».