Διότι κάτι έχει πάει ήδη λάθος στον κόσμο των μεγάλων για να υπάρχουν παιδιά που τρώνε ξύλο από παιδιά και κάτι έχει εντελώς σπάσει όταν υπάρχουν ανήλικοι που πιστεύουν πως ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν είναι η βία. Αν δεν ψαχτούμε να βρούμε την αρχή του προβλήματος, τότε κάθε φορά θα καταλήγουμε στο ίδιο απελπιστικό αδιέξοδο.

Έχει δίκιο ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης όταν λέει πως δεν πρόκειται για αστυνομικό θέμα. «Δεν εμφανίστηκε ξαφνικά ένα παραβατικό παιδί. Το παιδί το παραβατικό, έχει μια ιστορία από πίσω του. Έχουν γίνει καταγγελίες στο σχολείο, έχουν γίνει καταγγελίες στη γειτονιά, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει διαχείριση και κάποια στιγμή θα εκραγεί».

Η παραβατικότητα ανηλίκων είναι ένα θέμα βαθιά κοινωνικό και τρομακτικά πολύπλοκο. Τα σχολικά προαύλια δεν μετατράπηκαν τώρα σε γήπεδο ρινγκ. Πάντα υπήρχαν αλάνες στις γειτονιές που έδιναν ραντεβού τα πιτσιρίκια για να πλακωθούν, πάντα υπήρχαν συμπλοκές και άγριοι τσακωμοί. Τι δεν υπήρχε;  Η ψηφιακή έκρηξη που τροφοδοτεί και διακτινίζει την βία σε αμέτρητες διαδικτυακές αλάνες και το κοσμοϊστορικό γεγονός μιας παγκόσμιας πανδημίας, που για πρώτη φορά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κράτησε τα παιδιά μακριά από τον φυσικό τους χώρο, τα σχολεία.

Στα παραπάνω μπορούμε να προσθέσουμε πολλά, επίσης σημαντικά. Η γονεική παραμέληση, η δεκαετής οικονομική κρίση, οι ιδιαίτερες κοινωνικές συνθήκες κάθε περίπτωσης, ο μιμητισμός αλλά και πάλι οι εξηγήσεις του φαινομένου δεν αρκούν για να απαντήσουν στα δύο βασικά ερωτήματα: Πρώτον, τι κάνουμε για να προλάβουμε ένα βίαιο επεισόδιο και δεύτερον, τι μπορούμε να κάνουμε όταν αποτύχουμε στο πρώτο.  Είτε είμαστε γονείς θύματος, είτε θύτη.

Πριν σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, ας θυμηθούμε πως έχουν γίνει πράγματα προς την σωστή κατευθυνση και πως δρομολογούνται ακόμα περισσότερα. Η τοποθέτηση κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων στα σχολεία, η  δημιουργία της πλατφόρμας καταγγελιών για μπούλινγκ, η σταδιακή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, η απαγόρευση των κινητών στα σχολεία, η εφαρμογή safe youth, η καλύτερη αστυνόμευση σε χώρους που συγκεντρώνονται έφηβοι, αλλά και εξαιρετικά καινοτόμες πρωτοβουλίες όπως η επιβολή συμμετοχής σε αθλητικά σωματεία ανηλίκων με ήπια παραβατικότητα.

Ωστόσο, όλα αυτά χρειάζονται χρόνο και υπομονή για να δείξουν αποτελέσματα. Αυτό που δεν χρειάζονται είναι fast track μέτρα που εστιάζουν μόνο στην καταστολή ή στην αυστηροποίηση των ποινών για τους ανηλίκους, όπως η πρόταση για μείωση του ηλικιακού ορίου αναμόρφωσης από τα 15 στα 14 χρόνια. Ειδικά το τελευταίο, ορθώς ο πρωθυπουργός το απέρριψε επιμένοντας σε πιο ουσιαστικά αναμορφωτικά μέτρα και σε παρεμβάσεις στην καρδιά του προβλήματος, δηλαδή στις δημοφιλείς πλατφόρμες τύπου tik tok.

Με άλλα λόγια, η στιγμή που θα χρειαστεί να καλέσουμε την  αστυνομία, είναι η στιγμή που χάνουμε το παιχνίδι.