Είναι ένα αφήγημα ευρηματικό, διανθισμένο με μπόλικη αριστοφανικής εμπνεύσεως βωμολοχία, δοσμένο με γλωσσική και εκφραστική ευφορία. Ενα βιβλίο αλέγκρο, σατιρικό και αλλοπρόσαλλο, φόρος τιμής στο διαρκές νεοελληνικό καρναβάλι, το τελευταίο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη είναι ένα ταξίδι μέχρι τον Πετρόκαμπο, όπου προσπαθεί να φανερώσει πράγματα που ήταν δίπλα στους κατοίκους του και δεν τα έβλεπαν παλαιότερα. 

Το «Ονειρεύτηκα τη Σανγκάη», κ. Ξανθούλη, είναι μια ιστορία πρωτότυπη στην αρχική της ιδέα, στους αφηγηματικούς της τρόπους, εν τέλει στη μοναδικότητά της, ένας πρωτότυπος τίτλος. Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας το έναυσμα που σας ώθησε στη δημιουργία του νέου σας βιβλίου και λίγα λόγια γι’ αυτό;

Εναυσμα ήταν η αφόρητη μελαγχολία που ζούσαμε ή και ζούμε. Ηθελα να γράψω κάτι που να θυμίζει τα πρώτα μου βιβλία -«Ο μεγάλος θανατικός», «Οικογένεια Μπες-Βγες»- αλλά, ακόμη πιο εξοργιστικό για εμένα, για να βγω από το καθιερωμένο μότο. Δηλαδή, ένα βιβλίο… ας πούμε «κανονικό». Και επειδή όλοι μιλούσαν για επιστροφή στην «κανονικότητα», θέλησα να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Ετσι, ονειρεύτηκα τη Σανγκάη…

 Eίναι, τελικά, ένας τρόπος να δεις τη ζωή από την άλλη όχθη, την πιο περιπαικτική, με τη ζωογόνο δύναμη που προσάπτει στα θνησιγενή πράγματα η χιουμοριστική τους εκδοχή;

Μα η ζωή από μόνη της δοξολογεί το τραγικό και το αστείο. Τις περισσότερες φορές το τραγικό με γελοίο τρόπο και το αστείο με δραματικές παραμέτρους. Αυτό ακριβώς κάνω στα βιβλία μου, αλλά πολύ πιο ξεκάθαρα στο τελευταίο, στο «Ονειρεύτηκα τη Σανγκάη». Είναι ένα σατιρικό μυθιστόρημα με ρεαλιστική προσέγγιση. Εξάλλου, αυτή είναι και η άποψή μου για τη ζωή. Αυτό είναι το βλέμμα μου. Να παρατηρώ τους «σοβαρούς», καθώς γελοιοποιούνται δραματικά.

O ήρωάς σας, Λάκης Μπούγας, ο γιος της μαμής και αγνώστου πατρός, αφήνει στη διαθήκη του την αμύθητη περιουσία του στο χωριό του. Ομως, θέτει και κάποιους περίεργους όρους (χαμόγελο). Τι σκοπό έχει; Επιδιώκει με αυτόν τον τρόπο την ανατροπή των στερεοτύπων, που εγκλωβίζουν τη ζωή σε στεγανά τοπία;

Πρόκειται για μια οξύμωρη ευεργεσία. Δίνει έναν σωρό χρήματα με την προϋπόθεση να αποκατασταθούν οι αδικίες εις βάρος της μάνας του και στον ίδιο «σαν παιδί». Προϋπόθεση για να «πέσει» το χρήμα, που δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο, να χτιστεί μουσείο με πορνογραφικό υλικό. Δηλαδή, ό,τι δημιούργησε στην υπέρλαμπρη καριέρα του ως πορνοστάρ. Το δίλημμα, λοιπόν, είναι σοβαρό: Ή πρέπει να συμβιβαστούν ή να μείνουν στα χάλια που βρίσκονται. Θυμηθείτε πόσα τέτοια διλήμματα ζήσαμε ως έθνος με ταλέντο στην κοντόφθαλμη γκρίνια. Με το Σχέδιο Μάρσαλ, με το Πακέτο Ντελόρ και άλλα τέτοια χαριτωμένα… που τα αφομοιώσαμε, τελικά, αμάσητα.

 Είναι μια ιστορία που μοιάζει με θέατρο του παραλόγου, μέσα από την αναπάντεχη τροπή που μπορεί να πάρει η ζωή των κατοίκων ενός ξεχασμένου (από τους ανθρώπους και από τον Θεό) τόπου; Βοηθούντος του χρήματος έρχονται στην επιφάνεια οι αληθινές συμπεριφορές των ανθρώπων, με τις αντοχές να εξαντλούνται και τις ηθικές αντιστάσεις να παραπαίουν;

Η ζωή στο πέτρινο χωριό Πετρόκαμπος θα αλλάξει απότομα σε ελάχιστο χρόνο. Ωσπου να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται, ο Πετρόκαμπος θα γίνει αξιοθέατο πανελλαδικά και οι σκορπιοί, λόγω πέτρας, που αφθονούν θα χαρακτηριστούν ως «συμπαθητική πανίδα» και, βέβαια, οι όποιες ηθικές αντιστάσεις θα καμφθούν. Στο κάτω κάτω ένας σταρ ερωτικών ταινιών είναι πολύ πιο ανώδυνος από έναν φανφαρόνο πολιτικό ή από μια θρησκευτική «θαυματουργή» πατέντα.

H γραφή σας, κ. Ξανθούλη, απλώνεται σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, συνιστώντας ένα από τα πιο σύνθετα έργα σας έως τώρα – και λέω έως τώρα, γιατί κανείς δεν γνωρίζει πού ακόμη μπορεί να σας οδηγήσει η ανεξάντλητη έμπνευσή σας, η τόσο ανατρεπτική και πρωτότυπη. Πόσο εύκολο είναι ν’ αλλάζετε μανιέρα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να αναρωτιέται αν πρόκειται για τον ίδιο συγγραφέα;

Μεγαλώνοντας προσπαθώ να κατανοήσω πόσο αταίριαστος εξακολουθώ να είμαι με τα τρέχοντα ήθη. Αυτό υπερασπίζομαι, γιατί έτσι αισθάνομαι και έτσι αισθανόμουν από παιδί. Κάτι που έχει και το τίμημά του… Αλλά η σημασία που δίνω πλέον είναι ελάχιστη. Υγεία να έχουμε…

 Ο Γιάννης Ξανθούλης αγάπησε τον Πετρόκαμπο και τους ανθρώπους του;

Και τον αγάπησα και τον πίστεψα και δηλώνω νοερά επίτιμος κάτοικός του. Εξάλλου, όπως διαβάσατε, είναι ένας τόπος με συνεχείς εκπλήξεις.

 Θέλησε μέσα από τις γελοίες καταστάσεις να δείξει τον τρόπο που προσεγγίζει την ανθρώπινη αδυναμία, τόσο σε επίπεδο ατομικό όσο -κυρίως- σε συλλογικό, και μάλιστα σε βαθμό ομαδικής παράκρουσης;

Οταν μπω στη φυγόκεντρο της γραφής, παρασέρνομαι, οπότε οι όποιες προθέσεις μου για τα «βαθύτερα νοήματα» εκτροχιάζονται επικίνδυνα. Ευτυχώς…

 Για το τέλος άφησα το ευφυές εξώφυλλο, ένα κολάζ από αφίσες εποχής, καθόλου τυχαίο, και έχω την αίσθηση ότι εκφράζει το πώς φαντάστηκε ο συγγραφέας τον Πετρόκαμπο, το Μπούγειο Κέντρο Τεχνών, το περίφημο Πουτανόρεμα, τα φαντάσματα. Αραγε, αληθεύει; Αυτό είχατε στο μυαλό σας;

Εκανα τέσσερις ζωγραφιές για να τιμήσω τον πολύπαθο Πετρόκαμπο. Οι ζωγραφιές, φυσικά, έγιναν στο τέλος, όταν πια το παζλ του μυθιστορήματος είχε ολοκληρωθεί. Τότε θέλησα να ζωγραφίσω κάτι για να μου ανοίξει περισσότερο η όρεξη να τον επισκεφθώ όσο το δυνατόν πιο σύντομα… για να δω αν συμπίπτει με όσα φαντάστηκα. Αρα, πρέπει να ψάξω για κατατοπιστικό χάρτη…

Ειδήσεις σήμερα

Έως 20 Αυγούστου οι αποφάσεις για τις κάλπες – Τα δύο σενάρια του Μαξίμου

Πλήρης οδηγός για Power Pass, Fuel Pass και αντικατάσταση ηλεκτρικών συσκευών: Όλες οι πληροφορίες και τα sos

Κορονοϊός: Γιατί αυξάνονται τα κρούσματα – Έρχονται επιδημικά κύματα

Νέα πρόκληση από Τουρκία και Οκτάι: Θα αμφισβητήσουμε τα νησιά και όπου πάει