Γράφει ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς

Είναι γεγονός ότι η γεωγραφική θέση της χώρας μας αποτελεί μήλον της έριδος όχι μόνο για τους γείτονές μας, αλλά και τις μεγάλες ισχυρές δυνάμεις, ΗΠΑ, Ρωσία, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία. Για αυτή τη γεωπολιτική – γεωοικονομική θέση διαχρονικά έχουμε δεχθεί πολλές επιθέσεις: στρατιωτικές, διπλωματικές και οικονομικές, όπως τα τελευταία χρόνια.

Η Τουρκία, με σύμμαχο τη Γερμανία, τη Ρωσία, την Αγγλία, και τη Γαλλία, προχώρησε στη γενοκτονία των Ποντίων, στις σφαγές της Μικράς Ασίας, για να δημιουργηθεί το τουρκικό κράτος, έχοντας ως βάση το δυτικό πολιτισμό και να καταργήσει κάθε πολιτιστικό στοιχείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του ισλαμισμού, με στόχο να εμποδίσει τα επεκτατικά σχέδια της ρωσικής τσαρικής αυτοκρατορίας.

Με την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης υπήρξε ένα μεγάλο κενό για τους ισλαμικούς λαούς. Το τουρκικό στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο, εκμεταλλευόμενο αυτό το κενό, δημιούργησε το μύθο της νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας (ένας μύθος που δεν έχει καμιά σχέση με το τουρκικό κράτος για την περίοδο εκείνη ήταν μια περιπλανώμενη φυλή), για να διεισδύσει στα ισλαμικά κράτη, να διεκδικήσει το Αιγαίο και να παίξει περιφερικό ρόλο στα Βαλκάνια. Τα Σκόπια, με υποστηρικτή τις ΗΠΑ, διεκδικούν τον ιστορικό όρο «Μακεδονία», η δε Αλβανία, εκτός από τους Τσάμηδες και τις σχέσεις της με την Ιταλία και τη Γερμανία, άνοιξε διάλογο με την Τουρκία, παραχωρώντας της τη στρατιωτική βάση στην Αυλώνα. Μία στρατηγική για να περισφιχθεί η χώρα μας από όλες τις πλευρές.

Οι ΗΠΑ, από την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στήριζαν οικονομικά και στρατιωτικά το νέο καθεστώς του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, που αντιμάχονταν οιοδήποτε το ελληνικό. Με τη βοήθεια των ΗΠΑ, το 1974 εισέβαλαν στην Κύπρο, το 1996 είχαμε το επεισόδιο στα Υμια που η Τουρκία διεκδικεί τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.

Σήμερα προσπαθούν να βάλουν πόδι στα Βαλκάνια, προφανώς επιλέγοντας ως βάση τη Θεσσαλονίκη και την Αλεξανδρούπολη, για δύο λόγους: πρώτον, για να ανακόψουν την έξοδο της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες και, δεύτερον, για τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Η Ρωσία από την εποχή των τσάρων επιδίωκε, μέσω της Βουλγαρίας, να βρει έξοδο στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Από την εποχή του Κριμαϊκού Πολέμου (1853 – 1856), δημιούργησε τη θεωρία του πανσλαβισμού για να θέσει κάτω από τη σκέπη της τα βαλκανικά κράτη. Δεν θα πρέπει οι πολιτικοί μας να ξεχνούν την άποψη του τσάρου προς τον Γεώργιο Α’ ότι «δεν συμφέρει τη Ρωσία να γίνει η Ελλάδα ισχυρό έθνος. Ισχυρό ελληνικό βασίλειο θα αποτελέσει ισχυρό μοχλό επί των μεσημβρινών πυλών της Ρωσίας».

Σε αυτή τη γεωπολιτική – γεωοικονομική σκακιέρα, ο βασικός παράγοντας ειρήνης και καλής συνεργασίας των μελών της είναι το ΝΑΤΟ, το οποίο κρατάει μια ουδέτερη στάση και σε επίπεδο δηλώσεων, χωρίς να παρεμβαίνει ουσιαστικά και να επαναφέρει στην τάξη τους ταραξίες.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου