Στις αρχές Φεβρουαρίου 2018, ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είχε δηλώσει ότι η υπόθεση Novartis συνιστούσε «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους». Αποδείχτηκε ως μία από τις μεγαλύτερες σκευωρίες εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων και επιχείρηση μαζικής εξάπλωσης τοξικής προπαγάνδας στην ελληνική κοινωνία. Τον ίδιο μήνα, το FBI είχε απαντήσει στην ελληνική Δικαιοσύνη ότι δεν είχε στοιχεία που να συνηγορούν σε δωροδοκία των πολιτικών προσώπων για τα οποία είχε γίνει αίτημα ενημέρωσης. Και πάλι τον ίδιο μήνα, όλοι είχαμε δει τον πρώην υπηρεσιακό πρωθυπουργό του 2012 και ανώτερο δικαστικό, Παναγιώτη Πικραμμένο, να μιλά από το βήμα της Βουλής και να βουρκώνει από την οργή και την αδικία. «Δεν συνιστούν βάσιμες ενδείξεις, αλλά ούτε και επαρκή στοιχεία για να αμφισβητείται η ηθική ακεραιότητα και να σπιλώνεται βάναυσα η προσωπικότητα ενός ανθρώπου που προσέφερε πάνω από 40 χρόνια στη Δικαιοσύνη», είχε πει για τις «μυθιστορηματικές κατηγορίες» που του είχαν αποδοθεί.

Στη συλλογική μνήμη, όμως, καταγράφηκε η διασύνδεση δέκα ονομάτων πολιτικών πρωταγωνιστών και αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ με υπόθεση διαφθοράς. Οι αλαζονικοί και σκοτεινοί χειρισμοί του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του ήταν η βασική αιτία όλης αυτής της τοξικής παράστασης που στήθηκε στον ήδη ταλαιπωρημένο από την οικονομική κατάρρευση της εποχής τόπο. Αυτής, δηλαδή, που συγκυριακά οδήγησε και τον ΣΥΡΙΖΑ στο Μέγαρο Μαξίμου ως κυβέρνηση.

Οσο και αν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας αναγνώρισε αργότερα ότι «δεν έκανε σωστούς χειρισμούς στην υπόθεση Novartis», όσο και αν τώρα επιχειρεί την πολιτική του αυτοκάθαρση από τα μελανά σημεία του παρελθόντος, των οποίων το αντίτιμο ήταν οι αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, η παραίτησή του και η πρωτοφανής παρακμή του άλλοτε κόμματός του. Στην προβληματική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας ενίοτε προσκολλάται και η μαζική ευφορία ότι όλα άλλαξαν. Στην Ιστορία, όμως, δεν πρωταγωνιστούν «ατμόσφαιρες» αλλά πρόσωπα…