Μία άποψη που φιλοξενήθηκε στον έντυπο Τύπο, καταφανώς ψεκασμένη με πολλές δόσεις σεναριολογίας, μπερδεύει σκόπιμα τη φρασεολογία Τραμπ – Κάμαλα με ό,τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ «Κασσελίστας» και «87». Το πάει, μάλιστα, ακόμα μακρύτερα λέγοντας ότι αν εκλεγεί η Κάμαλα θα γίνει με «μέθοδο Μολδαβίας», υπονοώντας ότι η νίκη της φιλοδυτικής Μάιας Σάντου, έναντι του προκλητικά φιλοπουτινικού Στογιάνογλου, ήταν αποτέλεσμα νοθείας και εκλογικών μαγειρείων. Παραβλέποντας όλες τις καταγγελίες για τις προσπάθειες των Ρώσων να παρέμβουν με τον τρόπο που μόνο το μετακομμουνιστικό καθεστώς γνωρίζει -λαδώνοντας τους πάντες για να επηρεαστεί το εκλογικό σώμα- η «άποψη» κατέληξε να υποστηρίζει ότι ο Τραμπ «έπρεπε να εκλεγεί πάση θυσία».

Μια άλλη άποψη, που αποτέλεσε αντικείμενο ιδιαίτερου σχολιασμού και αντιπαράθεσης στα social, εκφράστηκε από χρήστη του οποίου τα τυπικά χαρακτηριστικά υπερβαίνουν τον ακαδημαϊκό μέσο όρο. Συνέκρινε το θεοκρατικό καθεστώς του πολιτικού Ισλάμ και τους βαρβαρισμούς εναντίον των γυναικών με τις Δημοκρατίες της Δύσης, όπως η «δική μας» (sic), που είναι «προβληματικές».

Οι δύο αυτές απόψεις δεν επελέγησαν τυχαία. Από τη μία, οι συνωμοσίες. Ασκούν ακατανίκητη έλξη ακριβώς λόγω της απλότητάς τους και της ψευδαίσθησης που χαρίζουν σε όποιον τις αναπαράγει ότι αυτός είναι που γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια. Από την άλλη, οι ευφυολογίες περί των προβληματικών δυτικών Δημοκρατιών που συγκρίνονται με τη μεσαιωνική αγριότητα του ισλαμικού φασισμού. Ποιο είναι το κοινό σημείο όπου καταλήγουν και οι δύο;

Οτι οι άνθρωποι δεν είναι πια οι ίδιοι, αναζητούν διαδρόμους απογείωσης σε υπερβατικά ερμηνευτικά σχήματα που παραλύουν τη λογική. Πιθανότατα σπρωγμένοι από τη βαθιά ανασφάλεια, το κοινωνικό μίσος, την κοινωνιοπάθεια, πιθανώς και την ενοχή που γεννά η αναγκαία οπισθοχώρηση από τις αρχές των παραδοσιακών τους απόψεων. Αλλά έτσι είναι η Δημοκρατία μας. Ακόμα και αν δεν το πιστεύουν όσοι δεν την έχουν σε υπόληψη…