Γράφει ο Κώστας Χρήστου

Δεν ήταν μόνο η υπόθεση και οι καλομελετημένοι πρωταγωνιστές. Δεν ήταν καν η παρέα των πιτσιρικάδων που έδωσε -ανέλπιστο- ρεσιτάλ υποκριτικής. Κυρίως, ήταν η ατμόσφαιρα. Αυτή η νοσταλγία της δεκαετίας του 80, που μας έφερε στο μυαλό όλες εκείνες τις ταινίες/σειρές που μας μεγάλωσαν και μας δίδαξαν αυτό το παιδικό στόρι τρόμου. Οι Ανατριχίλες. Οι Γκούνις. Το Αυτό.  Δημιουργίες που σήμερα τάσσονται στα καλτ προϊόντα μίας ξεχασμένης γενιάς και που μέσα από αυτή την σειρά κατάφεραν να κερδίσουν και το νεώτερο κοινό. Οπότε, θα μπορούσε να πει κανείς, πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο σε αυτή την επιτυχία.

Στην άλλη άκρη αυτής της επιτυχίας, στον κόσμο των βιβλίων που αποτελεί μέχρι σήμερα πηγή έμπνευσης για σειρές και ταινίες, βρίσκεται ένας εξίσου πετυχημένος συγγραφέας. Ο Νιλ Γκέιμαν , ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τις δημιουργίες «Ο Πόλεμος των Θεών» και «Το βιβλίο του Νεκροταφείου» , δεν είναι μόνο ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες της σύγχρονης περιόδου. Είναι ένας μυθιστοριογράφος που ξέρει να προβάλλει το παραφυσικό στον συνηθισμένο βαρετό μας κόσμο. Με τέτοια αριστοτεχνία, που σε κάνει να ανησυχείς για το αν υπάρχει κάτι μέσα στην ντουλάπα σου και αν, όταν ήσουν πιτσιρικάς, είχες κάποιο τέρας κάτω από το κρεβάτι σου. Και υπάρχει ένα βιβλίο που μπορεί να σε βοηθήσει να συναντήσεις ξανά το Stranger Things, μέσα από τις σελίδες του Γκέιμαν. Και συγκεκριμένα, από το «Ο Ωκεανός στο Τέλος του Δρόμου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σελήνη.

Ένας 55χρονος άντρας επιστρέφει στο πατρικό του στο Σάσεξ για να παραστεί σε μία κηδεία. Την προσοχή του θα τραβήξει ένα σπιτάκι που νόμιζε πως ήταν βγαλμένο από κάποιο όνειρο. Ένα αποκύημα της φαντασίας που όμως φέρνει πίσω μνήμες. Ο Γκέιμαν μας ταξιδεύει στην παιδική ηλικία του 55χρονου, που κατάφερε να μάθει πως μέχρι και μία μικρή λίμνη δεν είναι απλά ο Ωκεανός. Είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο ίδιος ο κόσμος. Μία ιστορία με περίεργες φιγούρες που αν και ανθρώπινες είναι πολλά παραπάνω από αυτά που δείχνουν και εμπειρίες που κάνουν το μυαλό να αμφιβάλλει για το τι είναι αληθινό. Όπως κάθε διήγημα του Γκέιμαν, έτσι και αυτό δεν έχει κανόνες. Δεν έχει πλεονεκτήματα για τους πρωταγωνιστές επειδή βρίσκονται στην παιδική τους ηλικία.  Ο κόσμος παραμένει, ακόμη και για εκείνους, σκληρός και αδυσώπητος. Με μορφές φτιαγμένες στο σκοτάδι που, τελικά, δεν απειλούν μόνο τα όνειρά σου αλλά την καθημερινότητα της πραγματικότητας.

Εκτός του ότι θα σου θυμίσει το Stranger Things, ο «Ωκεανός στο τέλος του δρόμου» θα σε βοηθήσει να αγκαλιάσεις και τις υπόλοιπες ιστορίες του Γκέιμαν. Δείχνοντας ότι ακόμη και μία ιστορία τρόμου δεν είναι ποτέ τόσο φανταστική ώστε να μην εξελιχθεί στ’ αλήθεια.

Καλή ανάγνωση.