Πολλά ακούγονται για την υγεία και τη διανοητική τους κατάσταση, από εχθρούς και φίλους.

Οι «διαλείψεις» του προέδρου έχουν γίνει ρουτίνα, ενώ η 52χρονη Νίκι Χέιλι, μοναδική πλέον συνδιεκδικήτρια του ρεπουμπλικανικού χρίσματος, μίλησε απρεπώς για έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να είναι πατέρας της: «Ο Τραμπ έχει αρχίσει να τα χάνει, όλο και πιο συχνά με μπερδεύει με τη Νάνσι Πελόζι». Γενικό συμπέρασμα: Η Αμερική δεν θα έχει τον πρόεδρο που της αξίζει, εκτός κι αν έχει… ακριβώς αυτόν που της αξίζει, αφού δεν μπορεί να βρει καλύτερο. Εδώ ισχύει το «μισή ντροπή των δεινοσαύρων και μισή της νέας γενιάς», κατώτερης των περιστάσεων.

Το αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη, με νεαρούς συστημικούς πολιτικούς «αστέρες» να παράγονται με τη σέσουλα από το εκκολαπτήριο, για να πρωτοκολλήσουν τις αποφάσεις των οικονομικών ελίτ κι ύστερα να δώσουν τη θέση τους στον επόμενο (Ματέο Ρέντσι, Αλέξης Τσίπρας, Σεμπάστιαν Κουρτς, Ρίσι Σούνακ, τώρα στη Γαλλία ο Γκαμπριέλ Ατάλ κ.ο.κ).

Στον αστερισμό των Τραμπ – Μπάιντεν κινείται ο μπαρουτοκαπνισμένος πρόεδρος της Λιβερίας, του πρώτου ανεξάρτητου κράτους στην Αφρική, που ιδρύθηκε το 1847 από πρώην σκλάβους στις ΗΠΑ.

Στην τελετή ορκωμοσίας του στη Μονρόβια, ο 79χρονος Τζόζεφ Μποακάι έχασε κάποια στιγμή τα λόγια του κι έδειξε να κλονίζεται στο βήμα. Οταν οι συνεργάτες του είδαν ότι κινδυνεύει να καταρρεύσει τον κατέβασαν άρον άρον από το βήμα, για να καθησυχάσουν αργότερα, ότι ο πρόεδρος δεν έχει πρόβλημα υγείας, αλλά «τον… πείραξε η ζέστη».

Το ωραίο είναι ότι ο Μποκάι νίκησε τον νεότερο πρόεδρο που είχε ποτέ η Λιβερία. Τον 57χρονο ποδοσφαιρικό σταρ Τζορτζ Γουεά, που άφησε εποχή με τις φανέλες των Μίλαν, Μαρσέιγ, Μονακό, Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, αλλά τη διαφθορά και τη φτώχεια της πατρίδας του δεν μπόρεσε να τις νικήσει.