Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Προειδοποίηση, η οποία έμεινε τελείως αναπάντητη από τον Τούρκο πρόεδρο και ούτε καν έκανε το αφτί του να ιδρώσει. Εκείνη τη στιγμή, ίσως έπρεπε όλοι μας λίγο έως πολύ να έχουμε κατανοήσει τις προθέσεις του Τούρκου προέδρου. Είναι σαν να γύρισε και να είπε διά της σιωπής του απαντώντας στη χείρα φιλίας που του έτεινε ο Eλληνας πρωθυπουργός ότι «δεν τη θέλω τη φιλία σου».

Παρά το γεγονός ότι οι πολιτικές του κ. Τσίπρα μπορεί να ήταν αγνές ως προς την πρόθεση, αποδείχθηκαν ερασιτεχνικές ως προς τη στόχευση. Η πρωτοβουλία του κ. Τσίπρα να παίξει το ρόλο του «γεφυροποιού» τελικά αποδείχθηκε καταστροφική. Το μόνο που κατάφερε ήταν να επιβεβαίωσει την άποψη ότι «όσο πιο στριμωγμένος αισθάνεται ο Ερντογάν τόσο πιο επικίνδυνος γίνεται». Στην πράξη, το μόνο που πέτυχε η πρωτοβουλία του κ. Τσίπρα ήταν να δώσει βήμα στον Τούρκο πρόεδρο να μπορέσει να πιέσει τόσο την Ελλάδα όσο και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες να μη δίνουν άσυλο στους εμπλεκόμενους στο πραξικόπημα – και να αμφισβητήσει επισήμως τη Συνθήκη της Λωζάννης.

Ολα αυτά όμως ήταν μόνο η αρχή του κακού καθώς μετά από τόσες μέρες που πέρασαν από την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου, την οποία η σημερινή κυβέρνησή μας την παρουσίαζε ως διπλωματική επιτυχία, βρισκόμαστε στο σήμερα. Και σήμερα είναι η 21η ημέρα «ομηρίας» κατά τον υπουργό Εθνικής Αμυνας ή 21η ημέρα ενός «συνήθους μεθοριακού επεισοδίου» κατά τον πρωθυπουργό και το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο, μέχρι και σήμερα οι δύο Ελληνες αξιωματικοί είναι μακριά από τα σπίτια τους. Και η εικόνα αυτή φανερώνει τα στοιχεία της μεγαλύτερης εικόνας.

Μέσα στα χρόνια της ερασιτεχνικής επικίνδυνης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. η Ελλάδα απώλεσε το διεθνές κύρος που κατέκτησε μέσα από την εφαρμογή μιας έξυπνης διπλωματίας τα προηγούμενα χρόνια.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα την κρίσιμη αυτή στιγμή είναι μια γνήσια ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη ικανή να προασπίσει τα συμφέροντα της χώρας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Μια πολιτική δύναμη στη βάση ενός νέου πατριωτισμού, προσαρμοσμένου στις απαιτήσεις της σύγχρονης πραγματικότητας, o οποίος θα προάγει τη διαχρονικότητα του ελληνικού πνεύματος. Έναν πατριωτισμό ο οποίος θα παραγκωνίζει τις όποιες δυνάμεις εθνικού απομονωτισμού. Μια πολιτική δύναμη η οποία θα θέτει εθνικές προτεραιότητες και θα πιστεύει στην ισχυροποίηση του διεθνούς και περιφερειακού ρόλου της Ελλάδας.

Η οποία θα επιδιώκει τη βελτίωση των διμερών σχέσεων κατοχυρώνοντας σε κάθε περίπτωση τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα. Η οποία θα έχει ως στόχο της την αποκατάσταση του διεθνούς κύρους της χώρας και την εδραίωση μιας νέας εθνικής υπερηφάνειας. Μια εξωτερική πολιτική η οποία θα έχει ως γνώμονα την ενδυνάμωση του διεθνούς και περιφερειακού μας ρόλου, τη θωράκιση και περαιτέρω ανάπτυξη των συμμαχιών μας και των συνεργασιών μας και όχι τις δημόσιες σχέσεις. Γιατί άλλο εξωτερική πολιτική και άλλο δημόσιες σχέσεις.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]