Γράφει ο Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος

Οι κόκκινες γραμμές του είχαν ξεπεραστεί(!) και ισχυρίστηκε ότι «τις τελευταίες ημέρες η ηγεσία του ΝΑΤΟ μιλούσε για την ανάγκη να επιταχυνθεί η προέλαση της υποδομής της συμμαχίας προς τα σύνορα της Ρωσίας».

Σχεδόν αμέσως η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, από τη Λευκορωσία, τη Μαύρη Θάλασσα, την Κριμαία και το Ντονμπάς, που ελεγχόταν από τα ανδρείκελα του 35% του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Η αναγνώριση από τον Πρόεδρο Πούτιν της λεγόμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ (DNR) και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ (LNR) μετά την έκτακτη σύνοδο του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας στις 21 Φεβρουαρίου 2022 έδειξε ότι επρόκειτο να εμπλακεί απευθείας σύγκρουση με τον ουκρανικό στρατό. Η επακόλουθη και περαιτέρω πολυαξονική εισβολή στην Ουκρανία είχε, σύμφωνα με τον Πούτιν, δύο βασικούς στόχους – την «αποστρατιωτικοποίηση» και την «αποναζιστικοποίηση».

– «Αποστρατιωτικοποίηση»: Αυτό μεταφράζεται σε στρατιωτική ήττα των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων και των πολιτοφυλακών στο πεδίο. Για το σκοπό αυτόν, η Ρωσία επιτέθηκε στην ουκρανική στρατιωτική υποδομή, τη διοίκηση και τον έλεγχο και εξαπέλυσε επιχειρήσεις παραπληροφόρησης, ως και κυβερνοεπιθέσεις με στόχο να υποβαθμίσει την ικανότητα και τη βούληση της Ουκρανίας να πολεμήσει. Το να πηγαίνεις σκληρά και γρήγορα και παντού από την αρχή σχεδιάστηκε για να προκαλέσει στρατιωτική κατάρρευση, εκτιμώντας ότι θα περικυκλωθούν οι μεγάλες πόλεις και στη συνέχεια να γίνει διαπραγμάτευση για παραδόσεις/«απελευθέρωση».

– «Αποναζιστικοποίηση»: Αυτό συνεπάγεται αναγκαστική αλλαγή καθεστώτος μέσω της δολοφονίας ή της σύλληψης και της φυλάκισης της σημερινής κυβέρνησης με την κατηγορία ότι είναι νεοναζί, που ηγούνται μιας φασιστικής χούντας που έχει αναλάβει γενοκτονία κατά των ρωσόφωνων.

– Η θεωρία των 5 βημάτων του Πούτιν για τη νίκη: Μπορούμε να συμπεράνουμε μια σειρά λογικών βημάτων σύμφωνα με τον δεδηλωμένο και φασιστικό στόχο του Πούτιν να αρνηθεί την ύπαρξη της Ουκρανίας: 1) Η διαδικασία αποστρατιωτικοποίησης αφήνει το κράτος απροστάτευτο. 2) Ο αποκεφαλισμός του καθεστώτος υπό το πρόσχημα της «αποναζιστικοποίησης» δημιουργεί ένα ηγετικό κενό και σπάει τη βούληση της κοινωνίας για αντίσταση. 3) Η Ρωσία γεμίζει το κενό της ηγεσίας με φιλορώσους, που στη συνέχεια αναγνωρίζονται από τη Μόσχα, το ουκρανικό Σύνταγμα αλλάζει και το κράτος «σταθεροποιείται». 4) Η νέα ηγεσία υπογράφει μια συμφωνία «Μινσκ 3» που αναγνωρίζει την Κριμαία ως μέρος της Ρωσίας και τα δύο εδάφη του Ντονμπάς ως ανεξάρτητα κράτη και συνάπτει ως σύμφωνο ασφαλείας με τη Ρωσία. 5) Μακροπρόθεσμα, η στρατιωτική κατοχή πλήρους κλίμακας, δαπανηρή μεν αφού πλήττει τη «φήμη», δεν είναι όμως απαραίτητη για την άσκηση επαρκούς ελέγχου σε μια «Ρωσική Ουκρανία». Η Ρωσία ασκεί την εξουσία με πολύ χαμηλότερο κόστος μέσω αντιπροσώπων της ελίτ, εργαλείων ήπιας ισχύος (έλεγχος μέσων ενημέρωσης) και τη συνεργασία ορισμένων περιφερειακών ελίτ και δουλοπρεπών εκπροσώπων.

– Οι καταβολές-πεποιθήσεις του Πούτιν 1956/1968: Υπάρχουν δύο σοβιετικά μοντέλα παρέμβασης που παρέχουν χαλαρές συγκρίσεις και αναλογίες για την κατανόηση της στρατηγικής συμπεριφοράς του κομπλεξικού Πούτιν. Πρώτον, στα τέλη του 2020 ο Πούτιν απείλησε τη λευκορωσική αντιπολίτευση ότι η Ρωσία θα παρέμβει με μια «εφεδρική δύναμη επιβολής του νόμου». Αυτό ήταν παρόμοιο με τη σοβιετική στρατιωτική κινητοποίηση στα σύνορα με την Πολωνία το 1981, τότε με επικεφαλής τον στρατηγό Βόιτσεκ Γιαρουζέλσκι, απέναντι στους εξεγερθέντες στο Γκντάνσκ. Δεύτερον, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022 συγκρίνεται με τις σοβιετικές επεμβάσεις στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968, με την Πράγα και τη Βουδαπέστη που αντιστάθηκαν τότε όπως το Κίεβο σήμερα. Η εισβολή ή «παρέμβαση» τότε και τώρα δικαιολογείται με την αποκατάσταση της «τάξης».

– Οι φιλοσοφικές πεποιθήσεις του Πούτιν 1941-45: Ενώ η Ρωσία διεξάγει έναν «επιθετικό πόλεμο ενάντια σε ένα κυρίαρχο κράτος», σύμφωνα με τα λόγια της υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Αναλένα Μπέρμποκ, και μια δημοκρατική Ουκρανία παλεύει για επιβίωση ενάντια σε μια δικτατορική Ρωσία, ο Πούτιν είναι επικίνδυνος και έχει παγιδευτεί στο δικό του χρονοντούλαπο. Φαίνεται να πολεμά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο σε μικρογραφία. Στην ομιλία του για την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στις 03:00 π.μ. στις 24 Φεβρουαρίου, ο Πούτιν σημειώνει ότι το 1941 η ΕΣΣΔ έκανε ένα λάθος που «ευαρέστησε έναν πιθανό επιτιθέμενο. Δεν θα κάνουμε τέτοιο λάθος για δεύτερη φορά, δεν έχουμε το δικαίωμα».

– Ο εσωτερικός κύκλος του Πούτιν και η λήψη αποφάσεων: Υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι από τα τέλη της άνοιξης του 2021 είχε ληφθεί απόφαση για εισβολή, με το σχεδιασμό να έχει προχωρήσει πολύ μέχρι τον Οκτώβριο του 2021, αλλά αυτό δεν ήταν προκαθορισμένο και ο ακριβής χρόνος και η «χορογραφία» δεν είχαν ακόμη διευθετηθεί. Η τηλεοπτική συνεδρίαση του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας της 22ας Φεβρουαρίου ήταν μια προσπάθεια να διευρυνθεί ο κύκλος ευθύνης, συνδέοντας δημόσια όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας με την απόφαση να αναγνωριστούν οι αντάρτες DNR και LNR ως ανεξάρτητα κράτη. Στην πραγματικότητα, το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν είναι ένα φόρουμ λήψης αποφάσεων. Μπορεί να προσφέρει αξιολογήσεις και συμβουλές. Ο εσωτερικός κύκλος λήψης αποφάσεων του Πούτιν -όπως έχει αποκαλύψει σε άρθρα του ο «Ε.Τ.»- συρρικνώνεται σε τρία ή τέσσερα άτομα: Aλεξάντερ Μπορτνίκοφ (επικεφαλής της FSB), Σεργκέι Πατρούσεφ (γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας), Σεργκέι Νάρσκιν (επικεφαλής της SVR) και Σεργκέι Σοϊγκού (υπουργός Αμυνας). Οι τρεις πρώτοι, τουλάχιστον, εμφανίζονται πιο σκληροπυρηνικοί από τον ίδιο τον Πούτιν όσον αφορά την αντίθεση με τη Δύση και την επιθυμία να επαναβεβαιωθούν η θέση, το κύρος και η τιμή της μεγάλης ρωσικής δύναμης. Εχουν τα περισσότερα να χάσουν από την αποχώρηση του Πούτιν το 2024 και έχουν επενδύσει περισσότερο στη «νίκη» επί της Ουκρανίας. Ο Πούτιν συγχέει ξεκάθαρα το «πεπρωμένο της Ρωσίας» με τη συνέχιση της διακυβέρνησής του.

– Ρωσική δημόσια υποστήριξη/γνώμη: Δεν υπήρξε πραγματική προσπάθεια κινητοποίησης της δημόσιας υποστήριξης στη Ρωσία πριν από την εισβολή. Αυτό υποδηλώνει ότι αρκεί είτε η παθητική είτε η απαθής υποστήριξη. Μπορεί να αντανακλά τη σκεπτόμενη δημόσια υποστήριξη του Πούτιν για κάτι που δεν είναι σημαντικό, γίνεται μόνο όταν είναι εναντίον του. Η αιτιολόγηση της εισβολής -ότι η ουκρανική ηγεσία είναι των ναζί- είναι αυτή που επιφανειακά θα έχει την ευρύτερη απήχηση στη Ρωσία, αλλά με μια πιο προσεκτική προσέγγιση δημιουργεί γνωστική ασυμφωνία: ο πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι είναι Εβραίος, καθώς και ρωσόφωνος, τότε πού βρίσκονται τα στοιχεία της γενοκτονίας κατά των ρωσόφωνων στην Ουκρανία; Οι δημόσιες διαμαρτυρίες στη Ρωσία είναι σποραδικές και μικρής κλίμακας, αλλά παρ’ όλα αυτά συμβαίνουν. Τα ρωσικά κρατικά ελεγχόμενα ΜΜΕ υποστηρίζουν πλήρως την «ειδική επιχείρηση για την προστασία των λαϊκών δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ», αλλά η σχεδόν σιωπή στις ενέργειες και σε άλλους φορείς επίθεσης από τη Λευκορωσία ή οι μαζικές φονικές επιχειρήσεις κοντά στο Χάρκοβο θα είναι δύσκολο να διατηρηθούν σ’ αυτή την φάση…

– Πώς εξηγείται η σφαγή στο Κίεβο: Η ικανότητα του λιγότερο επαρκώς εξοπλισμένου ουκρανικού στρατού να καθυστερήσει τη ρωσική στρατιωτική προέλαση υπό τη ρωσική μαζική αεροπορική ανωτερότητα επιδεικνύει διαφορές ηθικού και κινήτρων ως σημαντικό παράγοντα στον πόλεμο. Οσο μεγαλύτερη είναι η συμβατική στρατιωτική σύγκρουση τόσο πιο ριζοσπαστικοποιημένος θα είναι ο ουκρανικός πληθυσμός, ως και πιο αποφασισμένος να αναλάβει παθητική αντίσταση, πολιτική ανυπακοή και εξέγερση, τόσο λιγότερο νόμιμα θα είναι τα φιλορωσικά στοιχεία στην Ουκρανία. Εάν η Ρωσία προσπαθήσει να υιοθετήσει «τακτικές της Συρίας» για να καταπνίξει την αντίσταση στις πόλεις ενός αδελφού έθνους – επιτεθεί σε σχολεία, νοσοκομεία και αρτοποιεία για να δημιουργήσει πρόσφυγες-, θα υποστεί τεράστια απώλεια σοβαρότητας και αξιοπιστίας. Τα πρώτα θύματα θα είναι οι Ουκρανοί άμαχοι, οι ρωσικές αφηγήσεις που συνδέονται με την «απελευθέρωση από τη χούντα» και τη «σλαβική αδελφότητα».

– Δυτική ενότητα: Οι κυρώσεις έχουν σχεδιαστεί για να επιβάλουν κόστος, να αποτρέψουν την περαιτέρω κλιμάκωση βραχυπρόθεσμα και να περιορίσουν την ικανότητα της Ρωσίας να βλάψει περισσότερο μακροπρόθεσμα, καθώς και να επιδείξουν ενότητα και να προσφέρουν στην Ουκρανία. Ο Πούτιν στόχευε σε «λιγότερο ΝΑΤΟ περιφερειακά της Ρωσίας». Απέτυχε πλήρως, αφού το ΝΑΤΟ ενισχύθηκε.