Εχουμε, δηλαδή, την εξαιρετική πολυτέλεια να καταναλώνουμε σημαντικές ποσότητες φαιάς ουσίας για να ανταλλάσσουμε συντεταγμένες σκέψεις, μικρές και μεγάλες τεκμηριώσεις, ευγενικές -ή και όχι- αντεγκλήσεις και εν πάση περιπτώσει να ανάγουμε σε μείζον θέμα την ανασκαφή στα πολιτισμικά θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας με αφορμή τον αείμνηστο «Στελάρα» και ό,τι διαλαλούσε η κουλτούρα που εξέφραζε η μαζική έκφραση κοινωνικού λυγμού, του «αχ και βαχ», του σπαρακτικού αντρισμού μιας -ευτυχώς- άλλης εποχής και άλλης κοινωνίας.

Ολος αυτός ο θόρυβος θα είχε καταλάβει τον περιορισμένο χώρο που ούτως ή άλλως του αναλογούσε αν δεν είχαμε συμφωνήσει όλοι μας ότι πλέον τα social media έχουν αναχθεί στο βασικό -αν όχι μοναδικό- εργαλείο κατανόησης της ζωής, ερμηνείας της κοινωνίας και της πραγματικότητας, ισχυρότερο από όλα τα άλλα γνωστικά ή δημιουργικά πεδία.

Τα κοινωνικά δίκτυα κατασκευάζουν για τον καθένα μας μια εκδοχή της πραγματικότητας βάσει του τρόπου που έχει κατανοήσει ο αλγόριθμoς ότι εμείς θέλουμε να βλέπουμε τον κόσμο. Βάσει των likes, των dislikes, της συμπεριφοράς μας, των σχολίων μας, ακόμα και των emoticons που αφήνουμε υπό τη μορφή αντίδρασης. Βάσει αυτής της λειτουργίας, ο καθένας μας κινείται σε μια διαδικτυακή σφαίρα του δικού του κόσμου που αποτελείται από τις επιβεβαιώσεις των προκαταλήψεών του. Ενας ιδιωτικός κόσμος για τον καθέναν με την ψευδαίσθηση ότι είναι αντιπροσωπευτικός. Δεν είναι, όμως. Η μεγαλύτερη συνέπεια είναι ότι αυτό μας απαγορεύει να ερμηνεύσουμε, να κατανοήσουμε τον άλλον. Να στήσουμε στο δικό μας μυαλό αυτό που συνέβη στο δικό του και τον οδήγησε να πιστεύει ό,τι πιστεύει. Αυτή είναι η βάση κάθε πολιτισμένης επικοινωνίας. Και αυτή είναι και η μεγαλύτερη ευχή για το 2025. Για όλους μας…