Ο λόγος είναι για το περίφημο μιούζικαλ «Το Φάντασμα της Οπερας (The Phantom of the Opera)» του Αντριου Λόιντ Βέμπερ, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1919 του Γκαστόν Λερού, και που από τις 15 Φεβρουαρίου φιλοξενείται στο Christmas Theater και μάλιστα με τους αυθεντικούς πρωταγωνιστές του West End. Ενα αληθινό, φαντασμαγορικό υπερθέαμα, μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών, που έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο το 1986 και από τότε αποτελεί μια από τις πιο κερδοφόρες και δημοφιλείς παραστάσεις στην ιστορία του λονδρέζικου θεάτρου, που έχει κάνει τον γύρο του κόσμου.

Ολη αυτή η σχεδόν 35χρονη ιστορία της παράστασης προσδίδει μυθικές διαστάσεις στο εν λόγω μιούζικαλ και ανεβάζει τις προσδοκίες των θεατών. Το 2004 μάλιστα ο Τζόελ Σουμάχερ έκανε την κινηματογραφική μεταφορά του έργου που προτάθηκε για τρία βραβεία Οσκαρ. Είχαν προηγηθεί άλλες δύο κινηματογραφικές εκδοχές το 1916 και το 1925.

Ο πρώτος λόγος για να παρακολουθήσει κανείς την παράσταση είναι η εξαιρετική μουσική του Αντριου Λόιντ Βέμπερ. Καταπληκτικά θέματα, τραγούδια πολυακουσμένα, υπέροχη πασίγνωστη η εισαγωγή, που ξεκινά με μια λαμπρή συγχορδία για να ακολουθήσει αυτή η καταιγίδα από ημιτόνια που μένει στο νου και σε κάνει να λατρεύεις αυτό το άκουσμα που πλέον είναι κλασικό. Μια πραγματικά θεόπνευστη εισαγωγή, όπως και στο σύνολό της η σύνθεση του έργου με τον Βέμπερ σε μεγάλη στιγμή δημιουργίας. Ακούσαμε και ζωντανή μουσική από την καλή ορχήστρα σε μουσική διεύθυνση του Michael England, αλλά και αρκετά ηχογραφημένα αποσπάσματα από το έργο. Ωστόσο ο χώρος δεν είναι ο πλέον κατάλληλος για να ακούγονται τέτοια έργα.
Αντίστοιχα λαμπερά θέματα και συναφή ακούσματα υπάρχουν και στα προηγούμενα έργα του συνθέτη. Να θυμίσουμε ότι προηγουμένως ο Βρετανός συνθέτης είχε επίσης γράψει το περίφημο μιούζικαλ Jesus Christ Superstar (1970), την Εβίτα (1978), το ονομαστό Cats (1981), που ανέβηκε για 21 συναπτά έτη στο Λονδίνο κάνοντας ρεκόρ που καταρρίφτηκε αργότερα από το Φάντασμα της Οπερας.

Το Φάντασμα της Οπερας είναι ένα πολύ επιβλητικό, αν και ρομαντικό στην ουσία της ιστορίας του έργο, με στοιχεία μυστηρίου και αγωνίας. Πρόκειται για θέατρο μέσα στο θέατρο, καθώς η ιστορία διαδραματίζεται μέσα στην Οπερα των Παρισίων, όπου προετοιμάζονται για το ανέβασμα μιας όπερας. Οπότε το κοινό παρακολουθεί τις οντισιόν και αποσπάσματα της παράστασης, που είναι σε εντελώς διαφορετικό ύφος από αυτό το ίδιο το έργο του Βέμπερ. Μια μπαρόκ παραφορτωμένη από σκηνικά όπερα -ως και ένας τεράστιος ελέφαντας βγήκε στη σκηνή και μεγαλειώδη ολόχρυσα. ντεκόρ για τις ανάγκες του θεάτρου εν θεάτρω, που εξελίσσεται παράλληλα.
Ολο αυτό το γκροτέσκο σκηνικό μας ξένισε σε αντίθεση με τα γκρίζα, σκούρα σκηνικά, όπου διαδραματίζεται η ερωτική ιστορία, ο περιστρεφόμενος, μουντός πύργος όπου ζει το φάντασμα και ανεβοκατεβαίνουν τραγουδώντας οι δύο πρωταγωνιστές, η γύρω λίμνη όπου γλιστρά η βάρκα μέχρι να φτάσουν εκεί και άλλες μεγαλοπρεπείς κατασκευές.

Στο επίκεντρο η αυτούσια ιστορία του έργου, που θέλει την όπερα στοιχειωμένη από το μυστηριώδες Φάντασμα που δεν είναι φάντασμα, αλλά ένας παραμορφωμένος στο πρόσωπο άντρας, ιδιοφυής συνθέτης και ερμηνευτής, ερωτευμένος με τη νεαρή ερμηνεύτρια Κριστίν που θέλει να επιβάλλει ως πρωταγωνίστρια του έργου του, η οποία όμως είναι ερωτευμένη με άλλον τραγουδιστή. Οσο οι συντελεστές του θεάτρου αρνούνται να ανεβάσουν το έργο του παράξενου, παραμορφωμένου συνθέτη, με την ερμηνεύτρια που προτιμά, διάφορες καταστροφές συμβαίνουν στο θέατρο, πτώματα βρίσκονται ξαφνικά, ενώ ο τεράστιος πολυέλαιος χάνει ύψος και πέφτει απειλητικά.

Ολα αυτά εντυπωσιακά, όπως και οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών. Το Φάντασμα της Οπερας, ένα πλάσμα με φωνή αγγέλου, αλλά γεμάτο από σκοτεινές πλευρές, ερμηνεύει αγγελικά ο σούπερ σταρ του παγκόσμιου μουσικού θεάτρου Ben Forster, που κατέκτησε όλο τον κόσμο ως Ιησούς στο Jesus Christ Superstar και είναι καταπληκτικός και σ’ αυτόν τον ρόλο. Τη νεαρή πριμαντόνα Κριστίν ερμηνεύει η τόσο γλυκόλαλη Celinde Schoenmaker, μία από τις πιο αγαπημένες ερμηνεύτριες του West End του Λονδίνου, που άφησε εποχή με την ερμηνεία της σε αυτό τον ρόλο όπως και με την εμφάνισή της στο Les Miserables. Πολύ καλή επίσης η σκηνοθεσία του Stephen Barlow.

Η γεύση που σου αφήνει η παράσταση φεύγοντας είναι ότι ναι παρακολούθησες μια μεγαλειώδη παραγωγή, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, με μυθικές διαστάσεις και υψηλές προσδοκίες, μιας λονδρέζικης αισθητικής, που αναρωτιέσαι αν σε αγγίζει 100%. Μήπως τελικά ο μύθος του έργου είναι πιο υψηλός από το ίδιο το έργο;
Οι παραστάσεις συνεχίζονται ως τις 29 Μαρτίου.

Από την έντυπη έκδοση