ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ τα ρεπορτάζ από τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ., διαπίστωσα ότι οι συνήθεις «ύποπτοι», οι μόνιμα αναμένοντες να υπουργοποιηθούν, οι επιθυμούντες να διασφαλίσουν -σε δύσκολους νομούς- την επανεκλογή τους, εξέφρασαν την αναμενόμενη μεμψιμοιρία. Ο δε θέσας θέμα «ηθικό», περί «παράνομης» κατακύρωσης διαγωνισμού, παρ’ ολίγον οι αγαθές προθέσεις του να παρεξηγηθούν, επειδή όλοι οι όροι του διαγωνισμού κρίθηκαν σύννομοι από τα αρμόδια δικαστήρια και από τις Ανεξάρτητες Αρχές. Η υπουργοποίηση εσωκομματικού αντιπάλου είναι, βέβαια, θέμα. Oμως, σίγουρα, δεν επιλύεται με ανοίκειες επιθέσεις…

ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙΣ άνθραξ ο θησαυρός της αναμονής πολλών μποφόρ, στην κοινοβουλευτική συνεδρίαση της Πέμπτης, «κάποιοι» αισιοδοξούν ότι η επικείμενη συμπαρουσίαση των δυο τέως πρωθυπουργών, του βιβλίου συναδέλφου -ο Αντώνης, όντως μεγαλόθυμος, αποτελώντας, επί έτη πολλά, τον στόχο του συγγραφέως-, μπορεί να δώσει «ειδήσεις». Τουτέστιν, οι δυο τέως πρόεδροι να υπερκεράσουν τις θέσεις της μικρής -«μικτής»- ομάδας βουλευτών που εμφανίστηκαν, στη σύγκληση της Κ.Ο., επικριτικοί του -σωτηρίου- ανοίγματος προς το Κέντρο, του Κυριάκου Μητσοτάκη και να υπάρξει… «επιστροφή στις ρίζες».

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ, τα κρυφίως λεγόμενα και τα εμφανώς λεχθέντα, πιστεύω ότι οι έχοντες ως μόνο στόχο την κατεδάφιση της πολιτικής κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας, αναμένουν αδίκως οι εισηγήσεις, των Κ. Καραμανλή και Α. Σαμαρά, να παράξουν εσωκομματική αντιπολίτευση, χρήσιμη στους αντίπαλους της Ν.Δ. Οι δύο ιστορικοί πλέον ηγέτες της Ν.Δ., αναφερόμενοι στη πεντηκονταετία της Μεταπολίτευσης, δεν θα αναλάμβαναν το κόστος, πολλώ δε μάλλον λόγω προσωπικής πικρίας, να πληγώσουν τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη, δημιουργώντας στην κοινωνία κλίμα πολιτικής αστάθειας. Στη Ν.Δ., από ιδρύσεώς της, λειτουργούν ο πατριωτισμός -λέξη άχρηστη στο αριστερό λεξιλόγιο- όπως και η μακρά παράδοση σεβασμού, προς την εκάστοτε ηγεσία της.

ΕΤΕΡΟΙ ματαιόσπουδοι ελπίζουν ότι η συμπόρευση ή σύμπλευση και εντέλει συγχώνευση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ θα επιφέρει την κατάρρευση του Κυριάκου Μητσοτάκη και την ενθρόνιση Κασσελάκη. Επεξεργάζονται την ιδέα, στις ανομολόγητες συναντήσεις στελεχών, τήδε κακείσαι, προσδοκώντας μία νέα ισχυρή κεντροαριστερά, με πυλώνες ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και ως παραφερνάλια, μικρότερα κόμματα.

ΑΛΛΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ερώτημα είναι απλούστατο: Αν ο Δούκας ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ και ο Κασσελάκης παραμείνει πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ, θα ρίξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πίνοντας τον καφέ τους, στο καφενείο της Βουλής; Το 2027, που ίσως μπορέσουν να πατήσουν στο βήμα της Βουλής, απέχει χίλια μύρια κύματα.

* Αυτή είναι η ζωή, παιδιά…