Αφού έγιναν αυτά τα ωραία, οι κύκλοι του Μητσοτάκη είπαν ότι η στάση του πρωθυπουργού δεν είχε να κάνει με τις χαιρετούρες του πρώην με τον Παππά. Οι κύκλοι του Σαμαρά, δεν είπαν «πώς τολμάς να φέρεσαι έτσι τον κολλητό μου», αλλά είπαν ότι η κυβέρνηση πρέπει να πάψει τους επικίνδυνους χαριεντισμούς και τα βραχύβια σχέδια συμφωνίας με την Τουρκία. Πριν επιστρατευτούν όλα τα γεωμετρικά σχήματα, το Μαξίμου το έληξε προσωρινά, με ένα ουδέν σχόλιον.

Προσωρινά φυσικά, αφού οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν τη Ν.Δ. να χάνει ποσοστά προς τα δεξιά. Κάτι που ξεκίνησε πριν από τις ευρωεκλογές, με τον νόμο περί του γάμου των ομοφύλων, και δεν λέει να σταματήσει.

Με τον Μητσοτάκη να προσπαθεί να βρει τα αίτια. Και με τους συνεργάτες του και με έξι ποταμίσιους, παραποταμίσιους και δρασίτες ινφλουενσέρς και με δύο σχολιογράφους Μέσων της δεξιάς και όποιον πιστεύει ότι μεταφέρει τη γνώμη κάποιου χώρου. Το αποτέλεσμα είναι ένας νέος επικοινωνιακά Μητσοτάκης. Ο οποίος, εκτός από το γύρισμα της πλάτης στον Νίκο Παππά, ξηγήθηκε Τσαπανίδου στον Ανδρουλάκη. Ο Ανδρουλάκης είχε πει ότι το ΠΑΣΟΚ θα ανοίξει την πόρτα της εξόδου στην κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης απάντησε «Πάρτε φόρα και ελάτε». Η οποία φόρα, σημειωτέον, μπορεί να έρχεται από το «όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα», αλλά μπορεί και από το κλασικό γυμνασιακό τραγουδάκι του Πειραιά που ξεκινάει «Το βλέπεις εκείνο το βουνό…». Τραγουδάκι που μοιάζει δύσκολο να ξέρουν ο πρωθυπουργός ή το επιτελικό κράτος του Μαξίμου.

Ενα περίεργο είναι ότι τον τελευταίο καιρό ο Κωστής Χατζηδάκης δέχεται πολλές επιθέσεις. Τη στιγμή μάλιστα που η αυξημένη χρήση των POS ανέβασε τα κρατικά έσοδα από τον ΦΠΑ κατά ένα δισεκατομμύριο τον τελευταίο χρόνο. Η τακτική είναι κλασική. Οποιος θέλει να χτυπήσει τον Μητσοτάκη, αλλά δεν το τολμάει, χτυπάει ένα στενό του συνεργάτη για να τον αφήσει χωρίς στηρίγματα.

ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Αυτό με τους μετανάστες στη Ρόδο που κατασκήνωσαν μέσα στους δρόμους θύμισε την εποχή του 2015 που για την υπουργό Τασία Χριστοδουλοπούλου θα λιαζόντουσαν στην πλατεία Ομονοίας μέχρι να εξαφανιστούν. Η εποχή που το Λιμενικό έπρεπε να ζητάει άδεια από τις ΜΚΟ για να πάει στις παραλίες των νησιών. Μόνο που η εποχή αυτή πέρασε. Ελπίζω ανεπιστρεπτί.

Οι όροι που επιλέγονται από τους πολιτικούς δεν είναι τυχαίοι. Το «Σήμερα αποχώρησαν από το νησί 250 παράνομοι μετανάστες και αύριο αναμένεται να αποχωρήσουν ακόμη 250», που είπε μετά τα γεγονότα της Ρόδου ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Νίκος Παναγιωτόπουλος, είναι σημαντικό. Οχι για τον αριθμό που θα πάνε στις δομές όσο για τον όρο «παράνομοι μετανάστες».

Για χρόνια, με μία τρομοκρατία στα Μέσα, οι ευαίσθητοι αριστεροί έγραφαν «πρόσφυγες». Οι αντικειμενικοί, «πρόσφυγες και μετανάστες». Κάποιοι άλλοι, παράτυποι μετανάστες. Σαν η παράνομη μετανάστευση να είναι δεδομένη διαδικασία και κάποιοι μετανάστες να έκαναν λάθος στο παράβολο. Και όσοι έγραφαν «παράνομοι μετανάστες», που ήταν, έπρεπε να ακούν τα κουρασμένα επιχειρήματα για τους Ελληνες που ήρθαν το 1923 από τη Μικρά Ασία και αυτούς που μετανάστευσαν στην Αμερική. Αντε, να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί οι νεολογισμοί, το newspeak που λέμε και στο χωριό, δεν αντέχονται.

Τα σήματα της Τροχαίας και η καλλιτεχνική έμπνευση δημάρχων  

Ενα πράγμα που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί οι σταθμοί του μετρό δεν μπορούν να έχουν εισόδους αντίστοιχους με άλλων πόλεων. Στο Παρίσι μια είσοδος του μετρό μπορεί να είναι μια ταμπέλα και μία σκάλα που οδηγεί κάτω από την επιφάνεια της γης. Το ίδιο στο Λονδίνο, στη Βιέννη και την Κρακοβία, από τις πόλεις που μου έρχονται στο μυαλό. Αντίθετα, είσαι στην Αθήνα, η είσοδος του μετρό στη Μεσογείων είναι μια μικρή γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου, που οι Ρομά του διπλανού καταυλισμού τής πήραν τα σίδερα και μπήκε στο πλύσιμο.

Ενα που δεν έχω καταλάβει είναι αν τα σήματα της Τροχαίας αποτελούν βάση καλλιτεχνικής έμπνευσης των δημάρχων. Στα Βριλήσσια, για παράδειγμα, που μένω, ο δήμαρχος αποφάσισε να βάλει κόκκινα φωτάκια γύρω από τα σήματα των Stop της Τροχαίας. Τα οποία σε μέγεθος και εμφάνιση καθορίζονται από το υπουργείο και όχι τον εκάστοτε δήμο. Εκτός αν κάνω λάθος και οι πιο εμπνευσμένοι καλλιτεχνικά δήμαρχοι το πάνε ακόμα πιο μακριά. Στα σήματα της διέλευσης μαθητών βάζουν φωτεινά παιδάκια να περνάνε στην ταμπέλα. Και στα σήματα διέλευσης ζώων, όχι αγελάδες και ελαφάκια που τρέχουν, αλλά και μεγάφωνα να κάνουν τους ήχους των ζώων.