Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Ηταν πολύ απλό για να γίνει αλλά μέχρι τώρα δεν το είχαμε δει. Η συμμετοχή του κόσμου στις εκλογές εγκωμιάστηκε από όλους εκτός από το Μέγαρο Μαξίμου.

Και όχι μόνο αυτό αλλά από την πρώτη στιγμή αρθρώνονταν άναρθρες κραυγές που μιλούσαν για την πολιτική ταυτότητα των περισσότερων από 210.000 συμμετεχόντων και αυτόματατα δημιουργήθηκαν και τα σενάρια συνομωσίας.

«Σίγουρα οι μισοί είναι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας» έλεγαν τα κυβερνητικά στελέχη χωρίς να κάνουν τον κόπο να δούν πίσω από αυτή την μαζική συμμετοχή του κόσμου τι κρύβεται. Χωρίς να σκεφτούν τι είναι αυτό που έκανε χιλιάδες κόσμου να στηθεί στις ουρές για να ψηφίσει για τον αρχηγό ενός κόματος που δεν υπάρχει.

Ας είναι όμως ειλικρινείς. Δεν έκαναν τον κόπο γιατί και ξέρουν και φοβούνται το πραγματικό νόημα των συγκεκριμένων εκλογών.

Ανεξαρτήτως αν αυτός ο ενιαίος φορεάς της Κεντροαριστεράς πάρει σάρκα και οστα (σ.σ. δεν είναι τίποτα σίγουρο), η συμμετοχή στις εκλογές ήταν ο μεγάλος νικητής και παράλληλα αυτή ήταν που δείχνει τον δρόμο της εξόδου του Τσίπρα από την εξουσία.

Για αυτό και φοβάται καθώς βλέπει την δεξαμενη των φηφοφόρων του να αδειάζει. Αλλωστε τα ψέμματα και οι φρούδες ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή δεν θα είχαν ανταπόκριση. Το έδειχναν οι δημοσκοπήσεις, το έδειχνε η καθημερινότητα και πλεόν έχουμε και μία εκλογική διαδικασία που το αποδεικνύει περίτρανα.

Είναι δεδομένο πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα παραδοθεί χωρίς μάχη σε αυτό που έρχεται, αλλά είναι επίσης δεδομένο πως τα όπλα του δεν υπάρχουν πια. Οπλα που δημιούργησε με τέχνη και μαεστρία αλλά που δεν θα μπορούσαν εσαεί να έχουν τον κόσμο υπνωτισμένο.