ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να υπάρξει λέξη πιο βαριά από αυτήν που χρησιμοποίησε ο γιος εναντίον του πατέρα. Ο δικηγόρος γιος εναντίον του δικηγόρου πατέρα του. «Ο πατέρας μου ποτέ δεν έχει κρύψει την ιδεολογία του, που η δημοκρατία τού επιτρέπει να έχει. Ο χαιρετισμός με κάνει να αισθάνομαι πολύ άσχημα για δύο λόγους, ο πρώτος ότι έγινε μέσα στη δικαστική αίθουσα και ο δεύτερος μπροστά σε μια γυναίκα που το παιδί της δολοφονήθηκε από έναν ναζί. Με συγχωρείτε, αλλά αυτό είναι αποκτήνωση». Η συγκεκριμένη δήλωση έγινε λίγα 24ωρα μετά τον ναζιστικό χαιρετισμό του Κωνσταντίνου Πλεύρη κατά τη διάρκεια της δίκης για τη Χρυσή Αυγή. Το γεγονός ότι η χρονική αντίδραση δεν ήταν άμεση την καθιστά ακόμα πιο σκληρή.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΙΟΤΙ δεν πρόκειται για μια θερμόαιμη απάντηση της στιγμής, αλλά για μια προσεκτικά διατυπωμένη θέση, αποκρυσταλλωμένη, ξεκάθαρη, οριστική. Που υπερθεματίζει και επισφραγίζει όλες τις προηγούμενες αποκηρύξεις του, με τις οποίες ουσιαστικά ζητούσε συγγνώμη και για δικές του δηλώσεις. «Εχω μετανιώσει για θέσεις και απόψεις που έχω εκφράσει στο παρελθόν. Κάποιοι, που ενδεχομένως έχουν μια άποψη για εμένα στηριζόμενοι και σε δικές μου δηλώσεις, αλλά κυρίως σε ένα στερεότυπο του επωνύμου το οποίο φέρω, θα υποχρεωθούν να αναθεωρήσουν όχι γιατί θα έχει αλλάξει κάτι αλλά γιατί θα μου έχει δοθεί η δυνατότητα να υλοποιήσω τις πολιτικές, τις οποίες πιστεύω και που έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο», είχε πει όταν ανέλαβε το υπουργείο Υγείας.

ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ επιστολή του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου που εξέφραζε τις ανησυχίες του για την ανάληψη υπουργικής θέσης από τον Θάνο Πλεύρη επειδή είχε υπερασπιστεί ως δικηγόρος τον πατέρα του: «Οι ενστάσεις του ΚΙΣ στο πρόσωπό μου λόγω της αγόρευσής μου ως δικηγόρου υπεράσπισης του πατέρα μου, με τον οποίο διαφωνώ πλήρως, είναι κατανοητές. Ουδέποτε, πάντως, θέλησα να προσβάλω τον εβραϊκό λαό και ζητώ συγγνώμη εάν το έπραξα», απάντησε και πάλι.

ΤΟ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ όμως είναι ότι για κάποιους τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αρκετό αφού πορεύονται με το αλάθητο της οικογενειακής ευθύνης. Ποιοι είναι αυτοί; Μα οι «αλά καρτ» δημοκράτες, που μέχρι χθες υποστήριζαν το δικαίωμα στη μεταμέλεια του Δημήτρη Κουφοντίνα, που έχει καταδικαστεί για 11 δολοφονίες. Μπορούν, δηλαδή, να συγχωρήσουν έναν δολοφόνο που δεν είπε ποτέ συγγνώμη, όχι όμως τον γιο ενός ακροδεξιού που ζήτησε συγγνώμη για λογαριασμό του πατέρα του. Μπορούν να συγχωρήσουν τις πράξεις, όχι τις λέξεις, επειδή επιμένουν να βλέπουν τον κόσμο εξ αντανακλάσεως, μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη της ιδεοληψίας τους. Λυπηρό, αναμενόμενο και σκληρό στα όρια της αποκτήνωσης.