Καταρχάς το δικαστήριο εξέτασε τα αδικήματα σε βαθμό πλημμελήματος, παρά τις συνεχείς προσπάθειες του αρμόδιου ανακριτή που θεωρούσε ότι είχαν τελεστεί πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα. Από τη στιγμή λοιπόν που οι δικαστικές αρχές έκριναν ότι υπήρχε πλημμεληματικός χαρακτήρας, οι ποινές θα ήταν ανάλογες.

Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε ότι οι τραγωδίες δεν προσφέρονται για πολιτική καπηλεία. Αντιλαμβανόμαστε τι θα συνέβαινε αν υπήρχε μια τέτοια απόφαση για το δυστύχημα των Τεμπών, όταν η αντιπολίτευση έχει εργαλειοποιήσει πλήρως την τραγωδία, εκμεταλλευόμενη τον πόνο των συγγενών των θυμάτων.

Το βέβαιο είναι ότι για την τραγωδία στο Μάτι η δικαίωση παραμένει ζητούμενο. 104 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους χωρίς να ειδοποιηθούν από κανέναν για τον κίνδυνο που ερχόταν, το σύστημα 112 δεν λειτουργούσε παρά τις οχλήσεις της Ε.Ε., ενώ υπήρχε χάος στη διαχείριση της κίνησης των κατοίκων για τον απεγκλωβισμό τους από τις εστίες πυρκαγιάς.

Σε πολιτικό επίπεδο, η προηγούμενη κυβέρνηση θεωρούσε ότι είχε πράξει τα πάντα χωρίς λάθος και χρησιμοποίησε θεωρίες συνωμοσίας ή ακόμα χειρότερα έστηνε σόου το βράδυ της τραγωδίας γνωρίζοντας ότι υπήρχαν νεκροί. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως δημόσιος κατήγορος για τα Τέμπη καπηλευόμενος τον ανθρώπινο πόνο.

Ομως -η αίσθηση που έχουν οι πολίτες για το Μάτι είναι για μία εκατόμβη νεκρών- οι ευθύνες που αποδόθηκαν δεν ήταν ανάλογες της διάστασης της τραγωδίας και αυτό το τραύμα είναι δύσκολο να επουλωθεί. Οχι γιατί πρέπει να στήνονται λαϊκά δικαστήρια, αλλά, αντιθέτως, για να γνωρίζουν όλοι ότι αποδίδεται το δίκαιο με γρήγορους ρυθμούς (η ετυμηγορία εξήχθη έξι χρόνια μετά τη φονική πυρκαγιά) και να αποφευχθούν επόμενες τραγωδίες.