ΤΩΡΑ, όλη η Ελλάδα δίνει τα εύσημα στους πυροσβέστες της ΕΜΑΚ που σώζουν εγκλωβισμένους μέσα από τα ερείπια που άφησε πίσω του ο καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία.

ΕΙΘΙΣΤΑΙ να τους αποκαλούμε ήρωες και τους μεν και τους δε. Κάνουν το αυτονόητο. Ποιο είναι αυτό; Να δίνουν μάχες με αυτοθυσία.

ΔΕΝ είναι, βέβαια, οι μοναδικοί. Το ίδιο κάνουν οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία. Οι ναύτες που περνούν τη ζωή τους μέσα στα υποβρύχια. Υπάρχουν αρκετά ακόμα επαγγέλματα που οφείλουμε όλοι να αναγνωρίσουμε πως απαιτούν ιδιαίτερες ικανότητες για να αντιμετωπιστούν ιδιαίτερες δυσκολίες.

Η κουβέντα έχει ανοίξει εδώ και πολλά χρόνια. Πόσο πρέπει να αμείβονται αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι ήρωες; Είναι δυνατόν το κράτος να τους αντιμετωπίζει ως… δημοσίους υπαλλήλους; Εστω κι αν υπάρχει το ειδικό μισθολόγιο για αυτούς, το οποίο προβλέπει κάποια έξτρα επιδόματα.

ΤΙ μισθό πρέπει να λαμβάνει ένας πιλότος που κρατάει στα χέρια του την εθνική άμυνα της χώρας, αλλά και το Rafale του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων; Τι μισθό πρέπει να λαμβάνει ένας πυροσβέστης της ΕΜΑΚ, που απεγκλωβίζει πολίτες κάτω από τα χαλάσματα μιας καταστροφής; Τι μισθό πρέπει να λαμβάνει ένας χειρουργός που σώζει καθημερινά συνανθρώπους μας;

ΠΟΙΑ είναι η αξία της δουλειάς τους; Ανεκτίμητη.

Η κυβέρνηση οφείλει να κοιτάξει το θέμα και να δώσει μια ολοκληρωτική και ρεαλιστική λύση. Δεν είναι θέμα προεκλογικό. Ας γίνει και μετά τις κάλπες. Είναι θέμα αναγνώρισης της Πολιτείας προς κάποιους συγκεκριμένους κλάδους επαγγελμάτων, που πρέπει να λαμβάνουν αποδοχές αντίστοιχες του λειτουργήματός τους.

ΠΩΣ μπορεί να δοθεί αυτή η αύξηση αποδοχών; Με κάποιο μεγάλο μόνιμο ετήσιο μπόνους; Με κάποιο άλλο ειδικό επίδομα; Ας το βρουν αυτό οι υπηρεσίες και το υπουργείο Οικονομικών. Πάντως, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ως απλοί… δημόσιοι υπάλληλοι. Και σίγουρα δεν πρόκειται να πέσει έξω ο Προϋπολογισμός, αν δίνονται κάθε χρόνια κάποια έξτρα εκατομμύρια ευρώ προς όλους αυτούς τους ήρωες, οι οποίοι προστατεύουν τις ζωές μας με κάθε τρόπο.

KAI κάτι τελευταίο. Οι πυροσβέστες της ΕΜΑΚ τις περισσότερες φορές αναγκάζονται να προμηθεύονται τον εξοπλισμό τους πληρώνοντας από την τσέπη τους. Είναι ντροπιαστικό. Το κόστος είναι πολύ μικρό για το κράτος. Αλλά θα μπορούσε να γίνει και κάτι πιο απλό. Να προσκληθούν ιδρύματα και εφοπλιστές να χορηγήσουν ως δωρεά όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό στα μέλη της ΕΜΑΚ.