Λαϊκιστικά ή και αυταρχικά κόμματα από τα δεξιά και τα αριστερά του πολιτικού φάσματος συναγωνίζονται σε ατεκμηρίωτες, επιπόλαιες υποσχέσεις και τοξική προπαγάνδα, εργαλειοποιώντας αδυναμίες και κενά του συστήματος.

Η πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦΙΜ) εστιάζει στις καταστροφικές επιπτώσεις που υπάρχουν όταν τα κόμματα αυτά «ξεφύγουν» από τον κόσμο των δημοσκοπήσεων και αναλάβουν τη διακυβέρνηση μιας χώρας στον πραγματικό κόσμο. Αύξηση του δημόσιου χρέους, πληθωρισμός, ύφεση της πραγματικής οικονομίας, διάβρωση των θεσμών, υποχώρηση του κράτους δικαίου, αδυναμία διαχείρισης έκτακτων κρίσεων όπως η πανδημία. Με λίγα λόγια, αποτυγχάνουν σε όλα .

Σύμφωνα με τον Δείκτη Απολυταρχικού Λαϊκισμού που διαβάζουμε στην ανάλυση του ΚΕΦΙΜ, «ένα κόμμα ταξινομείται ως λαϊκιστικό όταν η πολιτική του αφήγηση έχει ως βασικό χαρακτηριστικό τη σύγκρουση μεταξύ ενός περιθωριοποιημένου “λαού”, τον οποίο και αξιώνει το κόμμα αυτό ότι εκπροσωπεί, και των διεφθαρμένων πολιτικών “ελίτ”». Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Στην Ελλάδα ζήσαμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει λαϊκισμός στην εξουσία με την «περήφανη διαπραγμάτευση», που οδήγησε σε κλείσιμο των τραπεζών, ένα τρίτο, αχρείαστο Mνημόνιο και καταβαράθρωση της αξιοπιστίας της χώρας. Χρειάστηκαν χρόνια για να συνέλθει η ελληνική κοινωνία από τις επιπτώσεις που είχαν οι ανεδαφικές υποσχέσεις για σκίσιμο των Μνημονίων «με ένα άρθρο και έναν νόμο» και για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό.

Οπως φαίνεται όμως, κάποιοι ονειρεύονται μια επανάληψη του ’15 με άλλα πρόσωπα, αλλά με τις ίδιες τακτικές. Τοξικότητα, ισοπεδωτικός λόγος και άκρατος λαϊκισμός για να δημιουργήσουν μια νέα γενιά οργής και μια νέα εποχή κοινωνικών αναταραχών. Η συστηματική επιχείρηση απαξίωσης των θεσμών, όπως της Δικαιοσύνης, οι θεωρίες συνωμοσίας, η δαιμονοποίηση των παραδοσιακών κομμάτων και η προσπάθεια καλλιέργειας μιας κουλτούρας πόλωσης εντάσσονται σε αυτό το παιχνίδι. Ενα παιχνίδι από το οποίο οι πρώτοι που χάνουν είναι οι πολίτες.