Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να την πληρώνει ο γιος για τον πατέρα». Εν μέρει έχει δίκιο ο δήμαρχος Αθηναίων και υποψήφιος αρχηγός της Κεντροαριστεράς διότι η υποψηφιότητα ενός νέου ανθρώπου «κάηκε» πριν καν δοκιμαστεί. Ομως, υπάρχει και το υπόλοιπο κομμάτι του δίκιου. Αυτό που βασίζεται σε γραπτούς εσωκομματικούς κανόνες δεοντολογίας και σε άγραφους πολιτικούς νόμους. Οι δεύτεροι είναι συνήθως αυτοί που καταπατώνται πιο εύκολα, αλλά ποτέ φωναχτά. Και στην προκειμένη περίπτωση, ο κ. Τραγάκης, αν και έμπειρος πολιτικός, έκανε το σφάλμα. Είπε δυνατά πως θέλει να βάλει στη θέση του το γιο του.

Φυσικά δεν θα τον διόριζε. Ο Παναγιώτης Τραγάκης θα κατέβαινε στους δρόμους του Πειραιά και θα διεκδικούσε τις ψήφους των συμπολιτών του. Με την άνεση του ονόματος που κουβαλά ασφαλώς, αλλά κανείς δεν μπορεί να ορκιστεί κιόλας πως θα εξασφάλιζε την είσοδο στη Βουλή. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα ήταν ούτε ο πρώτος και σίγουρα δεν θα είναι ούτε ο τελευταίος γιος ή κόρη που θα φρόντιζε να κρατήσει αναμμένη τη φλόγα στο πολιτικό τζάκι της οικογένειας. Η Ελλάδα συνηθίζει να βγάζει οικογένειες πολιτικών, όπως και δικηγόρων ή δημοσιογράφων. Συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο, από τη Γαλλία μέχρι την Αμερική (θυμάστε τους Μπους; Και ας μας συγχωρήσει η οικογένεια Τραγάκη για τη σύγκριση). Στο κάτω κάτω, η βιολογική συγγένεια δεν είναι αξιωματικά αρνητική. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να δοκιμαστεί στα κοινά, από το γιο του πρωθυπουργού μέχρι το γιο του αγωγιάτη. Με διαφορετικά αβαντάζ ο καθένας βέβαια, αλλά βάσει του ίδιου συνταγματικού δικαιώματος.

Αλλωστε, αν διαβάσουμε προσεκτικά την ανακοίνωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν αναφέρει πουθενά ότι ο Παναγιώτης Τραγάκης κόβεται από τις λίστες επειδή είναι γιος του πατέρα του. Ο «κόφτης» μπήκε για τον τρόπο και όχι το ζητούμενο. «Δεν θα συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας όποιος προκαταλαμβάνει τις αποφάσεις του προέδρου και των αρμοδίων οργάνων του κόμματος». Αυτό ορίζει η απόφαση. Οτι όλοι αξιολογούνται και κρίνονται και δεν αυτοεπιβάλλονται. Διότι το κόμμα έχει πρόεδρο και αρμόδια όργανα και όλοι οφείλουν να συμμορφώνονται στους κανόνες. Ειδικά σε μια εποχή που οι πολίτες απαιτούν αξιοκρατία και διαφάνεια από τα κόμματα που απαιτούν τις ψήφους τους.

Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι ανοχές του κόσμου ακόμα περισσότερο. Το πολιτικό σύστημα και ιδιαιτέρως τα κόμματα πληρώνουν τη συσσωρευμένη οργή των σκανδάλων, της διαφθοράς και της οικονομικής κρίσης. Η απαξίωση της κοινωνίας σε θεσμούς, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια έμεναν στο απυρόβλητο, πέφτει βαριά στις πλάτες ακόμα και όσων δεν θα έπρεπε. «Ολοι το ίδιο είναι» ήταν το «μότο» που κυριάρχησε στους νυν αγανακτισμένους και πρώην πειθήνιους ψηφοφόρους. Αυτή η απαξίωση, όμως, είναι το ίδιο επικίνδυνη με την απάθεια που έδειχναν κάποτε οι πολίτες. Ενας από τους τρόπους για να αποκατασταθεί λοιπόν το αίσθημα εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα είναι να σπάσουν τα παλαιοκομματικά κεκτημένα. Οπως αυτό που επιχείρησε να διασφαλίσει ο Γιάννης Τραγάκης ως ένας από τους παλαιότερους βουλευτές της Ν.Δ. Από κεκτημένη ταχύτητα σε συνδυασμό με τον υπερβολικό συναισθηματισμό και αυθορμητισμό που βγάζει στις συνεντεύξεις του, ο συμπαθής πολιτικός κατάφερε το αντίθετο από αυτό που επιδίωκε.

Η απόφαση του προέδρου της Ν.Δ. ήταν μονόδρομος και ταυτόχρονα πλατιά λεωφόρος προς την κατεύθυνση όπου βαδίζει το Μητρώο Πολιτικών Στελεχών. Είναι το αντίβαρο σε μια κυβέρνηση που, από το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», κατέληξε να πολιτεύεται με παλαιοκομματικούς όρους, διορίζοντας με κριτήριο τα κομματικά ένσημα ή την οικογενειακή προσφορά στο κόμμα.

Υπό αυτή την έννοια, δεν θα πρέπει ο Γιάννης Τραγάκης να στεναχωριέται διότι αυτή η περιπέτεια τελικώς βοήθησε να αναδειχθεί το νέο πνεύμα της Ν.Δ. Το ίδιο ισχύει και για το γιο του, ο οποίος μπορεί να έχει τις ικανότητες που χρειάζονται, αλλά δεν θα το μάθουμε ακόμα. Τουλάχιστον όχι στις προσεχείς εθνικές εκλογές, όπως πολύ συγκεκριμένα τόνιζε η ανακοίνωση.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής