Τα στοιχεία αυτά, προσαρμοσμένα στο «ηθικό πλεονέκτημα» που περιφέρει σαν άδειο σακί ο ΣΥΡΙΖΑ, ανάγουν το βουλευτή-υπουργό σε μια θέση που διεκδικεί το αλάθητο. Και όταν πραγματικά καταλήγεις να πιστεύεις σε κάτι τέτοιο, πως διανοείται κάποιος να σου ζητήσει να παραιτηθείς;

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, περνώντας από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου αναγεννώνται όλοι όσοι προσχωρούν στον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζει πως δικαιούται να λέει ό,τι θέλει χωρίς συνέπειες. Είναι πραγματικά δύσκολο να εξηγήσει κανείς πως μετά από ένα τέτοιο ναυάγιο που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, με τις άμεσες συνέπειες ήδη εμφανείς και τις μακροπρόθεσμες να προμηνύουν μια τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή, εκείνος να επιμένει πως «όλα πήγαν καλά». Το πόσο καλά πήγαν, βέβαια, φάνηκε από το μαζούτ που έφθασε μέχρι το Καβούρι και από το «ξήλωμα» μιας ολόκληρης διεύθυνσης του υπουργείου του. Κανείς από το υπουργείο δεν παραιτήθηκε για λόγους πολιτικής ευθιξίας, κανείς από το Μαξίμου δεν ζήτησε παραιτήσεις. Ετσι, για μία ακόμα φορά ο κακός κρατικός μηχανισμός αποδεικνύεται επιζήμιος για τους πολίτες αλλά όχι για τους πολιτικούς.

Την ώρα που η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί αποσβολωμένη το μαζούτ να απλώνεται στις ακτές του παραλιακού μετώπου και της Σαλαμίνας, την ώρα που οι επιστήμονες προειδοποιούν πως η μόλυνση θα παραμείνει στο θαλάσσιο περιβάλλον ακόμα και μετά τον επιφανειακό καθαρισμό, το υπουργείο στο οποίο ο κ. Κουρουμπλής ηγείται, αφού έκανε 13 ολόκληρες ώρες για να ενημερώσει για το ναυάγιο, μετά άρχισε να στέλνει το ένα καθησυχαστικό δελτίο πίσω από το άλλο. Διαβάστε τίτλους και απορήστε: «Η πολιτική ηγεσία είναι αποφασισμένη να αναζητήσει ευθύνες για όλα και προς πάσα κατεύθυνση». «Ικανοποιημένοι οι δήμαρχοι από την άμεση επέμβαση και το συντονισμό του ΥΝΑΝΠ στην επιχείρηση απορρύπανσης». «Σημαντικά βελτιωμένη η εικόνα σήμερα σε θάλασσα και ακτές». Και πάντα, βέβαια, διαβεβαιώνοντας για το πιστοποιητικό αξιοπλοΐας που διέθετε το πλοίο…

Αν αυτά είναι αποτυχημένα δείγματα κυβερνητικής προπαγάνδας, τι να πούμε για τις δηλώσεις του ίδιου του υπουργού, ο οποίος αμέσως έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι η διαρροή «πιάστηκε» στον τόπο του ναυαγίου. Την επομένη, όταν η πετρελαιοκηλίδα έφθασε στον Πειραιά, είπε πως «γλίστρησε» από το πλοίο που είχε βυθιστεί. Το οποίο πλοίο, πρόσθεσε, έχει στεγανοποιηθεί αλλά λίγα λεπτά μετά παραδεχόταν πως το βυθισμένο στην Καλντέρα της Σαντορίνης «Sea Diamond», δέκα χρόνια μετά τη βύθισή του, δεν έχει στεγανοποιηθεί ακόμα! Αλλά ούτε τότε αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί. Αντιθέτως, κορύφωσε τη ρητορική του αναρωτώμενος γιατί να μην κάνει μπάνιο ο κόσμος στη Σαλαμίνα, σπάζοντας το φράγμα της κοινής λογικής και υπομονής.

Το κακό σε αυτή την ιστορία, που μπάζει νερά από παντού, είναι πως ο Παναγιώτης Κουρουμπλής συνεπικουρείται θαυμάσια από τους συναρμόδιους υπουργούς. Ο οικολόγος Γιάννης Τσιρώνης είπε πως για το ναυάγιο φταίνε τα παγκόσμια λόμπι και η κοινωνία ολόκληρη, χωρίς να ξεσηκωθούν οι αλά καρτ οικολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Σωκράτης Φάμελλος χαρακτήρισε εντυπωσιακό το χρόνο ανταπόκρισης, ο Νεκτάριος Σαντορινιός αναρωτιέται γιατί τους εγκαλεί για καθυστέρηση η αντιπολίτευση. Μέχρι που έξι ημέρες μετά το ναυάγιο, η κυβέρνηση αποφάσισε να «δείξει» προς την υπηρεσία του υπουργείου που έδωσε την άδεια, να αναθέσει όλα τα πιστοποιητικά στους «κακούς ιδιώτες νηογνώμονες» και να γκρεμίσει με πάταγο το «όλα πήγαν καλά».

Αλλά ας μην κρυβόμαστε. Ο κ. Κουρουμπλής δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τους πολιτικούς πολλάκις να αποτυγχάνουν, αλλά σπανίως να παραιτούνται. Γαντζώνονται στους πρόθυμους ενός εσωκομματικού ακροατηρίου, που παραμένουν πάντα εκεί, έτοιμοι να στηρίξουν και να τους υποστηρίξουν.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής