Μόνο σκανδαλολογία και λάσπη από την τότε κυβέρνηση Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολη η Ελλάδα άκουγε και διάβαζε για τροχήλατες βαλίτσες γεμάτες χρήματα που έμπαιναν στο Μαξίμου, για μίζες από εδώ, για δώρα από εκεί. Τίποτα. Και, βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα «τεράστιο σκάνδαλο» που είχε αποκαλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε τελικά… τζούφιο.

Ο Αλέξης Τσίπρας και -οι νυν και πρώην- σύντροφοί του κατήγγελλαν σκάνδαλα πριν καν αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεσμεύονταν πως θα έκαναν Εξεταστική για τα Μνημόνια, ώστε να τιμωρηθούν οι ένοχοι για τη χρεοκοπία της χώρας. Τελικά, ξεκίνησε μια Εξεταστική, έδωσε το σόου της η Ζωή Κωνσταντοπούλου και κάτι άλλοι απίθανοι τύποι, που δεν ήξεραν καν να διαβάζουν τα ονόματα Ευρωπαίων αξιωματούχων, αλλά την έκλεισαν άρον άρον. Και γιατί ενδιάμεσα υπέγραψαν το δικό τους, αχρείαστο τρίτο Μνημόνιο, αλλά και γιατί στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν στοιχεία που να μπορούν να στοιχειοθετήσουν κατηγορητήριο για πολιτικούς.

ΣΤΗ συνέχεια μιλούσαν και για άλλα σκάνδαλα. Εκαναν Εξεταστική για τον δανεισμό των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, για τη σπατάλη στην Υγεία ως κυβέρνηση, αλλά και για τη «λίστα Πέτσα» ως αντιπολίτευση. Σε καμία από αυτές τις Εξεταστικές δεν προέκυψαν στοιχεία, ώστε να συσταθεί Προανακριτική Επιτροπή. Ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους ΑΝ.ΕΛ., διέθετε την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και γνώριζαν ότι δεν υπήρχαν στοιχεία. Αλλά ήταν τέτοιο το μένος τους κατά της Νέας Δημοκρατίας, που δεν τους ενδιέφερε αν υπήρχαν πραγματικά σκάνδαλα ή όχι. Ηθελαν απλά να εργαλειοποιήσουν καταστάσεις, για να πλήξουν την τότε αξιωματική αντιπολίτευση. Προσπάθησαν να ακολουθήσουν την τακτική Πολάκη «να βάλουμε κάποιους στη φυλακή, να κερδίσουμε τις εκλογές», αλλά δεν τα κατάφεραν. Χρησιμοποίησαν χωρίς αιδώ τη σκανδαλολογία, κρέμαγαν πολιτικούς αντιπάλους στα μανταλάκια, έριχναν λάσπη για μικροκομματικούς σκοπούς. Ολα τα ψευδοαφηγήματα κατέρρευσαν. Μένει μόνο να απαντηθεί ένα ερώτημα: Θα ζητήσει ποτέ συγγνώμη ο Αλέξης Τσίπρας; Ειδικά τώρα, που θέλει να… επιστρέψει στο προσκήνιο; Φαντάζει απίθανο!

Απεργίες χωρίς συμμετοχή εργαζομένων

Αρκετά συχνά ακούμε για απεργίες που προκηρύσσονται, για διαδηλώσεις που διοργανώνονται και κλείνουν το κέντρο της Αθήνας. Προφανώς και οι εργαζόμενοι κάθε κλάδου έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να διεκδικούν αυτά που θεωρούν πως δικαιούνται, όπως καλύτερους μισθούς, καλύτερες συνθήκες εργασίας κ.ά.

Υπάρχει, όμως, ένα ζήτημα στο οποίο αξίζει να δώσουμε προσοχή. Ακούμε συνδικαλιστικές κραυγές για μεγαλειώδεις απεργίες και για οργή εργαζομένων. Τα στοιχεία συμμετοχής στις απεργίες, όμως, δεν επιβεβαιώνουν αυτή την εικόνα. Στην πρόσφατη απεργία του υγειονομικού προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία η συμμετοχή ήταν μόλις 1,2%. Ενώ στην απεργία των εκπαιδευτικών η συμμετοχή έφτασε με το ζόρι στο 12%. Το ίδιο σκηνικό παρατηρείται ακόμα και στα μέσα μεταφοράς, όπου με συμμετοχή κάτω από 20% δεν λειτουργούν μετρό, ηλεκτρικός, τραμ και λεωφορεία.

Είναι άλλο πράγμα οι διεκδικήσεις των εργαζομένων και άλλο τα επικοινωνιακά παιχνίδια εντυπώσεων που παίζουν οι εργατοπατέρες.