Στη νευρολογική εξέταση δεν εντοπίστηκε εύρημα που να δείχνει εγκεφαλικό επεισόδιο, σκλήρυνση κατά πλάκας ή νόσο του Πάρκινσον. Βέβαια, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα στο βάδισμα και του συνταγογραφήθηκε η κατάλληλη θεραπεία. Βιώνει «περιστασιακά συμπτώματα γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης», δηλαδή πρέπει να καθαρίζει συχνά τον λαιμό του, δεν πίνει, δεν καπνίζει, γυμνάζεται πέντε φορές την εβδομάδα και η συνταγή για φακούς επαφής ανανεώθηκε. Ο Τζο Μπάιντεν, όπως διαβεβαιώνει ο Dr Kevin O’Connor, παραμένει ένας υγιής, σφριγηλός 80χρονος, ικανός να φέρει εις πέρας τα προεδρικά του καθήκοντα. Αν προσθέσουμε και την εικόνα του να κάνει βόλτα στο Κίεβο υπό τους ήχους των πολεμικών σειρήνων, τον κάνει και ατρόμητο.

Τα παραπάνω -πλην της επίσκεψης στην Ουκρανία- δεν προέρχονται από κάποιο «αποκαλυπτικό» ρεπορτάζ αμερικανικού Μέσου, αλλά από μία τυπική ανακοίνωση του Λευκού Οίκου. Αυτού του τύπου η «ιατρική διαύγεια» έχει ιδιαίτερη διάσταση όταν αφορά τον γηραιότερο πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος, μάλιστα, δηλώνει πως θα είναι υποψήφιος και για δεύτερη θητεία. Με έναν γρήγορο υπολογισμό αυτό σημαίνει πως ο Μπάιντεν θα είναι 86 ετών στο τέλος της δεύτερης θητείας του, εάν, βέβαια, επιμείνει και εάν κερδίσει.

Γεγονός είναι πως οι πρόεδροι των ΗΠΑ δεν έχουν κάποια νομική υποχρέωση να κοινοποιούν πληροφορίες σχετικά με την υγεία τους. Και όταν το κάνουν, δεν δείχνει να βελτιώνει τα ποσοστά τους. Οι δημοσκοπήσεις αγχώνουν τους Δημοκρατικούς και τον Τζο Μπάιντεν, αφού τρεις στους τέσσερις Αμερικανούς θεωρούν ότι είναι υπερβολικά μεγάλος για να συνεχίσει. Είναι όμως η ηλικία -πολύ μεγάλη ή πολύ μικρή- ένας αποτρεπτικός παράγοντας για την άσκηση εξουσίας;

Η απάντηση είναι πως εξαρτάται. Το ίδιο, άλλωστε, θα μπορούσαμε να πούμε και για την υγεία, στον βαθμό που δεν επηρεάζει την καθημερινή λειτουργία ενός προέδρου. Οι Αμερικανοί, άλλωστε, είχαν στην πρόσφατη ιστορία τους τουλάχιστον έναν πρόεδρο, τον Ρούζβελτ, που κατάφερε για πολλά χρόνια να κρύψει πως δεν μπορούσε να περπατήσει. Κάτι που δεν τον εμπόδισε να μοιράσει τον κόσμο στο πλάι του Τσόρτσιλ και του Στάλιν.

Την ίδια στιγμή, στην ίδια πλευρά του Ατλαντικού, μια άλλη ανακοίνωση ενημερώνει τους Αμερικανούς πως ο Δημοκρατικός γερουσιαστής Τζον Φέτερμαν, ηλικίας 53 ετών, νοσηλεύεται με κλινική κατάθλιψη στο εθνικό στρατιωτικό κέντρο Γουόλτερ Ριντ. Είχε προηγηθεί -πολύ πιο μακριά, κάπου στον Ειρηνικό Ωκεανό- η απόσυρση από την πολιτική της Νεοζηλανδής πρωθυπουργού Τζασίντα Αρντερν, στα 43 της. Αλλά και στα ευρωπαϊκά καθ’ ημάς, την παραίτησή της ανακοίνωσε η 53χρονη Σκωτσέζα πρωθυπουργός Νίκολα Στέρτζιον επειδή -ας το πούμε απλά- κουράστηκε. Ο Κώστας Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός στα 46, παραιτήθηκε από αρχηγός στα 54 και από την κοινοβουλευτική ζωή στα 66.

Τι προκύπτουν απ’ όλα αυτά τα φαινομενικώς ασύνδετα; Οτι μόνο η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Οτι μόνο η υγεία δεν παίζει ρόλο. Οτι και οι πολιτικοί, άνθρωποι είναι. Και κάποια στιγμή, σπάνε και λένε «δεν αντέχω άλλο». Και την ίδια στιγμή, πιστεύουν ότι δεν θα σπάσουν ποτέ και συνεχίζουν. Αν ήταν κινηματογράφος, θα λέγαμε πως πρόκειται για ενδιαφέρον σενάριο. Ομως, με τον πλανήτη στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και την Κίνα στα πρόθυρα ανάμιξης στον ρωσοουκρανικό πόλεμο, τα δεδομένα αλλάζουν. Για την ιστορία, να πούμε πως ο Σι Τζινπίνγκ είναι 70 ετών, ο Πούτιν 71 και ο Τραμπ, που διεκδικεί ξανά την προεδρία των ΗΠΑ, είναι 77. Ο Ζελένσκι είναι μόλις 45 ετών. Οσο ακριβώς είναι και ο Μακρόν, ο οποίος μετά τη δεύτερη θητεία του θα μπορέσει, βάσει Συντάγματος, να είναι και πάλι υποψήφιος, αφού περάσουν πέντε έτη. Θα είναι 50 ετών. Ε, και λοιπόν;