Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Τώρα, εφηύρε τα αντίμετρα. Θα υπήρχαν πολλοί που θα τον εκτιμούσαν αν έλεγε χθες από βήματος: «Για να εγκριθούν αντίμετρα, πρώτα θα πέσετε στα γόνατα για να εφαρμόσω τα μέτρα. Ολοι σας: συνταξιούχοι, υπάλληλοι, επιχειρηματίες, χαμηλόμισθοι και χαμηλοεισοδηματίες. Θα πεινάσετε. Δεν θα έχετε ούτε για τα φάρμακά σας. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος για να διορθώσω τα λάθη που έκανα. Βάλτε πλάτη να γυρίσουμε στον Οκτώβρη 2014».

Ομως αυτά προϋπέθεταν φιλότιμο, υπευθυνότητα, ειλικρίνεια. «Τα παντελόνια» που έλεγε… αλλά δεν φοράει.

Δεν μπορεί σύμπασα η αντιπολίτευση να αποδεικνύει ότι ΔΕΝ υπάρχουν αντίμετρα, ότι γυρίζει την Ελλάδα στην περίοδο που η Ούνρα μοίραζε ψωμί και γάλα στα σκελετωμένα Ελληνόπουλα και ο πρωθυπουργός να αυτοθαυμάζεται για το επίτευγμά του: δυόμισι χρόνια, δύο Μνημόνια!

Δεν γίνεται όλοι οι βουλευτές, αναλύοντας το τέταρτο Μνημόνιο, να αποδεικνύουν τα πρόσθετα βάρη που βάζει στις πλάτες των Ελλήνων -εννιάμισι φορές βαρύτερα από το άγιο mail Χαρδούβελη- αλλά τα μολυβένια στρατιωτάκια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να ψηφίζουν, με τα δυο τους χέρια, την αφαίρεση δύο συντάξεων, τη φορολόγηση των φτωχών με εισόδημα 500 ευρώ το μήνα.

Και ποιο, για μένα, ήταν το αποτρόπαιο; Τους έβλεπα να παίζουν με το τηλέφωνό τους, να διασκεδάζουν, να γελούν την ώρα που οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης τους καλούσαν να απαντήσουν τι είδους αριστεροί είναι! Θα τους ρωτούσα: Τι είδους πατριώτες είναι που παίζοντας και γελώντας καταδικάζουν την Ελλάδα σε πέντε ακόμη χρόνια ζητιανιάς και ανυποληψίας;

Ηρθε στο νου μου συνειρμικά η έκφραση πένθους στα πρόσωπα των βουλευτών Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, όταν ψήφιζαν το δεύτερο Μνημόνιο! Απόλυτα συναισθανόμενοι το αναγκαίο της ψήφισης, αλλά ταυτόχρονα τις αιματηρές θυσίες των πολιτών. Και ήταν αυτοί, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που στην ψήφιση του δεύτερου Μνημονίου όρθιοι αποκαλούσαν τους άλλους «προδότες».

Τι ντροπή. Οι τιμητές είναι τώρα οι κατάπτυστοι ζεστοθεσούληδες, που θυσιάζουν Ελλάδα και Ελληνες για την εξουσία, την καρέκλα, τις απολαβές τους. Τέτοιος ηθικός ξεπεσμός, τόσος πολιτικός αμοραλισμός δεν έχει καταγράψει ούτε θα καταγράψει η σύγχρονη κοινοβουλευτική Ιστορία.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου