ΣΚΑΜΜΕΝΗ, στο μεγαλύτερο μέρος, κάτω από τη γη. Εκεί φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, με μεθόδους πέραν κάθε φαντασίας, πέθαναν κρεμασμένοι από καλώδια ή σχοινένιες κρεμάλες περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι, οι πιο πολλοί από αυτούς με την κατηγορία της «αντικαθεστωτικής δράσης». Οι μαρτυρίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στον ξένο Τύπο, είναι συγκλονιστικές. Βιασμοί κρατουμένων, αντρών και γυναικών, από δεσμοφύλακες ή και συγκρατούμενούς τους που αναγκάζονταν να το κάνουν με άλλα βασανιστήρια. Κρατούμενοι πέθαιναν μετά από ηλεκτροσόκ μέσα σε βαρέλια γεμάτα νερό, άλλοι σκελετωμένοι αναγκάζονταν να πιουν τα ούρα τους ή ακόμα και το χυμένο στο δάπεδο αίμα τους για να τους επιτραπεί να φάνε υπολείμματα φαγητού από το γεμάτο περιττώματα πάτωμα.

Ο ΑΛΟΪΣ ΜΠΡΟΥΝΕΡ πέθανε τον Δεκέμβριο του 2001. Ηταν Αυστριακός ναζί εγκληματίας πολέμου, δεξί χέρι του Αντολφ Αϊχμαν, διοικητής στρατοπέδων συγκέντρωσης και ο κύριος οργανωτής των μεταγωγών περισσότερων από 25.000 Εβραίων από την Ελλάδα, τη Γαλλία, τη Σλοβακία και την Αυστρία. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 κατέφυγε στη Συρία. Ο Χαφέζ Ασαντ, πατέρας του Μπασάρ, που σήμερα έχει βρει καταφύγιο στα διαμερίσματα του Πούτιν, υποδέχθηκε τον ναζί εγκληματία και τον έχρισε σύμβουλό του. Ο παρανοϊκός φυγάς εκπαίδευσε το καθεστώς Ασαντ στην ανανέωση των μεθόδων βασανιστηρίων που εφάρμοζε μέχρι τότε.

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ημέρες, η σιδερόφρακτη κόλαση άνοιξε, δεκάδες ανθρώπινα απομεινάρια απελευθερώθηκαν έχοντας το τεράστιο άδειο βλέμμα της απορίας. Εκατοντάδες είναι αυτοί που αναζητούν τους δικούς τους μέσα στα υπόγεια, ανοίγοντας τρύπες ακόμα και στο έδαφος με φτυάρια. Είναι αυτονόητο να επαναλαμβάνουμε ότι κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει στη διαμελισμένη αλλά απελευθερωμένη -από τη βαναυσότητα του Ασαντ- Συρία. Ξέρουμε, όμως, τι δεν πρέπει να ξαναγίνει και αυτή τη φορά οι ευθύνες δεν αφήνουν κανέναν έξω. Και φυσικά ούτε τη Δύση.