Στη συνέχεια προστέθηκαν οι δικαστικοί και οι δημοσιογράφοι, αλλά ο στόχος ήταν σαφής. Η διαφάνεια ώστε να αποφευχθούν παρανομίες που θα μπορούσαν να κάνουν οι τρεις συγκεκριμένες κατηγορίες, εκμεταλλευόμενες τις θέσεις τους. Το πόσο επιτυχημένος ήταν ο νόμος φαίνεται από τη φράση του Απόστολου Κακλαμάνη το 2008, «ο νόμος είναι για τα σκουπίδια», ή, ακόμα περισσότερο, από την περιουσία που μετά θάνατον αποκαλύφθηκε ότι είχε ο Γιώργος Τράγκας.

Στην πραγματικότητα οι ετήσιες καταθέσεις του «πόθεν έσχες» είναι κάτι σαν τις άπειρες βεβαιώσεις του νόμου 105 που υποχρεώνονται να κάνουν οι πολίτες. Τυπικές διαδικασίες που κανένας δεν ελέγχει, εκτός αν κάτι στραβώσει, οπότε μπορεί να παρουσιαστούν στα δικαστήρια. Η μόνη χρησιμότητα των «πόθεν έσχες» των πολιτικών είναι η δημοσίευσή τους κάθε φθινόπωρο, με τον κόσμο να διασκεδάζει, κυρίως με τα στοιχεία της αριστεράς του χαβιαριού. Θα είχε νόημα, αν υπήρχαν έλεγχοι. Κυρίως για το «πόθεν» και λιγότερο για το «έσχες», αλλά η υποκρισία της πολιτικής ότι όλοι πρέπει να ελέγχονται έχει ανεβάσει τον αριθμό των ελεγχόμενων σε τέτοιο βαθμό που να μην ελέγχεται κανένας.

Η λογική πάντως της ύπαρξης του νόμου είναι σαφής. Ο έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων μετά την ανάληψη της εξουσίας. Οχι με το πόσα λεφτά μπαίνει κάποιος στην πολιτική, αλλά με το πόσα βγαίνει. Σε αυτό το σημείο, πέραν της τυπικής υποχρέωσης της κατάθεσης της δήλωσης, αν ο Στέφανος Κασσελάκης μπήκε με εκατομμύρια δολάρια στην πολιτική ή με εκατομμύρια φαντασιώσεις και κάποια λεφτά, δεν είναι το ζητούμενο. Aλλο ότι η υπόθεση της κατάθεσης της δήλωσης του «πόθεν έσχες» του Κασσελάκη κατέληξε σε ένα ακόμα σκετς στον θίασο ποικιλιών που έχει μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Από την «κατάθεση» που έγινε με χαρτί κομπιούτερ στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, μέχρι την πρόκλησή του στον Μητσοτάκη να καταθέσει και αυτός το δικό του «πόθεν έσχες» στο Μαξίμου και τα περιουσιακά του στοιχεία, που δείχνουν περισσότερο από πάμπλουτος «Αμερικάνος» να είναι  «Αμερικάνος» παλιάς ελληνικής κωμωδίας.

Το 2015 η Ελλάδα έζησε ένα δράμα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί περίπτερο, βρέθηκε να διαχειρίζεται το μέλλον της χώρας. Το 2024, με τον Στέφανο Κασσελάκη ζει μια κωμωδία που κανένας δεν έχει διάθεση να μετατρέψει σε δράμα.

Το κακό συνήθειο των πολιτικών της αριστεράς

Ο Νικολά Σοβέν, ένας Γάλλος στρατιώτης του Ναπολέοντα, πέρασε στην Ιστορία με τη φράση «Η πατρίδα μου. Είτε έχει δίκιο είτε άδικο». Από το όνομά του ονομάστηκε και ο σοβινισμός που σημαίνει υπερβολικός πατριωτισμός. Κάτι που έχει βάση, αφού ο δημοκρατικός πολίτης έχει την υποχρέωση εκτός από το να στηρίζει τη χώρα του και να κρίνει, αλλά που δεν κάνει τη ζημιά που μπορεί να κάνει ένα άλλο φαινόμενο. Το φαινόμενο πολιτικών της αριστεράς να παρουσιάζουν τη χώρα τους με τη χειρότερη εικόνα. Κάτι που μικρή σημασία έχει όταν γίνεται εντός συνόρων, αλλά μεγάλη όταν γίνεται εκτός και ιδιαίτερα στην Ευρωβουλή.

Από τους εκπροσώπους στην Ευρωβουλή η Ελλάδα πρέπει να έχει δύο απαιτήσεις. Πρώτη να έχουν ηθικές αντιστάσεις και να μην παρασύρονται όταν τα λόμπι τούς πλησιάζουν για να αγοράσουν ψήφους, όπως έγινε με το ποδόσφαιρο και το Κατάρ. Δεύτερο να μη θεωρούν ότι ρόλος τους στο Ευρωκοινοβούλιο είναι να αποκαλύψουν, να καυτηριάσουν και να καταγγείλουν τα κακώς κείμενα στη χώρα τους. Και αν το πρώτο θέμα, ο παράνομος χρηματισμός, δεν έχει χρώματα, το δεύτερο, η δημιουργία πολιτικού προφίλ σαν αδέκαστου αριστερού, έχει και παραέχει.

ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ

Ενα φαινόμενο των ευρωεκλογών του 2024 είναι η άνοδος της ακροδεξιάς. Ακριβέστερα αυτό που ονομάζουν ακροδεξιά το οποίο πριν από μερικές δεκαετίες θα αποκαλείτο απλά δεξιά. Το οποίο, σαν να είμαστε αριστερό μέτωπο του ’30, καλούμαστε από τον Τύπο να το αντιμετωπίσουμε. Να πανικοβληθούμε μπροστά στο ενδεχόμενο η ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών – ECR και η Ομάδα Ταυτότητας και Δημοκρατίας – ID να αυξήσουν δραστικά τη δύναμή τους.

Η επέλαση της ακροδεξιάς της Μελόνι, της Λεπέν και του γερμανικού AfD, όπως γράφουν ολοφυρόμενοι οι Ευρωπαίοι προοδευτικοί. Μόνο, μισό… Οι ψηφοφόροι των χωρών τους δεν είναι αυτοί που τους επιλέγουν; Και δεν υπάρχουν λόγοι για τους οποίους κάνουν την επιλογή τους; Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ακολούθησε φοβική πολιτική στο μεταναστευτικό από τον φόβο ότι η αριστερά θα την κατηγορήσει ότι μετατρέπει την Ευρώπη σε φρούριο; Δεν δημιούργησε έναν τερατώδη μηχανισμό στις Βρυξέλλες στον οποίο τα χιλιάρικα πετιούνται σαν πετσετάκια; Δεν έχει δημιουργήσει κλίμα που ο προοδευτισμός που προάγει δεν έχει σχέση με τον τρόπο ζωής του μέσου ανθρώπου;

Η Ευρωπαϊκή Ενωση χρειάζεται όχι μόνο σαν μηχανισμός οικονομικής στήριξης αλλά και σαν μέσο διατήρησης του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Η αποτυχία της στο δεύτερο φαίνεται στις δημοσκοπήσεις πριν από τις ευρωεκλογές.