Η ιδεολογική αγαλλίαση της κινηματικής ψευδαίσθησης από τη μία, οι καταστροφές, η αμφισβήτηση της Δημοκρατίας, των θεσμών, η παντρειά Ακροδεξιάς και Ακροαριστεράς, με προίκα την επιθυμία για ισοπέδωση, ακόμα και αν υπήρξε η προσχηματική διαφοροποίηση της Πάνω και της Κάτω Πλατείας. Λες και η  αμφισβήτηση του πολιτεύματος και της πορείας της χώρας είναι επαρχιώτικο τουριστικό αξιοθέατο τύπου Πάνω και Κάτω Ραχούλας.

Τότε, ο κινητήριος μοχλός ήταν η «αγανάκτηση», τώρα είναι ο «θυμός του λαού». Ο οποίος, περιέργως, σε άλλες εθνικές τραγωδίες με 100 και πλέον νεκρούς, δεν είχε θυμώσει με την τότε κυβέρνηση. Επένδυση, λοιπόν, στα ακραία συναισθήματα από όσους προσδοκούν κέρδη. Και δεν είναι άλλοι από την αντιπολίτευση, που η τραγικότητα του πένθους των οικογενειών, αντί να της προσθέτει σοβαρότητα και πολιτική υπευθυνότητα, την κάνει να διαγκωνίζεται για το ποιος μπορεί να κάνει χειρότερη ζημιά στην «κυβέρνηση Μητσοτάκη». Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις είναι σαφείς, οι κερδισμένες όλης αυτής της στάσης της αντιπολίτευσης είναι οι ακροδεξιές, ψεκασμένες και άλλες… δημιουργικές δυνάμεις του ελληνικού Κοινοβουλίου. Οτι η αντιπολιτευτική λειτουργία επικεντρώνει στη δυναμική των συγκεντρώσεων χωρίς πρόταση, αλλά με προσδοκία την απόσβεση της οργής και του θυμού.

Διόλου παράξενο, εν μέρει και αναμενόμενο, μετά τις κυβερνητικές αστοχίες και την αναβλητικότητα στο ζήτημα της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών. Θα περίμενε, όμως, κανείς από το ΠΑΣΟΚ να έχει ξεπεράσει το σύνδρομο της μίμησης του ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Να είχε κάτι διαφορετικό να πει. Κυρίως, δημιουργικό…