Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Τις προάλλες, η ισραηλινή «Χαάρετζ» έγραφε ότι η κατάρριψη ενός ισραηλινού F-16, που προηγουμένως είχε πλήξει ιρανικές θέσεις σε συριακό έδαφος, ήταν μόνο η αρχή «των εχθροπραξιών με Ιράν – Συρία».

Ο Τραμπ αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, χθες ο Νετανιάχου εξήγγειλε προσάρτηση των οικισμών στην Δυτική Οχθη. Οι Ιρανοί ετοιμάζονται να δεχθούν επίθεση από το Ισραήλ, καταρχάς στον Λίβανο (Χεζμπολάχ) και στη συνέχεια στο έδαφός τους. Οι Ρώσοι, για να μη χάσουν τα κέρδη στη Συρία, αφήνουν τους Τούρκους να αλωνίζουν στο Αφρίν. Οι Αμερικανοί περίπου το ίδιο, αφού «κατανοούν τις ανησυχίες ασφάλειας της Αγκυρας».

Ποιος πρέπει να ανησυχεί από τις δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη Πάιατ, ότι φοβάται θερμή κλιμάκωση λόγω της συσσώρευσης δυνάμεων στο Αιγαίο; Αποκλειστικά εμείς, αφού οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη τους Τούρκους εν όψει της επίθεσης στο Ιράν – τουλάχιστον να μην τους φέρουν εμπόδια, όπως στο Ιράκ το 2003.

Ο Ερντογάν ξέρει ότι τον έχουν ανάγκη χωρίς να τον αγαπούν (μάλλον το αντίθετο) και παίζει πόκερ με όλους τους δυνατούς, πιστεύοντας ότι δεν θα τον αφήσουν ταπί, αλλά θα τους σηκώσει το τραπέζι. Οσο κι αν τον καταδικάζουν φραστικά οι Ευρωπαίοι γι’ αυτά που κάνει στα Υμια και την Κύπρο, αν δεν στείλουν το στόλο στο Ναυαρίνο, δουλειά δεν γίνεται.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]