ΟΜΩΣ, ΗΤΑΝ ένα άλλο τραγούδι αυτό που θα τον χαρακτήριζε ανεξίτηλα. «Εμείς το μίσος, την κακία ξεχνάμε / Και το συμφέρον όλων πάντα κοιτάμε / Για εμάς τα χρώματα δεν έχουν αξία / Γιατί πιστεύουμε πατρίδα-θρησκεία / Ζήτω η Νέα Δημοκρατία». Το ερώτημα που προκύπτει, λοιπόν, είναι αν θα μπορούσε ένας δημοφιλής καλλιτέχνης να είναι ταυτόχρονα δημοκράτης και Νεοδημοκράτης. Για εκείνους που μετρούν με το αριστερόμετρο, η απάντηση είναι γνωστή. Ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς πολιτογραφήθηκε ως γαλάζιος σε μια δεκαετία που όλα ήταν πράσινα. Αυτό ήταν.

«ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΜΕΛΟΣ της ΕΡΕ από το 1963, στη συνέχεια ήρθε η χούντα, καταργήθηκαν τα κόμματα, και από το 1974 είμαι μέλος της Νέας Δημοκρατίας. Δεν είχα ενοχλήσει πολιτικά κανένα χώρο, όμως με την έλευση του ΠΑΣΟΚ το 1981 σταμάτησε κάθε τρόπος επικοινωνίας μου προς το κοινό και ταυτόχρονα όλοι οι δίσκοι μου, που βρίσκονταν στις δισκοθήκες της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ, καταστράφηκαν. Μου έκαναν πόλεμο και δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Δεν έχω μετανιώσει που έγραψα τον ύμνο και θα το ξαναέκανα. Ουσιαστικά, η καλλιτεχνική μου καριέρα, από το 1983 και μετά, τελείωσε, διότι δεν είχα βήμα επειδή με θεωρούσαν δεξιό», έλεγε ο ίδιος το 2015, εξηγώντας πως σε μια νύχτα… πρασίνισαν, δηλαδή χαράχθηκαν τα 45άρια του. Το έλεγε χωρίς εμφανή πικρία, αλλά με απόλυτη συναίσθηση ότι αυτή η χώρα μεγάλωσε με πολιτικά σύνδρομα, πολλά από τα οποία δεν ξεπέρασε ποτέ.

 ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, που πολλοί μύθοι έχουν καταρρεύσει και ο παλιός κόσμος δεν υπάρχει, κάποιοι επιμένουν να διεκδικούν τη δημοκρατικότητα και τον προοδευτισμό ωσάν κομματικά λάφυρα. Αν είσαι στη στρατευμένη Αριστερά, μπορείς να το λες και να σε δοξάζουν. Ακόμα και κυβέρνηση του βουνού μπορείς να ονειρεύεσαι δημοσίως. Μην τολμήσεις όμως να πεις πως είσαι δεξιός, διότι αυτόματα καταγράφεσαι στη λίστα, από την οποία ο μόνος που μπόρεσε να ξεφύγει ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις.

ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ την αλήθεια, σήμερα δεν χρειάζεται καν να δηλώσεις δεξιός. Αρκεί να είσαι κάπου στη μέση, έχοντας διατηρήσει μια ηθική διαύγεια που σου επιτρέπει να κινείσαι με γνώμονα το καλό του ανθρώπου, ανεξαρτήτως κομμάτων ή κυβερνήσεων. Αν τραγουδήσεις, για παράδειγμα, σε μια άδεια καρότσα γύρω από το Μαξίμου για να γεμίσεις με μουσική μια πόλη που πονάει από την πανδημία, την πάτησες. Αντίθετα, αν χορεύεις στο Σύνταγμα ή αν τραγουδάς για την ειρήνη χωρίς όνομα επειδή δεν θέλεις να καταδικάσεις τον πόλεμο με το ονοματεπώνυμο του Πούτιν, κερδίζεις μια θέση στο εγχώριο πάνθεον των αγωνιστών.

Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΟΥΙΛΙΑΜΣ ήταν ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς της ελληνικής ποπ και ροκ μουσικής. Εγραψε και τραγούδησε μόνος του ή μαζί με τους Poll τραγούδια-διαμάντια που υμνούν την ανθρωπιά, τη φιλία, τον έρωτα, τη νιότη, έγραψε σάουντρακ για σειρές που έγραψαν ιστορία στην ελληνική τηλεόραση και αποχώρησε πολύ νωρίς. Ευτυχώς χωρίς να μετανιώσει για τίποτα. Αλλιώς, τι νόημα θα είχε το «Ανθρωπε, αγάπα» που τραγουδούσε με τον παιδικό του φίλο Κώστα Τουρνά;