Είναι παρήγορο ότι μετά το επεισόδιο ο πρύτανης του πανεπιστημίου Νίκος Παπαϊωάννου είπε ότι «στο Αριστοτέλειο θα εφαρμόσουμε τον νόμο». Μόνο που όπως φαίνεται ο νόμος για μια ακόμα φορά θα περιμένει για να εφαρμοστεί. Η καθηγήτρια μετά το περιστατικό ήταν σοκαρισμένη και είναι αμφίβολο ότι θα αναφέρει ονόματα. Κάτι για το οποίο κανένας δεν μπορεί να την κατηγορήσει. Εκτός αν την ασφάλειά της την επόμενη μέρα διασφαλίζει η πανεπιστημιακή αστυνομία. Και πανεπιστημιακή ακεραιότητα χωρίς τη δυνατότητα αξιολόγησης δεν υπάρχει. Διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να ξέρουμε αν αυτός που μας υπερασπίζεται στη δίκη ή μας εξετάζει στο ιατρείο του πήρε το πτυχίο επειδή ήταν καλός στην επιστήμη του ή καλός στους εκβιασμούς των καθηγητών.

Οπως και με σε άλλες περιπτώσεις δραστών παρανομιών μικρών ηλικιών ένα λάθος που γίνεται είναι να ζητούνται εξοντωτικές ποινές. Είναι εύκολο να νομοθετηθούν αλλά δύσκολο να εφαρμοστούν. Κανένα δικαστήριο δεν πρόκειται να ρίξει μεγάλες ποινές καταστρέφοντας τη ζωή ενός νέου ανθρώπου επειδή έκλεισε ένα δίωρο μια καθηγήτρια σε ένα γραφείο. Επίσης τα ποινικά παίρνουν χρόνο να εκδικαστούν, οι άνθρωποι νιώθουν ότι η ιστορία ανήκει στο παρελθόν και συνήθως λήγουν εκτός αιθούσης. Η λύση μπορεί να είναι διοικητικές ποινές. Αποβολή ενός έτους από το πανεπιστήμιο και οριστική αποβολή από τη σχολή εάν το αδίκημα επαναληφθεί. Μόνο που για να γίνουν όλα αυτά τα ωραία χρειάζεται και ένας μηχανισμός που να μπορεί να εξασφαλίζει την ανεξαρτησία των καθηγητών. Οχι μια επανάληψη του φιάσκου της πανεπιστημιακής αστυνομίας αλλά μια υπηρεσία της κανονικής αστυνομίας που όταν χρειάζεται, θα μπορεί να καλείται από την πρυτανεία. Και αν αυτό ακούγεται «αντιδημοκρατικό», όπως έχουν συνηθίσει τον κόσμο να πιστεύει, πιο αντιδημοκρατικό από τους φιμωμένους λειτουργούς της ανωτάτης παιδείας δεν υπάρχει.

Τέλος -και αυτό είναι το δυσκολότερο- η Ελλάδα πρέπει να ξαναμάθει να σέβεται τα πτυχία. Αυτά που πριν από δεκαετίες δήλωναν ότι ο κάτοχός τους ήταν απόφοιτος πανεπιστημίου αλλά σήμερα μπορεί να λένε ότι ένα βράδυ κοιμήθηκε απόφοιτος ΤΕΙ και το επόμενο ξύπνησε πτυχιούχος ΑΕΙ. Πριν τα πτυχία γίνουν σαν τις ταυτότητες που ο κάθε ένας έχει από μία, πρέπει να υπάρξουν μέτρα για να ξανακερδίσουν τη χαμένη αίγλη τους.

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟ 4^Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ Ν.Δ.

Τον Μάρτιο του 1998 μου είχαν ζητήσει από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία να καλύψω το 4^ο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας στο ΣΕΦ που θα εξέλεγε νέο αρχηγό. Δεν ήθελαν την τυπική κάλυψη με τις ομιλίες και τα ρεπορτάζ για τις ψηφοφορίες που θα το έκαναν οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας, αλλά μια κάλυψη της ατμόσφαιρας του συνεδρίου. Τις εμφανίσεις, τις συζητήσεις στα πηγαδάκια και τις συμπεριφορές. Ο,τι τέλος πάντων θα μου τράβαγε το μάτι.

Τελικά, αυτό που μου τράβηξε το μάτι ήταν ο νέος πρόεδρος, Κώστας Καραμανλής. Οχι για τον προφανή λόγο ότι θα γινόταν ο αρχηγός που θα αμφισβητούσε την παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, αλλά για την αντίδρασή του μετά την τελική ψηφοφορία απέναντι στον Γιώργο Σουφλιά. Μετά τον θρίαμβο, τη στιγμή που έπρεπε να κατέβει στη σάλα για να του σφίξουν το χέρι, έδειχνε σαν ένας άνθρωπος που έμπλεκε σε μπελάδες. Κάτι που ποτέ δεν άλλαξε. Αλλωστε, πάντα έμοιαζε να προτιμά τη Ραφήνα από το Μαξίμου…

Νταντόν, Πολάκης και στο βάθος Χαιρετάκης

Ο Ζωρζ Ζακ Νταντόν ήταν ένας από τους πλέον ακραίους ηγέτες της γαλλικής επανάστασης του 1789. Ηταν ο εκλεγμένος αρχηγός των κορδελιέρων, των ξεβράκωτων της επανάστασης και η φωνή τους στο κοινοβούλιο. Και εδώ κάθε ομοιότητα με τον Παύλο Πολάκη τελειώνει. Οταν μετά τη σύγκρουση με την ηγεσία της επανάστασης το 1794 οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα, πριν ανέβει τα σκαλιά είπε στον δήμιο: «Αφού το κόψεις, δείξε το κεφάλι μου στον κόσμο. Αξίζει τον κόπο». Οχι ακριβώς η συμπεριφορά του Παύλου Πολάκη, που αφού αρχικά είχε απειλήσει ότι δεν θα κατέβει υποψήφιος αν στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο στενός του φίλος Μιχάλης Χαιρετάκης, όταν η Κουμουνδούρου αντέδρασε, το μάζεψε, αναφερόμενος στις συνεδριάσεις των κομμάτων και τα σχετικά, όπου θα αποφασιστεί η κενή έκτη θέση στο ψηφοδέλτιο των Χανίων.

Η ζημιά όμως είχε γίνει. Ναι μεν ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε ότι δεν καταλαβαίνει από πιέσεις, ακόμα και αν έρχονται από τον Πολάκη, αλλά αν βάλει τον Χαιρετάκη υποψήφιο, θα μοιάζει ότι η αντίδραση ήταν για τα μάτια του κόσμου. Αν όχι, ο Πολάκης χάνει πρόσωπο στην εκλογική του περιφέρεια. Μια περιφέρεια που με την επιλογή ανάμεσα σε Γιώργο Σταθάκη και Παύλο Πολάκη θα δώσει χαρακτήρα σε ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ.