Οι περισσότερες ερμηνείες συσχετίζουν το έργο με τις απόψεις του Σολωμού για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, με την πολιτική και ιδεολογική απειλή που δίχαζε το Έθνος. Λαμβάνοντας το Μεσολόγγι ως σύμβολο της αντίστασης των αγωνιζόμενων Ελλήνων κατά των κατακτητών τους ο ποιητής αποκαλύπτει το διχασμό και τον κατακερματισμό του Έθνους.

Η ενάρετη συνείδηση του Ιερομόναχου Διονύσιου απογυμνώνει τον απεχθή κι απάνθρωπο χαρακτήρα της Γυναίκας τόσο μέσα από την αντιπατριωτική συμπεριφορά της προς τις Μεσολογγίτισσες πρόσφυγες που ζητούν βοήθεια, όσο και μέσα από το μίσος που την κυριεύει για την αδελφή της. Σύμφωνα με την ερμηνεία του Βάρναλη και του Τωμαδάκη η μοχθηρή προσωπικότητα της Γυναίκας συγκεντρώνει την αριστοκρατική στάση των Ζακυνθινών απέναντι στον αγώνα των Ελλήνων, οι οποίοι αδιαφορούν για την εθνική εξέγερση και τις δοκιμασίες του λαού.

Σύμφωνα με άλλες προσεγγίσεις η Γυναίκα συμβολίζει τη διχόνοια που ξέσπασε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του ΄21 και κατά τον Πολίτη γίνεται σύμβολο της εξουσίας του πνεύματος του κακού. Ολάκερη η προσωπικότητα της Γυναίκας είναι εμποτισμένη με τα λόγια του ίδιου του ποιητή «Δεν είναι άξιοι να αγαπηθούν εκείνοι οι οποίοι δεν διακινδυνεύουν τίποτε. Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για να αγαπάς».

Σύμφωνα με τον Αβδελιώδη ο Σολωμός διεισδύει με μέσον την αγιότητα του Διονύσιου στα βάθη της Γυναίκας και παρατηρώντας τις τελευταίες στιγμές της (λίγο πριν κρεμαστεί) «… διαπιστώνει, πως η Γυναίκα που όλοι  φοβούνταν, όχι μόνο δεν είχε καμιά τέτοια δύναμη, αλλά απεναντίας ζούσε η ίδια μέσα στον φόβο, διαπίστωση που τον κάνει να την σπλαχνισθεί και να παρακαλά για τη σωτηρία της. Άρα το πραγματικό «κακό» είναι η κατάληψη του μυαλού μας από τον φόβο, ένα συναίσθημα ανωριμότητας κι ανευθυνότητας, που δημιουργεί σύγχυση κι απουσία δημιουργικής σκέψης και δράσης, και που ποτέ δεν πρέπει να το αφήσουμε να γίνει η αιτία να χάσουμε την δύναμη του Λόγου της Αλήθειας, το μόνο ανίκητο όπλο που μας θωρακίζει από τον οποιονδήποτε πραγματικό ή φαντασιακό μας εχθρό».

Ο Αβδελιώδης αντλεί την σκηνοθετική του σύλληψη από τη ρομαντική αντίληψη του Σολωμού τόσο μορφολογικά όσο και ως προς τη θεωρία της ανθρώπινης πράξης προσεγγίζοντας τις ποιότητες που αποκαλύπτουν τον ιδιαίτερο αισθητικό χαρακτήρα του έργου. Η σκηνοθεσία με φιλοσοφικό πνεύμα και καλλιτεχνική μαεστρία αναδεικνύει από τη μια τον ιδεαλισμό και από την άλλη τη μουσικότητα των φράσεων που αποτύπωσε ο Σολωμός στη Γυναίκα της Ζάκυθος.

Η δουλεμένη λέξη προς λέξη ερμηνεία της Γκατζόγια αναβλύζει ασυγκράτητη και πηγαία σαν θεόπνευστη διδαχή. Μια δωρική παρουσία με βιβλικό ύφος, από τη μια Ιερομόναχος και από την άλλη Γυναίκα σμιλεύει τους ρόλους που υποδύεται όπως ο γλύπτης το έργο του. Μορφοποιεί μπροστά στο κοινό το υλικό του ποιητή και τη σύλληψη του σκηνοθέτη σε φράσεις, περιόδους, παύσεις, διακοπές, επεισόδια, ενότητες, κεφάλαια, ανάσες και κραυγές· αφηγείται πεζά, ποιητικά, λυρικά, αλληγορικά, ρεαλιστικά, αλλά πάντα ρυθμικά.

Η ερμηνεία της κορυφώνεται όταν αρχίζει να γίνεται η ίδια αόρατη στα μάτια του κάθε θεατή που στρέφεται στη δική του ψυχή ακούγοντας έναν λόγο αλλιώτικο που δεν ξέρει αν είναι του ποιητή η Αλήθεια ή η δική του πάλη. Μια ερμηνεία που υπηρετεί τη διδασκαλία, τη «μέθεξη», την αφομοίωση και την εκπομπή του μηνύματος. Η κίνηση και η σημασία της μετρημένη και μειωμένη στο ελάχιστο, η ρυθμικότητα κυρίαρχη. Η ενέργεια και η δυναμική του ρυθμού συγκροτούν τη μορφή. Ο Αβδελιώδης θεματοποιεί το ρυθμό, θεμελιώνει τη σκηνοθεσία του στη ρυθμοποίηση και μαζί με τον προσωπικό ρυθμό της Γκατζόγια δημιουργούν μια μοναδική παραστατική εμπειρία. Η παράσταση είναι πολύ λιγότερο θέαμα και περισσότερο ακρόαμα, ένας ρυθμικός παλμός που εισχωρεί βαθιά. Ένα σφίξιμο στη γροθιά του κάθε Έλληνα που ποθεί να είναι ελεύθερος κι ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Μήπως ο στοχασμός και η αγωνία του ποιητή που διακατέχει ολόκληρο το έργο επιβεβαιώνεται σαν προφητεία ή σαν κακός λογισμός, σε τούτες τις ημέρες που στερούμαστε την προσωπική μας ελευθερία, που παραχωρούμε τα δικαιώματά μας, προδίδουμε τις ιδέες μας, και μαζί με την ιδιωτικότητά μας απεμπολούμε την ίδια την εθνική μας ταυτότητα; Ή μήπως ο Εθνικός μας ποιητής ήταν ένας απαράμιλλος ψυχαναλυτής του Ελληνικού Έθνους και του Έλληνα ανθρώπου;
Δυστυχισμένε μου λαέ, καλὲ κι ἠγαπημένε, πάντοτ᾿ εὐκολοπίστευτε καὶ πάντα προδομένε. (Πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους).

Γιατί όπως ο σκηνοθέτης γράφει « … το πραγματικό «κακό» είναι η κατάληψη του μυαλού μας από τον φόβο … … που ποτέ δεν πρέπει να το αφήσουμε να γίνει η αιτία να χάσουμε την δύναμη του Λόγου της Αλήθειας». Ο φόβος είναι ο εχθρός της Ελευθερίας και μην ξεχνάμε ο Εθνικός μας Ύμνος είναι αφιερωμένος στο υπέρτατο αγαθό, την Ελευθερία.

Με την ελπίδα ότι οι τέχνες και ο πολιτισμός θα ξαναβρούν τη θέση τους στην κοινωνία, η παράσταση δικαιούται να λάβει εξέχουσα συμμετοχή στις εκδηλώσεις «Ελλάδα 2021».

Ταυτότητα παράστασης

Η γυναίκα της Ζάκυθος

Συντελεστές
Διδασκαλία Ερμηνείας, Δραματουργία–Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Μουσική Σύνθεση: Βαγγέλης Γιαννάκης
Σχεδιασμός Ενδύματος, Μακέτες: Αριστείδης Πατσόγλου
Χειριστής Ήχου – Φώτων: Νίκος Επίσκοπος
Σχεδιασμός φωτισμών: Δήμος Αβδελιώδης
Ερμηνεύει η Κατερίνα Γκατζόγια
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Aστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

Όταν ανοίξουν τα θέατρα, η παράσταση θα ξαναπαρουσιαστεί τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.

Ειδήσεις

Μαραντόνα: Κλαίει όλος ο πλανήτης για τον χαμό του εραστή της μπάλας – Συγκλονιστικές εικόνες λίγο πριν το τελευταίο αντίο

Κορωνοϊός: Προς παράταση το lockdown τουλάχιστον έως τις 7 Δεκεμβρίου – Πώς θα γίνει η χαλάρωση των μέτρων

Σενάριο για νέο κωδικό «7» στα sms του 13033 για τα Χριστούγεννα

Χαλκίδα: Βλέπουν το 666 του Σατανά στον χριστουγεννιάτικο στολισμό