Γνωστός για το μοναδικό του στιλ, που συνδυάζει τη βαθιά γνώση της κλασικής αστυνομικής λογοτεχνίας με μια φρέσκια και μοντέρνα προσέγγιση, ο Horowitz έχει καταφέρει να δημιουργήσει συναρπαστικές ιστορίες, γεμάτες ένταση και ανατροπές. Ενα από τα πιο εμβληματικά του έργα είναι «Οι φόνοι της κίσσας», ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει το παιχνίδι του εγκλήματος με έναν αναστοχασμό για τις παραδοσιακές δομές του είδους. Με τον πρωτότυπο τίτλο, άλλωστε, «Magpie Μurders» έγινε εξαιρετικά επιτυχημένη και ατμοσφαιρική τηλεοπτική σειρά.

-Στο βιβλίο «Οι φόνοι της κίσσας» φαίνεται να αντλείτε έμπνευση από τα κλασικά στοιχεία της αστυνομικής λογοτεχνίας, όπως αυτά που διακρίνουν τα έργα της Αγκαθα Κρίστι. Πώς συνδυάζετε τη σύγχρονη προσέγγιση με τις παραδοσιακές τεχνικές του είδους;

Το βιβλίο «Οι φόνοι της κίσσας» ξεκίνησε από μία ιδέα που είχα καιρό πριν. Είχα δουλέψει σε ιστορίες δολοφονιών τόσο στην τηλεόραση όσο και σε βιβλία και άρχισα να αναρωτιέμαι: γιατί ξοδεύω τόσο χρόνο για να γράψω ιστορίες που πάντα καταλήγουν στην ίδια λύση: «Ο υπηρέτης το έκανε;». Ποιο είναι το νόημα σε μια τέτοια ιστορία και γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι απολαμβάνουν αυτές τις ιστορίες, που αφορούν ένα τόσο τρομερό έγκλημα;

Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα έχει τα χαρακτηριστικά ενός ψυχαγωγικού μυστηρίου, αλλά ταυτόχρονα θα εξερευνούσε αυτά τα ερωτήματα. Είναι ενδιαφέρον ότι ο κεντρικός χαρακτήρας δεν είναι ντετέκτιβ, αλλά εκδότης. Η Σούζαν Ράιλαντ, που είναι η πρωταγωνίστρια, αναζητεί τη λύση για μια σύγχρονη δολοφονία που αφορά τον συγγραφέα Αλαν Κόνγουεϊ, ο οποίος έχει πεθάνει. Ομως, για να βρει τη λύση, πρέπει να εμβαθύνει σε μια ιστορία που θυμίζει Αγκαθα Κρίστι και διαδραματίζεται το 1955. Ο σύγχρονος κόσμος της Σούζαν αλληλοεπιδρά με τον παλιό κόσμο του 1955, αλλά είναι και πολύ διαφορετικός.

Αυτό απαιτούσε από μένα να γράψω με δύο πολύ διαφορετικούς τρόπους. Το μυθιστόρημα που γράφει ο Αλαν Κόνγουεϊ πριν από τον θάνατό του είναι συνειδητά παλιομοδίτικο, με τα χαρακτηριστικά που έκαναν τα κλασικά μυθιστορήματα αστυνομικού μυστηρίου αγαπητά – αγγλικά χωριά χωρίς κινητά τηλέφωνα και υπολογιστές και, φυσικά, χωρίς ιατροδικαστές. Αντίθετα, η σύγχρονη ιστορία δολοφονίας είναι πιο ρεαλιστική.

-Η σύνθεση της πλοκής στο «Οι φόνοι της κίσσας» είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, με ένα μυθιστόρημα μέσα σε άλλο μυθιστόρημα. Ποιες είναι οι προκλήσεις και οι απολαύσεις για τον αναγνώστη σε μια τόσο διαρθρωμένη αφήγηση;

Η πρόκληση για τον αναγνώστη είναι να λύσει και τις δύο δολοφονίες – και αυτή του 2023 με τη Σούζαν Ράιλαντ και αυτή του 1955 με τον Ατικους Πιντ, τον ντετέκτιβ της ιστορίας. Και τα δύο μυστήρια είναι εκεί και όλοι οι υπαινιγμοί είναι μπροστά στα μάτια του αναγνώστη.

Παρόλο που λέτε ότι η πλοκή είναι περίπλοκη, τα πάντα είναι δομημένα με μια λογική, σαν μηχανισμός ελβετικού ρολογιού. Θέλω η ιστορία να είναι τόσο ευχάριστη και εύκολη να ακολουθηθεί όπως το να λέει κανείς την ώρα. Για μένα, το «Magpie Murders» πήρε σχεδόν πέντε χρόνια για να το γράψω. Ολα έπρεπε να τοποθετηθούν στη σωστή θέση, ώστε να παραμείνει μια ευχάριστη ανάγνωση. Και όταν έφτασα στο τέλος, ένιωσα σαν να είχα ανακαλύψει ότι όλα τα κομμάτια του παζλ τελικά λειτουργούσαν.

Οσον αφορά στο όφελος, το λέω απλά: Ο αναγνώστης παίρνει δύο ιστορίες δολοφονίας στην τιμή μίας. Πιστεύω ότι έχω δημιουργήσει κάτι αρκετά πρωτότυπο με την ιδέα του βιβλίου μέσα σε βιβλίο και ελπίζω ότι οι αναγνώστες θα αποκομίσουν κάτι παραπάνω από το «whodunnit».

-Ο χαρακτήρας της Σούζαν Ράιλαντ μεταβαίνει από μία απλή αναγνώστρια σε ντετέκτιβ. Πώς καταφέρατε να αξιοποιήσετε αυτόν τον ρόλο για να αναδείξετε τα θεματικά ερωτήματα του βιβλίου;

Πολλά από τα στοιχεία που «ξεκλειδώνουν» τα δίδυμα μυστήρια του «Οι φόνοι της κίσσας» είναι λογοτεχνικά. Ο Αλαν Κόνγουεϊ δεν έγραφε απλώς ιστορίες εγκλήματος, αλλά έκρυβε και μηνύματα μέσα σε αυτές. Χρησιμοποιούσε αναγραμματισμούς, ακροστιχίδες, κρυπτογράμματα, με τις λέξεις να γίνονται όπλα από μόνες τους.

Για παράδειγμα, ο Αλαν εκρήγνυται όταν ο εκδότης του, ο Τσαρλς Κλόβερ, ονομάζει το νέο του βιβλίο «The Magpie Murders», αντί για τον σωστό τίτλο «Magpie Murders». Για τον Κόνγουεϊ, αυτή η μικρή λεπτομέρεια είναι τόσο σημαντική και καθοριστική για την εξήγηση του μυστηρίου.

Απόλαυσα πολύ το να γράφω με τη φωνή της Σούζαν. Βασίζεται εν μέρει σε μια παλιά μου εκδότρια, τη Susan Lamb, η οποία ήταν εξαιρετικά σεβαστή και δούλευε στις εκδόσεις Orion. Για την ιστορία, η λέξη «Ryeland» αφορά μία ράτσα προβάτου, που αποτέλεσε την έμπνευση για το όνομα της Σούζαν.

– Εχετε δηλώσει ότι η δουλειά σας εμπνέεται από τους μεγάλους συγγραφείς του αστυνομικού μυθιστορήματος, όπως η Αγκαθα Κρίστι και ο Αρθουρ Κόναν Ντόιλ. Ποιες είναι οι πιο σημαντικές επιρροές αυτών των συγγραφέων στο έργο σας και πώς καταφέρατε να τις ενσωματώσετε με τον δικό σας τρόπο;

Πάντα θαύμαζα τις εξαιρετικές ιδέες της Αγκαθα Κρίστι και κάθε φορά που αρχίζω μια νέα ιστορία δολοφονίας σκέφτομαι πώς να κάνω κάτι που δεν έχει κάνει, πώς να φτάσω το επίπεδο της πρωτοτυπίας και της ευφυΐας της. Ο Σέρλοκ Χολμς ήταν για μένα η κύρια έμπνευση για το είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος. Οταν γράφω, προσπαθώ να δημιουργήσω όσο το δυνατόν καλύτερες ιστορίες, χωρίς να θεωρώ ότι θα φτάσω ποτέ το επίπεδο αυτών των μεγάλων συγγραφέων. Αλλά συνεχίζουν να με εμπνέουν και νιώθω περήφανος που ακολουθώ τα βήματά τους.