ΑΥΤΟ το γεγονός αποκτά ιδιαίτερη αξία, καθώς η Πλεύση Ελευθερίας, εδώ και χρόνια, κινούνταν στο 3-5% και μέσα σε λιγότερο από ενάμιση μήνα κατάφερε να τετραπλασιάσει τη δημοσκοπική της δύναμη.

ΑΠΟ την άλλη, αυτό από μόνο του δεν είναι πρωτοφανές. Ο χρόνος θα δείξει αν πρόκειται για κάποιο συγκυριακό φαινόμενο ή αν το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου θα αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά ισχυρού κόμματος. Γιατί, από το 2012 έως σήμερα, πολλά κόμματα που ήταν ή υποδύονταν τα αντισυστημικά εκτόξευσαν τα ποσοστά τους και μετά εξαϋλώθηκαν. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τους ΑΝΕΛ του Καμμένου, που είχαν πιάσει 10%; Τη Χρυσή Αυγή, που είχε ανέβει στο 9%; Τον Λεβέντη, που κατάφερε να μπει στη Βουλή μετά από δεκαετίες στην trash πολιτική σκηνή; Το κόμμα Λαφαζάνη; Το Μέρα25 του Βαρουφάκη; Τους Σπαρτιάτες, που εμφανίστηκαν ως συνέχεια του κόμματος Κασιδιάρη; Ολα αυτά τα κομματικά μορφώματα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εκμεταλλεύτηκαν την οργή και την απογοήτευση των πολιτών για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά τώρα είτε έχουν κλείσει είτε βρίσκονται σε φάση παρακμής.

ΑΣ υποθέσουμε, όμως, πως η Πλεύση Ελευθερίας παραμένει ένα κόμμα του 15%. Ποιο είναι το «κυβερνητικό πρόγραμμα» της Ζωής Κωνσταντοπούλου; Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν έψαξα στο Διαδίκτυο, πέρα από την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος και κάποιες διάσπαρτες δηλώσεις της κ. Κωνσταντοπούλου, δεν βρήκα κάπου ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα με συγκεκριμένες θέσεις και στόχους για την οικονομία, αλλά και τους υπόλοιπους τομείς της καθημερινότητας. Κυριαρχούν αριστερά τσιτάτα και αμπελοφιλοσοφίες. Κυριαρχεί, όμως, και η στρατηγική του δραχμικού ΣΥΡΙΖΑ του 2015, που δίχως αμφιβολία οδηγεί σε έξοδο από την ευρωζώνη, ίσως και σε έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η Πλεύση Ελευθερίας, λοιπόν, προτείνει την κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Προφανώς αυτό σημαίνει την παραπομπή υπουργών που φέρονται να έχουν ποινικές ευθύνες στον φυσικό δικαστή τους. Αρα, γιατί αντιδρά στο αίτημα Τριαντόπουλου να οδηγηθεί στο εδώλιο;

ΤΙ άλλο υπάρχει στον σχεδιασμό της Πλεύσης Ελευθερίας; Τη λειτουργία της Τραπέζης της Ελλάδος υπό δημόσιο έλεγχο, που σημαίνει την έξοδο από το σύστημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, άρα και την έξοδο από το ευρώ. Τη διαγραφή του «επονείδιστου δημόσιου χρέους» και των οφειλών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, αλλά και την κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, δηλαδή, όσα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας πριν από το 2015.

ΜΙΛΑΕΙ, επίσης, γενικόλογα για την ακύρωση κάθε διάταξης που διαιωνίζει τις φορολογικές ανισότητες και τα προνόμια εις βάρος των περισσοτέρων, για την εξάλειψη της γραφειοκρατίας και την πλήρη αναδιοργάνωση του κράτους. Σε κάποια σημεία υπονοεί συνθήκες «αμεσοδημοκρατίας», με υποχρεωτικά δημοψηφίσματα, κοινωνική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης. Και για συμμετοχή πολιτών σε μικτές συνθέσεις δικαστηρίων για ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Αραγε, αυτό σημαίνει και «λαϊκά δικαστήρια»;

ΤΕΛΟΣ, κάπου αναφέρει «την προώθηση της ειρήνης, με αλήθεια και δικαιοσύνη, την αποκάλυψη του ρόλου των βιομηχανιών όπλων στην υπερχρέωση των χωρών και στη διάρρηξη της παγκόσμιας ειρήνης και την αναζήτηση αποζημίωσης για τις αχρείαστες εξοπλιστικές δαπάνες δεκαετιών», το οποίο θα μπορούσε να ερμηνεύσει κανείς και ως το τέλος της ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλά θολά σημεία σε ένα κείμενο που, βέβαια, δεν αποτελεί κανονικό «κυβερνητικό πρόγραμμα», αλλά περισσότερο παράθεση ιδεών. Το μόνο σίγουρο είναι πως στο υποθετικό σενάριο υιοθέτησης των προτάσεων της Πλεύσης Ελευθερίας, τότε η Ελλάδα θα αποχωρούσε από την Ε.Ε. και τις διεθνείς αγορές χρήματος και θα επέστρεφε στη δραχμή, σε ένα καθεστώς απομονωτισμού που θα θύμιζε τη… Βόρεια Κορέα.