Αλλωστε στα σήματα και στους τίτλους ισχύει το αξίωμα του Πέτρου Κωστόπουλου όταν είχε βγάλει το Nitro: «Σε ένα μήνα είτε το βγάλαμε Νίτρο είτε Μήτρο θα είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα». Σε ένα μήνα ο κόσμος θα βλέπει το σήμα και δεν θα το βλέπει, αλλά το ερώτημα θα παραμένει: Οι ψήφοι των «11» ήταν κομματικοί ή προσωπικοί;

Το μόνο που οι «11» δεν θα μπορούν να πουν είναι ότι οι ψήφοι ήταν συλλογικοί. Ο Αλέξης Χαρίτση μπορεί να μίλησε για ένα νέο κόμμα «χωρίς αρχηγισμούς» αλλά δεν μπορείς να μάθεις σε παλιούς σκύλους καινούργια κόλπα. Οι «11» δεν είχαν κανένα πρόβλημα να είναι στον ΣΥΡΙΖΑ όταν η Θεανώ Φωτίου έλεγε ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ηγέτης παγκόσμιας ακτινοβολίας από αυτούς που γεννιούνται κάθε 100 χρόνια. Βέβαια, εδώ και αμέτρητα χρόνια κάθε κόμμα που ιδρύεται δηλώνει ότι θα μείνει μακριά από αρχηγισμούς. Το σλόγκαν όμως έχει γίνει ανέκδοτο. Κάτι σαν την ατάκα του Μπουλά για το συνέδριο της Βόλβης του ‘79 στο «Ας περιμένουν οι γυναίκες» που «ο νεολαίος Βαγγέλης Μεϊμαράκης είχε πει ότι η Ν.Δ. από αρχηγικό κόμμα πρέπει να γίνει κόμμα αρχών». Αυτά λέγονται εύκολα από νεολαίους ή αν ένα κόμμα δεν έχει στόχο την κυβέρνηση. Και για τη Νέα Αριστερά η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι στόχος.

Ρεαλιστικός στόχος μπορεί να είναι το 4% στις ευρωεκλογές. Και πηγές ψηφοφόρων δύο. Η πρώτη και προφανής, παλιοί ιδεολόγοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που τους έρχεται βαρύ να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και θα ήθελαν να ανασυγκροτήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών. Το πρόβλημα είναι ότι με τις συνιστώσες να έχουν τινάξει τα πέταλα από το 2013 δεν πρέπει να είναι και πολλοί.

Η δεύτερη πηγή ψηφοφόρων είναι από Νέα Αριστερά να γίνουν… Νέο Ποτάμι. Δύσκολο, βέβαια, να δω τον Τζανακόπουλο… ποταμίσιο αλλά ο Γιούκλιντ (Ευκλείδης Τσακαλώτος) δεν θα ήταν μέλος ή στέλεχος. Κόσμημα θα ήταν. Και ακόμα υπάρχει ξέμπαρκος κουλτουρέ κόσμος που αναπολεί την εποχή του Σταύρου Θεοδωράκη. Το θέμα είναι αν είναι αρκετοί για να βάλουν κόμμα στη Βουλή ή ίσα που φτάνουν για να γεμίσουν το πατάρι του Ιανού σε εκδήλωση Λέσχης των Ιδεών.

ΚΡΑΤΑΕΙ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Αντίθετα με το παρελθόν σήμερα η κυβέρνηση παίρνει αποστάσεις από το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Αν τα θέματα είναι ποινικά, υπάρχουν τα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη και το Δικαιοσύνης για να ασχοληθούν. Αν είναι αγωνιστικά του τύπου «γιατί δεν φώναξε ο Γκορτζίλας τον Παπαπέτρου», μακριά και αγαπημένοι.

Επίσης, η κυβέρνηση την κρυάδα την έχει πάρει. Πέρσι προεκλογικά όταν μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό ο Γιώργος Βρέτζος από τον Ολυμπιακό είχε επιτεθεί στην κυβέρνηση, ο Μητσοτάκης είχε απαντήσει «Η κυβέρνηση κι εγώ ούτε δεχόμαστε πιέσεις ούτε είμαστε αντικείμενα εκβιασμού» και οι επιχειρηματίες «δεν είναι ούτε οι υποβολείς μας ούτε οι φορείς των δικών τους συμφερόντων». Και άμα το έχεις κάνει πριν από εθνικές εκλογές, δεν θα φοβηθείς πριν από τις ευρωεκλογές.

Η απόφαση της κυβέρνησης να αφήσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο να πάρει τον δρόμο του χωρίς να δίνει άλλοθι ότι αυτή φταίει φάνηκε και από το ότι φέτος η ΕΡΤ δεν αγόρασε τα τηλεοπτικά δικαιώματα της Σούπερ Λιγκ 2. Και στο παρελθόν ο Κωνσταντίνος Ζούλας δεν ήθελε να τα πάρει αλλά κάτι οι βουλευτές της επαρχίας κάτι το Μαξίμου ενέδιδε. Αυτή τη φορά άντεξε και η Σούπερ Λιγκ 2 κατέληξε να κλείνει τρύπες στο πρόγραμμα του Action 24 των Καϋμενάκη, Μπάκου.

Ελληνοτουρκικά και στρατός

Η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα κάνει επίκαιρο το βιβλίο των καθηγητών Αθανάσιου Πλατιά και Κωνσταντίνου Κολιόπουλου για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Με τον τίτλο «50 κανόνες Στρατηγικής στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις» το βιβλίο είναι μια συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του συγγραφικού ντουέτου «Η Τέχνη της Στρατηγικής». Περιλαμβάνει κεφάλαια όπως το «Δεν υπάρχουν τυφλοσούρτες στη στρατηγική» που οι συγγραφείς εντοπίζουν την ήττα της Ελλάδας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στην πεποίθηση ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις θα επέμβουν υπέρ της όπως είχαν κάνει στο παρελθόν το 1827. Και «Το ηθικό κάνει θαύματα αλλά μακροπρόθεσμα η ύλη επιβάλλει τη λογική της» στο οποίο αναφέρεται ότι εκτός της ποιοτικής υπεροχής μέσω οπλικών συστημάτων και εκπαίδευσης προσωπικού για την Ελλάδα σημαντική είναι η ποσοτική ισορροπία. Εδώ ερχόμαστε στο θέμα της γενικής στρατιωτικής θητείας.

Ανήκω στην εποχή που στους κληρωτούς σύνθημα ήταν το «μέρα που περνάει δεν ξαναπερνάει». Ο σύγχρονος στρατός δεν απαιτεί τόσο μακροχρόνια θητεία αλλά η εμπειρία σε εθνικό επίπεδο είναι πολύτιμη. Οσο «βύσμα» και να είχες, όσο «ζάχαρη» και να την έβγαλες, κάπου κατάλαβες ότι μαζί θα επιζήσουμε ή θα εξαφανιστούμε και ότι στα δύσκολα καμία «golden visa» δεν θα… καθαρίσει.