Ο Μπακογιάννης, που του έχει ρίξει 30 μονάδες, το παίρνει αψήφιστα και κατεβαίνει σε ντιμπέιτ. Στις δεύτερες εκλογές, από τους νεοδημοκράτες άλλοι ξεχνάνε να πάνε, άλλοι θυμούνται τον Μεγάλο Περίπατο, άλλοι σκέφτονται «έλα, μωρέ, που ο Μπακογιάννης μπορεί να χάσει»… Ο Μπακογιάννης τελικά χάνει και ο Δούκας από το πουθενά βγαίνει δήμαρχος.

Πάμε τώρα στον Ανδρουλάκη. Ο οποίος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι σε καλό θα του βγει και εκτός του ότι θα έχει δήμαρχο Αθήνας από το ΠΑΣΟΚ, θα λένε ότι ο πρόεδρος έχει… μάτι και ξεχωρίζει τα ταλέντα. Κούνια που τον κούναγε και αυτόν. Τίποτα δεν σταματάει τον Δούκα, ο οποίος έχει πάρει τον Χάρη Πρωτόπαπα για… personal trainer. Ο Παύλος Χρηστίδης καταλαβαίνει ότι δεν είναι καιροί για να βγει μπροστά και λέει «ντούκου». Η Γιαννακοπούλου, που υπολόγιζε ότι θα γίνει αρχηγός, δίνει συνέντευξη στον Δανίκα, αλλά περνάει… άγραφη. Ο Χριστοδουλάκης καταλαβαίνει ότι όταν δεν μπορείς να δαγκώσεις ένα χέρι, το φιλάς και λέει «Χρειαζόμαστε μια γενναία, τολμηρή αλλαγή. Για την παράταξη, για την πατρίδα! Χάρη, πάμε;».

Τον Χάρη τον Δούκα όμως τίποτα δεν τον σταματά. Θέλει να μείνει δήμαρχος. Να γίνει δήμαρχος και αρχηγός κόμματος, όπως στη Γαλλία ο Σιράκ. Πρωθυπουργός. Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ναύαρχος. Μουσουργός. Να κολυμπήσει τη Μάγχη. Να τραγουδήσει στη Eurovision. Να βγει στο μπαλκόνι του Βατικανού το Πάσχα με τον Πάπα. Κινδυνεύει μόνο από ένα πράγμα. Να τον τρελάνουνε.

Οι καινούργιοι αρχηγοί στα κόμματα είναι κάτι σαν τις μαντάμ στα σαλούν της Αγριας Δύσης. Καινούργιο σαλούν σήμαινε καινούργια κορίτσια ή κορίτσια που έχασαν τη δουλειά τους. Καινούργιος αρχηγός σε κόμμα σημαίνει νέα στελέχη, νέες ίντριγκες και ρουφιανιές και νέα σπρωξίματα μέχρι να μη χωράνε άλλοι στο πλάι του προέδρου.

Νέος πρόεδρος σημαίνει νέες συμμαχίες χωρίς τα βαρίδια παλιών δηλώσεων. Συμμαχίες με τη Νέα Αριστερά, το κόμμα του Πέτρου Κόκκαλη αλλά και το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια πριν τους αποκεφαλίσει ο Κασσελάκης. Τον Ανδρουλάκη θα τον χάσουμε σαν τον Ιούλιο Καίσαρα. Για να μην υπάρχει συγκεκριμένος δολοφόνος οι συγκλητικοί συμφώνησαν να του δώσουν από μία μαχαιριά. Η Ιστορία όμως χρέωσε τη δολοφονία σε έναν: Τον Χάρη τον Βρούτο.

Αλλάζει τα πάντα η… επέλαση του τουρισμού

Ο Ρεϊμόν Καρτιέ στην Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου γράφει για έναν Αγγλο που στα τέλη της δεκαετίας του ‘30 κατάλαβε ότι η Ευρώπη πήγαινε για πόλεμο και αποφάσισε να πάει όσο πιο μακριά γίνεται. Διάλεξε ένα μέρος που βρισκόταν στη μέση του πουθενά, στον Ειρηνικό. Μόνο που ήταν το Γκουανταλκανάλ.

Κάποιοι έζησαν και μεγάλωσαν σε κάποιο γαλήνιο μέρος της Ελλάδας που έγινε τουριστικός προορισμός. Εδώ ας υπογραμμιστεί το «είχαν». Αυτοί που αγόρασαν εξοχικά και διαμαρτύρονται ότι το μέρος έγινε τουριστικό είναι σαν αυτούς που αγοράζουν διαμερίσματα στα προάστια, αλλά όταν χτίζεται μια πολυκατοικία, διαμαρτύρονται ότι το μέρος γέμισε με πολυκατοικίες.

Αυτοί όμως που μένουν σε περιοχή που μεταβλήθηκε σε τουριστική αλλά δεν δουλεύουν στον τουρισμό έχουν όλα τα δίκια του κόσμου. Αντιλαμβάνομαι το όφελος των πολλών, ότι αν πρέπει να φτιαχτεί ένας δρόμος ταχείας κυκλοφορίας που θα εξυπηρετήσει πολλούς και λίγοι θα ενοχληθούν, το όφελος των πολλών υπερισχύει. Αλλά όταν από τον τουρισμό οι τιμές ανεβαίνουν, ο θόρυβος αυξάνεται και η καθημερινότητα αλλάζει, αφού τα σπίτια γίνονται Airbnb, κάποια αποζημίωση πρέπει να υπάρξει. Και οι δήμοι που ωφελούνται από τα τέλη θα πρέπει να αποδίδουν κάποια χρήματα στους μόνιμους δημότες τους.

«ΔΑΓΚΩΣΕ ΤΗ ΣΦΑΙΡΑ»

O Κυριάκος Μητσοτάκης ξέρει ότι ύστερα από μία αποτυχία ο πολιτικός πρέπει να «δαγκώσει τη σφαίρα». Η έκφραση προέρχεται από την εποχή που δεν είχε ανακαλυφθεί η αναισθησία και οι χειρούργοι στις επεμβάσεις στους τραυματίες των μαχών έδιναν μία σφαίρα να δαγκώσουν. Ο Μητσοτάκης ήξερε ότι μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έπρεπε να δαγκώσει τη σφαίρα της κριτικής των βουλευτών του κόμματός του.

Υπήρξαν κριτική αλλά και παράπονα. Οτι στο άτυπο ΑΣΕΠ της κυβέρνησης τα μόρια ευνοούν όσους ξεκίνησαν από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Λύσεις υπάρχουν. Μία άμεση λύση θα ήταν θέσπιση της θέσης του αναπληρωτή υφυπουργού. Πως υπάρχουν υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί; Να υπάρχουν και αναπληρωτές υφυπουργών. Και εάν και αυτό δεν φτάνει, βυζαντινοί τίτλοι. Κουροπαλάτης του ευρύτερου Μαξίμου. Σφουγγοκωλάριος του στενού περιβάλλοντος. Μέγας αποπεμφθείς αναπληρωτής υφυπουργός της κυβέρνησης του ‘12.

Αντίθετα, ο Κασσελάκης από την Αμερική δεν δίνει σε κανέναν λογαριασμό. Υστερα από κάτι άρθρα που δεν του άρεσαν έκλεισε την καθημερινή Αυγή. Δικιά του είναι και την κάνει ό,τι θέλει. Και όσοι έχουν πρόβλημα μπορούν να αδειάζουν τη γωνιά, αφού μετά το καλοκαίρι ο ΣΥΡΙΖΑ το πολύ να διατηρήσει την επωνυμία, αλλά εφημερίδα τέλος. Εκτός αν θέλουν να κάνουν την Αυγή σαν τον σύγχρονο Αδωνη, με τον Κασέλ μόνιμα στο εξώφυλλο.