Εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γηραιά κυρία στην ουρά έξω από την τράπεζα, στη Φιλελλήνων, που μου είπε: «Ας είναι καλά αυτό το καλό παιδί, κυρία Αννα μου. Εκεί που έπαιρνα 400 ευρώ σύνταξη τον μήνα, του συχωρεμένου του άνδρα μου, τώρα θα μου δίνει 400 ευρώ την εβδομάδα». Δεν μου έκανε καρδιά να της πω: «Αν τα έχετε στον λογαριασμό σας, θα τα παίρνετε».

Πάντως, ακούγοντας τον πρόεδρο Τσίπρα να λέει στο Θέατρο του Πειραιά -ταιριαστή επιλογή ο χώρος- ότι «άφησε πίσω του έτοιμο ένα καταπληκτικό εργαλείο, το Ταμείο Ανάκαμψης», ανησύχησα. Είτε θεωρεί ότι ήταν αυτός ο πρωθυπουργός που συνηγόρησε και διαπραγματεύθηκε σκληρά στις Βρυξέλλες για να θεσπιστεί το Ταμείο Ανάκαμψης, αλλιώς πώς θα ανασυντάσσονταν  οι οικονομίες των χωρών-μελών της Ε.Ε., μετά τη λαίλαπα της Covid; Είτε εμφανίζει, ως μεσήλικας, πρώιμα σημεία γεροντικής άνοιας. Προς επίρρωση αυτού, διάβασα στους «N.Y.  Times» ότι σημείο συναγερμού θεωρούνται για τους ειδικούς οι αποσπασματικές διαλείψεις μνήμης, εκεί γύρω στα πενήντα.

Χρειαζόμαστε τις εκδηλώσεις του Ινστιτούτου επειδή η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο εναπόθεσε ο Τσίπρας στα στιβαρά χέρια του Σκέτου, δεν είναι πια ενδιαφέρουσα, ούτε και διασκεδαστική. Ενδιαφέρουσα; Ούτε τα πρωινάδικα δεν καλούν τον Σκέτο να αναλύσει τις γενικές πολιτικές του, οι οποίες θα άλλαζαν την Ελλάδα και τα φώτα στον Μητσοτάκη. Διασκεδαστική; Ούτε στον  Γιώργο Λιάγκα δεν έλειψε και ας λένε οι κακές γλώσσες ότι θύμωσε πολύ επειδή δεν τον κάλεσε στον γάμο του, στην Κρήτη.  Τι να κάνουν τα ροζ καπνογόνα στα εγκαίνια των γραφείων; Αυτά, σύμφωνα τις συγκεντρωσιακές τεχνικές, πέφτουν λελογισμένα όταν υπάρχουν «τρύπες» σε μεγάλη συγκέντρωση από έλλειψη κοινού. Εδώ ήταν μόνον τρύπες…

Αν ήμουν σύμβουλος στρατηγικής του Σκέτου, να, σαν τον πολύπειρο Αρη Σπηλιωτόπουλο, τι θα του συνιστούσα; Την ημέρα των εγκαινίων,  ελεεινολογώντας τον ξεπεσμό του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πρόεδρο έναν  καταδικασμένο, να δήλωνε στους 1.500 νοήμονες που τον αποθέωναν: «Κυρίες και κύριοι -το συντρόφισσες και σύντροφοι είναι χάλια-, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως τον έκαναν, να είναι χάρισμά τους, στα μούτρα τα δικά τους. Πάμε μαζί. Πάμε! Να ανοίξουμε δικό μας μαγαζί απέναντι».

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν τη βρίσκω καθόλου κακή ιδέα. Τι ανάγκη έχεις εσύ, Σκέτε μου, την κρατική επιχορήγηση της Ψωροκώσταινας και λυσσάς να πάρεις τη σφραγίδα; Είπες ότι έχεις τόσα που να μη χρειάζεται να ξαναδουλέψεις ποτέ στη ζωή σου. Κι αν πλήξεις; Μπορείς να απευθύνεις  θερμούς  συναγωνιστικούς χαιρετισμούς…στον Tyler και στη Φάρλι, αν μείνουν, φυσικά…