Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Φυσικά η συντριπτική πλειοψηφία θα αποθεώνει τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τα άλλα παιδιά, ωστόσο, θα δεις και αυτούς τους πολύ πιο μικρούς οι οποίοι γεννήθηκαν προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90 οι οποίοι δεν συγκινούνται. «Πώς είναι δυνατόν θα πεις», ωστόσο πρέπει να δώσουμε ένα ελαφρυντικό: Το να έχεις γεννηθεί 10+ χρόνια μετά από ένα γεγονός το καθιστά πολύ μακρινό.

Διαβάζουμε απόψεις πως το Ευρωμπάσκετ του ’87 είναι παρωχημένο και πως κακώς οι δημοσιογράφοι ασχολούμαστε πλέον με αυτό. Διαβάζουμε πως οι Γκάλης είναι σαφώς κατώτερος από τον Σπανούλη και άλλες τέτοιου είδους συγκρίσεις. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να κάνουμε τέτοιες συγκρίσεις για έναν απλούστατο λόγο: εντελώς διαφορετικό μπάσκετ παιζόταν το ’87 απ’ότι σήμερα.

Σαφώς οι απαιτήσεις ενός ματς σήμερα είναι πολύ περισσότερες από το παρελθόν, αλλά και στο παρελθόν η τεχνογνωσία και οι υποδομές που είχε το μπάσκετ στην Ελλάδα ήταν κατώτερες. Έτσι λοιπόν, πού οδηγούμαστε;

Κάνοντας μία συνολική σύγκριση του ’87 με το 2005 ένας είναι ο παράγοντας που θα κρίνει το πού θα γείρει η πλάστιγγα. Ούτε οι πανηγυρισμοί, ούτε η απήχηση στον κόσμο, ούτε το ποιοι παίκτες έπαιζαν. Το legacy, ελληνιστί η κληρονομιά που άφησε μία επιτυχία τέτοιου βεληνεκούς.

Μπορεί όλοι να αισθανόμαστε ρίγος βλέποντας ξανά και ξανά την νίκη επί των Αμερικανών, ωστόσο πραγματική κληρονομιά άφησε το ’87 και όχι το 2005. Το 2005 πατούσε σε γερά πόδια και ανανέωσε το ελληνικό μπάσκετ για τα επόμενα χρόνια. Το 1987 όμως πετύχαμε κάτι ανυπέρβλητο ως έθνος. Αξιοποιήσαμε έναν θρίαμβο.

Το ελληνικό έθνος γνωστό για το ότι εξανεμίζει κάθε καλό που πετυχαίνει με πολύ κόπο (Euro 2004, Ολυμπιακοί Αγώνες κλπ) κατάφερε το ’87 να το μετατρέψει σε σημείο αναφοράς. Έτσι σε κάθε γειτονιά φύτρωσε και ένα γήπεδο μπάσκετ. Κάθε περιοχή απέκτησε την τοπική της ομάδα και ολοένα και περισσότερα παιδιά ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους φτάνοντας σήμερα να πούμε πως η Ελλάδα είναι μία από τις μεγαλύτερες μπασκετομάνες στην Ευρώπη.

Και όπως είπε ο Φασούλας σε συνέντευξή του, «εντάξει, το μπάσκετ δεν είναι και το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, αλλά είναι κάτι στο οποίο είμαστε καλοί».

*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης  είναι διευθυντής σύνταξης του EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter