Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Τι σχέση μπορεί να έχουν ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, ο Τσόρτσιλ και ο Εντισον; Πολύ απλά όλοι τους έχουν έναν κοινό παρονομαστή, την αποτυχία.

Προχώρησαν από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάσουν τον ενθουσιασμό τους. Αντιλήφθηκαν πως η αποτυχία δεν είναι μοιραία και πολύ περισσότερο πως η εποχή της αποτυχίας είναι η πιο κατάλληλη για να πετύχεις. Κατανόησαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον πως για να ανακαλύψεις το σωστό πρέπει πρώτα και πριν απ’ όλα να βρεις το λάθος. Δεν φοβήθηκαν να αποτύχουν και το κυριότερο, χωρίς να έχουν καν συνεννοηθεί μεταξύ τους, γνώριζαν πως δεν υπάρχει αποτυχία, απλά λιγοστές προσπάθειες.

Και κάπου εδώ βλέπω το σήμερα ως αποτέλεσμα του χθες σε μια χώρα που ασχολείται μονίμως με το χθες και με μια γενιά, τη δική μου γενιά, μια γενιά σε αναμονή, που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με την έννοια της αποτυχίας και την αντιμετωπίζει με λύσεις άτακτης φυγής, αδιαφορίας και αποχής. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά θυμάμαι τον σοφό να λέει:

«Το χθες δεν είναι δικό μας για να το διορθώσουμε, αλλά το αύριο είναι δικό μας για να το κερδίσουμε ή να το χάσουμε».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου