Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Τις προηγούμενες ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας ξέχασε τα πάντα, στην ομιλία του δεν κατήγγειλε τον εργασιακό Μεσαίωνα της Ευρώπης ούτε τα έβαλε με το νεοφιλελευθερισμό, που, σύμφωνα με το κυβερνών κόμμα, εκφράζεται απόλυτα από τον Εμανουέλ Μακρόν. Ασφαλώς, σε μία επίσημη επίσκεψη δεν περιμένει κανείς να βγουν τα «μαχαίρια», αντιθέτως οι διαφορές πρέπει να μπαίνουν στην άκρη για το συμφέρον των λαών και να αναδεικνύονται τα κοινά σημεία.

Ομως, η υποκρισία του πρωθυπουργού είναι πρωτοφανής και δείχνει την έλλειψη καθαρής πολιτικής γραμμής. Ουσιαστικά, ο κ. Τσίπρας καθοδηγείται από το στενό του κομματικό συμφέρον και οι κινήσεις του έχουν μία κοινή συνισταμένη: το πώς θα διατηρηθεί στην καρέκλα της εξουσίας. Σήμερα είναι με τον Μακρόν, αύριο είμαστε βέβαιοι ότι θα βρεθεί κάποιος υπουργός που θα καταγγείλει την πολιτική του Γάλλου προέδρου για τα εργασιακά. Το «έργο» το έχουμε δει με την καλή Μέρκελ και τον κακό Σόιμπλε, το καλό ΔΝΤ για το χρέος και το ανθελληνικό ΔΝΤ με τα μέτρα.

Οι διαρκείς μεταμορφώσεις του πρωθυπουργού ανάλογα με την συγκυρία έχουν επιπτώσεις και στην οικονομία. Προχθές ο κ. Τσίπρας τάχθηκε υπέρ των γαλλικών επενδύσεων αλλά μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχε δαιμονοποιήσει τον «αυτοσκοπό της κερδοσκοπίας» από τις επιχειρήσεις. Ο πρόεδρος Μακρόν συνοδεύθηκε από δεκάδες επιχειρηματίες που προφανώς θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα όχι για να χάσουν τα κεφάλαιά τους αλλά για να κερδίσουν. Το ίδιο ισχύει και στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων, όπου οι Γάλλοι θέλουν να αποκτήσουν τον έλεγχο των εταιριών ύδρευσης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη χωρίς η κυβέρνηση να έχει ξεκαθαρίσει διαδικασίες και χρονοδιαγράμματα.

Ολα αυτά δείχνουν ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα είναι εύκολος αντίπαλος ούτε θα πέσει σαν ώριμο φρούτο. Τα μεγαλεία που έζησε αυτές τις ημέρες δύσκολα θα θελήσει να τα εγκαταλείψει, και μάλιστα πρόωρα. Ο ίδιος θα θελήσει να παραμείνει στο Μαξίμου μέχρι την τελευταία ημέρα της τετραετίας του και στο διάστημα αυτό δεν θα διστάσει να παίξει όλους τους πολιτικούς ρόλους. Από τον ανυπότακτο αριστερό στο «νεοφιλελεύθερο» κυβερνήτη προκειμένου να ξεγελάσει τους πολίτες. Η τακτική αυτή σκοντάφτει σε ένα «βουνό» που λέγεται πραγματικότητα.

Οι οικογένειες συνθλίβονται από τα φορολογικά βάρη, η ανάκαμψη είναι αργή και οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται κατά κανόνα είναι με χαμηλές αμοιβές.

Τα καλά λόγια του Μακρόν δεν φτάνουν για να αντιμετωπισθεί η φορολογική επιδρομή αλλά και η όξυνση της λιτότητας τους επόμενους μήνες. Από το 2018 η ελληνική οικονομία θα πρέπει να έχει μπει σε τροχιά υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% και από το 2019 να εφαρμόσει σκληρά μέτρα, όπως είναι η μείωση των συντάξεων κατά 18% και η περικοπή του αφορολόγητου ορίου στις 5.600 ευρώ, που θα αυξήσει τους φόρους κατά 650 ευρώ για το σύνολο σχεδόν των μισθωτών.

Στην πράξη η πολιτική του κ. Τσίπρα επιβραδύνει την ανάκαμψη, καθώς η δημοσιονομική προσαρμογή γίνεται αποκλειστικά στο μέτωπο των εσόδων χωρίς να περιορίζονται καθόλου οι δημόσιες δαπάνες. Ο πρωθυπουργός θα αλλάζει προσωπεία μέχρι το καλοκαίρι του 2018, όταν θα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του για την προκήρυξη των εκλογών αλλά δεν θα μετακινηθεί από την πολιτική της υπερφορολόγησης πολιτών και επιχειρήσεων.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής