Φυσικά δεν αναφέρεται στα συγκεκριμένα περιστατικά που καταγγέλλονται καθώς δεν πρόκειται για αστυνομική ή δικαστική έρευνα, όμως έχει πολλές απαντήσεις στα «γιατί» που συνοδεύουν τις ιστορίες αυτές.

Δεν υπάρχουν ενιαία πρωτόκολλα και προδιαγραφές λειτουργίας, δεν υπάρχει επαρκές επιστημονικό προσωπικό, δεν γίνονται έλεγχοι ουσίας. Ολα αυτά αποτελούν μια αλυσίδα, που ακόμα και ένας κρίκος αν λείψει, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Τι να κάνεις για παράδειγμα το αυστηρό πρωτοκολλο όταν δεν έχεις προσωπικό ή τι να το κάνεις το προσωπικό όταν δεν γίνονται έλεγχοι ουσίας; Στην περίπτωση των δομών παιδικής προστασίας δεν αρκεί να έχεις κάποιο ή κάποια από αυτά που απαιτούνται, πρέπει να τα έχεις όλα. Και να τα έχεις σε μία συγκεκριμένη σειρά. Από τις δράσεις πρόληψης στο οικογενειακό περιβάλλον ώστε να αποφεύγεται όσο είναι δυνατόν η παραπομπή παιδιών στα ιδρύματα, μέχρι την τελική έξοδο, είτε αυτή θα είναι η επιστροφή στη βιολογική/ευρύτερη οικογένεια είτε στην αναδοχή/υιοθεσία.

Διαβάζοντας κάποιος την πολυσέλιδη έρευνα του ΕΚΚΕ παρατηρεί ότι σε μια τόσο ευαίσθητη και δύσκολη διαδικασία, περισσεύει η υποκειμενική αξιολόγηση του εκάστοτε υπευθύνου. Η προσέγγιση για παράδειγμα που ακολουθείται από κάθε εισαγγελία που πρέπει να αποφασίσει για την τύχη ενός κακοποιημένου ή παραμελημένου παιδιού είναι διαφορετική γιατί δεν υπάρχουν ενιαίοι κανόνες για όλες τις εισαγγελίες. Οι εργαζόμενοι αξιολογούνται ad-hoc από τους διευθυντές, καθώς δεν υπάρχουν ποιοτικοί και ποσοτικοί δείκτες αξιολόγησης του προσωπικού. Ελεγχοι γίνονται αλλά μία (συνήθως) ή δύο φορές το χρόνο (λιγότερο), ενίοτε και ανά διετία.

Η έρευνα, όπως και η πραγματικότητα, δεν είναι ισοπεδωτική. Οι δομές παιδικής προστασίας επιτελούν ένα σοβαρό ρόλο στην ελληνική κοινωνία και έχουν σώσει παιδιά. Το νέο θεσμικό πλαίσιο για την προώθηση της αναδοχής (και της επαγγελματικής αναδοχής που είναι ουσιαστικότατη) και της υιοθεσίας είναι στον σωστό δρόμο αλλά έχει να διανύσει άλλο τόσο. Διότι όσο υπάρχουν δομικά κενά στο σύστημα, κάποιοι θα σπεύσουν να τα καλύπτουν. Με τον χειρότερο τρόπο που μπορούν.